Βρισκόμαστε πίσω, στο μακρινό 1938. Ηταν τότε που η Mercedes-Benz συνέχισε την παραγωγή της μεγαλύτερης, πιο πολυτελούς λιμουζίνας της εποχής – μια ιστορία η οποία είχε ήδη ξεκινήσει από το 1930. Η νέας γενιάς μηχανή, που έβγαζε τρομακτική δύναμη μέσα από πέντε ταχύτητες και είχε απειλητική ομορφιά, έφερε ως λόγκο στις λαμαρίνες το επιβλητικό «770».

Ηταν η δεύτερη γενιά τού W07, το W150. Ηταν «Grosser» (στα Γερμανικά σημαίνει «μακριά») αφού είχε μήκος 6 μέτρα, πλάτος 2 μέτρα και εβδομήντα εκατοστά και ζύγιζε… πέντε τόνους! 7.655 εκατοστά ήταν ο κυβισμός του και ο κινητήρας, απίστευτο για την εποχή, διέθετε αλουμινένια πιστόνια! Απέδιδε 155 άλογα και με υπερτροφοδότηση έβγαζε 230 ίππους, ενώ έπιανε τα 160 χιλιόμετρα την ώρα – τότε, ήταν διαστημική ταχύτητα. Μπορεί να διέθετε δερμάτινα καθίσματα, γεμισμένα με πούπουλα χήνας -το ένα ήταν εκτινασσόμενο- αλλά αυτό το W150 ήταν εξοπλισμένο με κρυφές θήκες για Λούγκερ πιστόλια και θωρακισμένο: εννοείται αλεξίσφαιρο -πιστόλια, αυτόματα και πολυβόλα δεν του έκαναν τίποτα- αλλά μπορούσε να συνεχίσει να κινείται ακόμα κι αν δεχόταν στη λαμαρίνα του την επίσκεψη μιας… ρουκέτας. Δεν «κέρασε» ποτέ, κανένας, οπότε δεν θα μάθουμε εάν όντως ήταν έτσι.

Γερμανική λεπτομέρεια ουσίας: αυτή η «770» ήταν ένα πλούσιο τέρας, με τερατώδη προστάτη: τον Αδόλφο Χίτλερ και το ναζιστικό κόμμα του.

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που έχουν γραφεί στην Ιστορία, οι οποίες δείχνουν πώς ένα μάτσο σίδερα με ρόδες -χειροποίητη κατασκευή- μπορεί να αποτελέσει το όχημα, στην κυριολεξία, για να εξυφανθεί η προπαγάνδα. Μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο, στο μπροστινό ή στο πίσω κάθισμά του, ο Χίτλερ παρακολούθησε παρελάσεις κοντοκουρεμένων ναζί, απαθανατίστηκε σε καρέ που προσπαθούσαν να καταδείξουν τη δύναμη της μηχανής τού Τρίτου Ράιχ, γράφτηκε σε πλάνα βίντεο -που διασώζονται ακόμα- ο φριχτός ναζιστικός χαιρετισμός του. Αυτό το αυτοκίνητο, συνώνυμο του ανώτερου στάτους, της χλιδής, έπαιξε τον δικό του ρόλο, προσπάθησε να μετουσιώσει το «είμαστε Αρια Φυλή και αυτό φαίνεται και από τα εξωγήινα αυτοκίνητα που οδηγούμε».

Check out the Daily Mail's take on my new book https://t.co/IqK6cSJQXC

— Robert Klara (@UpperEastRob) March 8, 2017

Ενα νέο βιβλίο, το «The Devil’s Mercedes: The Bizarre and Disturbing Adventures of Hitler’s Limousine in America», είναι γραμμένο από τον Ρόμπερτ Κλάρα. Μέσα στις σελίδες του καταγράφονται οι παράξενες, όσο και ενοχλητικές, λεπτομέρειες ουσίας της «Mercedes του Διαβόλου», κατά κόσμον Χίτλερ.

Ο συγγραφέας εξηγεί στο Smithsonian.com, στην on line περιοδική έκδοση του έγκυρου ομώνυμου μουσείου, ότι το βιβλίο έχει πολλά στοιχεία για αυτή τη λιμουζίνα, η οποία ήταν η επιλογή και κάμποσων αρχηγών κρατών – συμπεριλαμβανομένου του αυτοκράτορα Χιροχίτο ο οποίος (και μέσα από εκείνη) εξουσίασε την Ιαπωνία επί 70 χρόνια.

Ο Φύρερ, πάντως, ήταν εξαιρετικός πελάτης αυτής της μπράντας -η οποία Mercedes, ακόμα και σήμερα, προσπαθεί να ξεπλύνει αυτή την ντροπή- αφού παρήγγειλε ουκ ολίγα από τα θωρακισμένα αυτά μεγαθήρια για να φιγουράρουν πλάι στα στελέχη τού Γ’ Ράιχ. Σε ποιο από όλα, όμως, επέβαινε ο Χίτλερ; Το πλέον γνωστό όλων είναι πιθανότατα αυτό που εκτίθεται στο Πολεμικό Μουσείο του Καναδά, στην Οτάβα, το οποίο διασώθηκε από αμερικανό στρατιώτη κατά τις τελευταίες μέρες του Β’ Παγκοσμίου. Κατασχεμένο για λογαριασμό τού αμερικανικού στρατού, το κλασικό αυτοκίνητο πέρασε από πάμπολλα χέρια προτού βρει τη θέση του στις προθήκες του μουσείου, το 1970.

Ενα δεύτερο φυλάσσεται στο «Technisches Museum» της γερμανικής πόλης Σίνσχαϊμ, ενώ τα περισσότερα που σώζονται μέχρι σήμερα ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές, στα πέρατα της οικουμένης. Ενα τρίτο δωρίστηκε από τον ίδιο τον Χίτλερ στον φινλανδό αρχιστράτηγο Καρλ Γκούσταφ Εμιλ Μάνερχαϊμ ως επιστέγασμα της φινλανδο-γερμανικής συμμαχίας, το οποίο -έπειτα από πολλές περιπέτειες- κατέληξε σε αμερικανό βιομήχανο, το 1948, ο οποίος το χρησιμοποίησε για φιλανθρωπικούς σκοπούς και εράνους. Ο λόγος για τον Κρίστοφερ Τζάνους, από το Σικάγο.

Αυτό, μαζί με ένα άλλο, σχεδόν ίδιο, πατάνε γκάζι στις σελίδες τού βιβλίου τού Ρόμπερτ Κλάρα. Εάν το διαβάσετε, θα μάθετε ότι όλα αυτά τα χρόνια που αυτές οι Mercs βρίσκονται επίσημα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και έχουν γίνει εκθέματα, επί συνεχή περιοδεία, σε πολιτείες των ΗΠΑ. Ετσι, αποτελούν το ζωντανό παράδειγμα, επάνω σε τέσσερις ρόδες, για το πόσο κακό έκανε ο ναζισμός στην ανθρωπότητα. Η «Mercedes του Διαβόλου» περιγράφει ιστορίες και συναισθήματα που ένιωσαν όσοι είδαν αυτά τα ιστορικά αυτοκίνητα. Ποτέ ένα αυτοκίνητο-ορόσημο της αυτοκινητοβιομηχανίας, ένα όχημα-διαμάντι δεν κουβάλησε στις ταπετσαρίες του τη φρίκη ενός Παγκοσμίου Πολέμου. «Ούτε καν το αυτοκίνητο του αρχιδούκα Φερδινάνδου ο οποίος δολοφονήθηκε και έτσι ξεκίνησε ένας άλλος Πόλεμος», σημειώνει ο Κλάρα. Ο ίδιος έγραψε αυτό το βιβλίο επειδή, ούτως ή άλλως, το αυτοκίνητο ως ιδέα είναι εμποτισμένο στο DNA των Αμερικανών, οι γιάνκηδες ποτέ δεν το είχαν ακριβώς ως μέσο μεταφοράς. Τα οχήματα είναι για εκείνους ένα σύμβολο μέσα στην αμερικανική ψυχή, είναι τα παράθυρα μέσα από τα οποία διαθλώνται οι προσωπικότητες των ανθρώπων. Και είναι από τις λίγες φορές που μπορείς να συμφωνήσεις με έναν συμπατριώτη του Τραμπ – ο οποίος μπορεί να τον ψήφισε, κιόλας.

Επιστρέφοντας στο βιβλίο, ο Ρόμπερτ Κλάρα δεν ήθελε να φτιάξει έναν οδηγό με «τα αυτοκίνητα του Χίτλερ». Σκοπός του ήταν να μεταφέρει την ιστορία αυτού του αυτοκινήτου που το σασί του κουβάλησε έναν τύραννο ο οποίος αιματοκύλισε τον πλανήτη. Επίσης, εκεί περιγράφει το πώς οι άνθρωποι που το αντικρίζουν σε εκθέσεις το συνδυάζουν αυτομάτως με τα πολλά κυβικά της ωμής βίας του Αδόλφου. Σκεφτείτε το λίγο: «δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για να δουν μια Mercedes-Benz». Οχι, δεν είναι τόσο απλό. Οι θεατές δεν εστιάζουν στη μάρκα, δεν τη μισούν, απλώς αυτό το καμπριολέ είναι ένα σύμβολο ειρήνης, αφού κάποτε ανήκε στον (μισ)άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την πυρπόληση του μεγάλου μέρους του κόσμου της εποχής του. Οσοι βλέπουν αυτά τα «770» δεν εστιάζουν μόνο στις γυαλιστερές λεπτομέρειες του σχεδιασμού, αλλά προβληματίζονται για όλα όσα έκανε ο επίσημος επιβάτης τους. Μιλάμε για τον άνθρωπο ο οποίος στεκόταν όρθιος εκεί μέσα και κρατιόταν από το παρμπρίζ, ενώ ανέβαινε επάνω σε ένα κιβώτιο προκειμένου να δείχνει πιο ψηλός! Ο Φρόιντ, δίπλα στο ανάκλιντρό του, χαμογελώντας, θα έκανε λόγο περί βαθύτατου κομπλεξισμού.

Αυτός ήταν και ο στόχος. Η Mercedes-Benz Grosser 770 σπίναρε ως προπαγανδιστής του εθνικοσοσιαλισμού, της ανωτερότητας. Είχε σχεδιαστεί για να είναι μια πολύ ισχυρή, εκφοβιστική μηχανή, ήταν μέρος της πλύσης εγκεφάλου της ναζιστικής υποκριτικής «τέχνης». Ο βρυχηθμός του κινητήρα του έφερνε δέος και φόβο στην πιο αρχέγονη μορφή του, όποιος ήταν μέσα του φερόταν ότι αντιπροσώπευε την απόλυτη δύναμη. Στο βιβλίο τού Κλάρα παρουσιάζεται αυτό ακριβώς, το ότι «τα σύμβολα ενός μεγαλομανούς, σε μια σύρραξη, μπορούν να κερδίσουν έναν Πόλεμο».

Αν πέσει στα χέρια σας αυτό το βιβλίο να το διαβάσετε, για να καταλάβετε τον βαθύτερο λόγο κατά τον οποίο οι Αμερικανοί συρρέουν μαζικά για να δουν από κοντά τα τροχoφόρα λείψανα του φασισμού – και ό,τι αυτός επιφέρει. Επειδή, τελικά, η «Mercedes του Διαβόλου» δεν γράφτηκε μόνο για να διηγηθεί την ιστορία δυο σπάνιων όσο και διαβόητων αυτοκινήτων, αλλά ότι ένα όχημα πέντε τόνων, φέροντας επάνω του και το ειδικό βάρος εκατομμυρίων θανάτων, συνεχίζει να διδάσκει στη μεταπολεμική Αμερική τι δεν πρέπει να κάνει ως έθνος, έχοντας τώρα πολλαπλάσια στρατιωτική δύναμη από όση είχε τότε ο Χίτλερ.
Πάντα έλεγα ότι από υλικά αγαθά, μόνο ένα αυτοκίνητο μπορεί να είναι ούμπερ άλες και ότι, πάντα, έχει να σου μάθει πολλά – ειδικά εάν είναι γερμανικό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News