«Εσύ τι είσαι; Γιατί δεν λες τι είσαι; Γιατί δεν λες στην τηλεόραση ότι πας με άντρες; Κανένας ομοφοβικός είσαι; Φτου σου ρε ξεφτίλα. Γιατί ξεφτίλας είσαι που δεν λες ότι πας με άντρες. Προσβάλεις τους ομοφυλόφιλους. Πες το τώρα. Να το μάθουν οι γονείς σου, το σόι σου, η γειτονιά σου, οι συνάδελφοί σου, να το μάθουν τώρα από την τηλεόραση. Εχουμε 2017 ρε και δεν βγαίνεις να βροντοφωνάξεις ότι είσαι γκέι;» (μεταξύ των φράσεων μπορεί να πέφτει και καμιά φάπα).

Ο μονόλογος, φανταστικός προς το παρόν, μπορεί, στο άμεσο τηλεοπτικό μέλλον, να είναι πραγματικός. Εξάλλου δεν απέχει και πολύ απ’ όσα διαμείφθηκαν μεταξύ κριτή και διαγωνιζόμενου στο τάλεντ σόου «Star Academy». Η επιμονή όμως να δηλωθεί με το στανιό στον τηλεοπτικό αέρα, έστω και υπαινικτικά, η ερωτική ταυτότητα κάποιου δεν διαφέρει, ως προς την ουσία της, από τις κατάρες του Σεραφείμ για τους «ανώμαλους».

Παρακολουθώντας στην τηλεόραση το στιγμιότυπο, θυμήθηκα τον Κώστα Ταχτσή, στη δεκαετία του 1980, να υποστηρίζει ότι η επιβεβλημένη, ως πολιτική ορθότητα, απενοχοποίηση της αναφοράς στην ομοφυλοφιλία στον δημόσιο λόγο, θα δημιουργήσει ένα άλλο είδος «ζηλωτών» που θα γεφυρώσει τα δύο άκρα. Διότι φασισμός δεν είναι μόνο να απαγορεύεις σε κάποιον να μιλήσει ή να εκδηλωθεί. Εξ ίσου φασιστικό είναι και το να τον εξαναγκάζεις να μιλήσει για κάτι που δεν θέλει.

Τι φανταζόμαστε; Οτι με το που ψηφίστηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου μοιράστηκε, ως δια μαγείας, σε όλα τα σπίτια, σε όλες τις γειτονιές και σε όλα τα χωριά της Ελλάδας;

Πριν από ενάμισι χρόνο γιορτάσαμε την ψήφιση από τη Βουλή του Συμφώνου Συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή, την (και με νομοθετική βούλα) ελευθερία στην σεξουαλική επιλογή. Η οποία όμως συνεπάγεται και την ελευθερία ως προς τη διαχείριση της επιλογής. Διαφορετικά, ελευθερία με συντεταγμένες, ελευθερία καθ’ επιβολή, απλώς δεν είναι ελευθερία.

Στο όνομα κανενός σεβασμού σε καμιά διαφορετικότητα δεν είναι υποχρεωμένος κάποιος να δηλώσει στο πανελλήνιο τη σεξουαλική του ταυτότητα. Διότι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι υποκεφάλαιο του γενικότερου σεβασμού στην ιδιωτικότητα. Είναι σαν σε ένα αντίστοιχο σόου, κάποιος κριτής ρωτήσει κάποια διαγωνιζόμενη αν είναι δυσκοίλια. Το να μη θέλει να απαντήσει θεωρείται προσβολή για τους απανταχού δυσκοίλιους;

Πέραν των θεωριών όμως υπάρχει και η πραγματικότητα. Δηλαδή τι φανταζόμαστε; Οτι με το που ψηφίστηκε το Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου μοιράστηκε, ως δια μαγείας, σε όλα τα σπίτια, σε όλες τις γειτονιές και σε όλα τα χωριά της Ελλάδας; Και όλες οι μανάδες, οι πατεράδες, τα σόγια, οι συνάδελφοι και οι εργοδότες το κρεμάσανε πάνω από το σκρίνιο ή δίπλα στα στέφανα; Στην –υποτίθεται– ανεκτική κοινωνία μας γιατί δεν έχουμε δει μια διαφήμιση (όπως αυτή η συγκινητική της μπύρας) όπου ο πατέρας θα αγκαλιάζει στοργικά τον γιο του όταν θα του λέει ότι είναι γκέι; Ή μάνα την κόρη καθώς της ομολογεί ότι είναι λεσβία; Αυτό που δεν τολμούν ακόμη να κάνουν οι leaders της επικοινωνίας, ζητάμε να το κάνουν νέα παιδιά που –δεν πάει να ψηφιστούν εκατό Σύμφωνα Συμβίωσης– θα παλεύουν ακόμη με θεούς και δαίμονες. Στο περιβάλλον τους και εντός τους.

Για να τελειώνουμε. Προσωπικά, συγχαίρω όλους τους ομοφυλόφιλους (άντρες και γυναίκες) που είχαν το θάρρος να κάνουν ντεκλαρασιόν του τι είναι. Νοιώθω όμως υποχρέωση να σεβαστώ και να στηρίξω όλους αυτούς που είναι ακόμη εγκλωβισμένοι στις σκουριές του παλιού κόσμου. Διότι η μεγαλύτερη προσβολή που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι να απαξιώνεις τις αναστολές του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News