Καθώς άρχισα να γράφω, είδα ότι ο αυτόματος διορθωτής έβαλε τα κόκκινα. Δεν είναι «ρώσικη» αλλά «ρωσική», είπε ο διορθωτής. Για μηχανή, καλά μιλάει. Αυτό το γλωσσικό τερτίπι δεν μπορεί να το καταλάβει η μηχανή. Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι ότι αυτή η ρωσική είναι ολόφρεσκια. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια, είναι μια λαχταριστή φρέσκια σαλάτα, εννοώ, εν προκειμένω, ότι έχει γίνει με φρέσκα υλικά και ελάχιστες μαγειρικές παρεμβάσεις.

Η ρωσική είναι σαλάτα ή του ύψους ή του βάθους. Μπορεί να αγοράσεις έτοιμη σε συσκευασία, κάτι που θυμίζει περισσότερο έγχρωμο στόκο παρά ρωσική σαλάτα. Ή μπορεί να γευθείς μια φρέσκια και να έχεις μια υψηλοτάτου επιπέδου γαστρονομική εμπειρία. Ο στόχος που έβαλα σήμερα είναι να πάμε πολύ ψηλά. Χρησιμοποίησα μια συνταγή που μου έχει δοθεί από γηγενή της μεγάλης χώρας, που εντελώς εμπιστευτικά μου ανέφερε ότι στην πατρίδα της δεν είχε γευθεί ρωσική σαλάτα με φρέσκα μπιζέλια.

Ξεκινάω από τα ολόφρεσκα μπιζέλια. Το σημάδι της άνοιξης. Εδώ χρειάζεται προσοχή για να μην τα κάνουμε αλοιφή. Αλλά ούτε και να παραμείνουν σκληρά. Πρώτο σημείο ελέγχου ποιότητας, λοιπόν, η υφή των μπιζελιών. Η επεξεργασία τους δεν είναι βράσιμο, αλλά παρατεταμένο ζεμάτισμα. Είναι τόσο τρυφερά και νόστιμα, που το βράσιμο απαγορεύεται…

Δείτε το πλήρες κείμενο και τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News