Είναι ένα μεσημέρι από εκείνα που νομίζεις ότι όλη σου η ζωή είναι φτιαγμένη από αυτά. Μπαίνεις στο συνηθισμένο σου αυτοκίνητο και οδηγείς στο κέντρο της πόλης. Στο κέντρο του κόσμου.

Καβαλάς πεζοδρόμιο και χυμάς σαν αγρίμι που βγήκε από το κλουβί. Και μετά βγαίνεις με ένα μαχαίρι στο χέρι. Ούτε καν περίστροφο. Θα σκοτώσεις. Και φυσικά θα σκοτωθείς. Το ήξερες εκ των προτέρων. Για αυτό πήγες εκεί. Ακόμα και αν δεν είχαν προσέξει ότι ζούσες, όλοι θα μάθουν ότι πέθανες.

Ο δράστης στο Λονδίνο ήταν μουσουλμάνος. Προφανώς φανατικός ισλαμιστής σε επίθεση αυτοκτονίας. Καλό είναι αυτοί οι τύποι, όταν το παίρνουν απόφαση, να πεθαίνουν δυστυχισμένοι. Ωστόσο αυτός στο Λονδίνο πήρε μαζί του τέσσερις. Θα ήθελε να πάρει περισσότερους.

Ναι, φυσικά έχει να κάνει με την αντίδραση ενός διαταραγμένου ανθρώπου στο ακραίο κήρυγμα μίσους. Μην έχετε αυταπάτες: αν αύριο ξεκινήσει ένας χριστιανικός πομπός μίσους να αναζητεί μάρτυρες, θα βρει περισσότερους από όσους φαντάζεστε. Συνήθως η θρησκεία έχει προνομιακή μεταχείριση από ένα διαταραγμένο θυμικό. Και μπορεί το δυσμενές κοινωνικό περιβάλλον ή ανέχεια και η περιθωριοποίηση να ευνοούν την καλλιέργεια προθέσεων για μία επίθεση αυτοκτονίας, ωστόσο τίποτα δεν μπορεί να συμβεί αν δεν υπάρχει το κατάλληλο ψυχολογικό υπόβαθρο. Οσο μίσος και οργή να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος, είναι η ψυχική διαταραχή που τον κάνει να πατήσει το πόδι στο γκάζι ή το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Αλλά είναι κάτι ακόμα.

Ο άνθρωπος στο Λονδίνο γνώριζε πολύ καλά ότι την ώρα που θα ήταν δίπλα στον Προφήτη, στα πρωτοσέλιδα και στα δελτία ειδήσεων θα στεκόταν δίπλα στους σπουδαίους του κόσμου που άφησε πίσω του. Και ήταν τόσο, μα τόσο, βέβαιος πώς ο πλανήτης θα μάθει για αυτόν, ώστε σχεδόν το ζούσε τη στιγμή που ξεκινούσε να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Μπορεί κανένας να μη θυμάται το όνομά του. Ωστόσο το απόγευμα, το βράδυ ή το ξημέρωμα της Τετάρτης 22 Μαρτίου –ανάλογα με τη ζώνη ώρας που βρίσκεται ο καθένας μας– οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη, έμαθαν ότι ένας άνθρωπος στο Λονδίνο έγινε μάρτυρας του Ισλάμ. Δεν έχει σημασία πώς το αξιολόγησαν. Σημασία έχει ότι το έμαθαν.

Ο κόσμος έχει αλλάξει πια. Ο διαταραγμένος ψυχισμός ενός ανώνυμου ανθρώπου μπορεί να γίνει πλέον παράγοντας εξελίξεων, επικοινωνιακός καταλύτης, πηγή φόβου για εκατομμύρια άλλους. Ο μέσος Λονδρέζος δεν βλέπει, απλώς, τις εικόνες στην τηλεόραση. Σκέφτεται ότι θα μπορούσε να ήταν και ο ίδιος αιμόφυρτος πάνω από τον Τάμεση. Είναι κάτι που πλέον δεν αποκλείεται να συμβεί στον οποιοδήποτε. Και εκεί έξω υπάρχουν τελικά πολλοί άνθρωποι σαν τον δράστη. Πολλοί περισσότεροι από όσους φανταζόμαστε. Που τώρα γνωρίζουν ότι δεν είναι δα και δύσκολο να τραβήξεις, έστω για λίγο, τα φώτα και το ενδιαφέρον του πλανήτη. Τώρα που εσείς διαβάζετε αυτό, χιλιάδες άλλοι βλέπουν πανηγυρικές αναρτήσεις σε γκρουπ στο facebook ή θριαμβευτικά post στο twitter. Ενας διαταραγμένος δυστυχισμένος άνθρωπος ενθαρρύνεται να φύγει ως πυροτέχνημα. Μαθαίνει ότι δεν είναι μόνος. Δεν θα μοιραστεί, απλώς, τις σκέψεις του. Θα τις επενδύσει με το θάρρος και την παρότρυνση που θα του δώσουν άλλοι.

Και αυτό είναι ακόμα τόσο νέο και τόσο θεαματικό που δεν γνωρίζουμε πώς να το διαχειριστούμε. Δεν ξέρουμε καν αν είναι διαχειρίσιμο ή αν πρόκειται για μία αναπόφευκτη και  μόνιμη συνέπεια της δικτύωσής μας. Θυμηθείτε ότι ένας διαταραγμένος άνθρωπος ξεκίνησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με μία δολοφονία στο Σεράγεβο. Σήμερα πολλοί περισσότεροι αισθάνονται ότι μπορούν να ξεκινήσουν τον δικό τους πόλεμο, με παγκόσμια τηλεθέαση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News