Θέλουμε, δεν θέλουμε, οι άνθρωποι γερνάμε. Ολοι. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Επίσης, γερνάνε και οι ιδέες, τα γούστα, η αισθητική, τα είδωλα. Δεν είναι κακό. Δηλαδή, και κακό να ήταν, δεν γίνεται αλλιώς. Αυτό που είναι κακό ή μάλλον θλιβερό είναι να μην αντιλαμβανόμαστε την πάροδο του χρόνου και τις συνέπειες της.

Ή να νομίζουμε ότι εμείς είμαστε πιο μάγκες και – από ‘δω θα το πάμε, από ‘κει θα το φέρουμε – κάπως θα το καταφέρουμε και, τελικά, θα το κλέψουμε. Μέγα λάθος. Όταν επιλέγουμε, ως αντίπαλο, τον χρόνο έχουμε χάσει από χέρι. Καλύτερα λοιπόν να τον έχουμε φίλο. Με τον χρόνο σύμμαχο δηλαδή να κάνουμε σκανταλιές. Γιατί άλλο πράγμα κάτι γερασμένο που περισώζει (ή έστω προσπαθεί) τη νεανικότητά του και άλλο αυτό που προσποιείται απεγνωσμένα ότι είναι ακόμη νέο. Το δεύτερο θλίψη προκαλεί. Λύπηση και μελαγχολία.

Αυτό ακριβώς ένιωσα βλέποντας χθες την Αννα Βίσση στο Star Academy. To ότι το όλον (ο Θεός να το κάνει) σόου είναι ξεπερασμένο, μίζερο, ασυνάρτητο, θαμπό, με τις χειρότερες φωνές που έχουν περάσει ποτέ από διαγωνισμό ταλέντων και με κριτές που πλήττουν αφόρητα και δεν φροντίζουν ούτε κατ’ επίφαση να το κρύψουν, δεν κουκουλώνει την απόλυτη παρακμή της πρώην απόλυτης ελληνίδας σταρ. Ισα-ίσα που την αναδεικνύει ακόμη περισσότερο. Ετσι, ενώ κάθισα να δω το πολυδιαφημισμένο σόου του «Ε» με σαρκαστική διάθεση τροφοδοτημένη από τη δηκτική κριτική (να πώς λέγεται το κράξιμο με πολιτική ορθότητα) για τη διαφήμιση της αλόης, πολύ γρήγορα ένιωσα μια βαθιά συμπόνια. Μεγαλύτερη ακόμη και από όταν έβλεπα πέρυσι την Ρούλα Κορομηλά να ξεφτιλίζεται στο ίδιο κανάλι το οποίο φαίνεται ότι έχει γίνει κάτι σε γραφείο τελετών για τις ώριμες πρώην σταρ της ελληνικής σόουμπιζ.

Ακόμη κι αν δεν ήσουν ποτέ φαν της Αννας Βίσση, στενοχωριέσαι όταν βλέπεις αυτό που βλέπεις τις τελευταίες ημέρες, πρώτα στη διαφήμιση και την Παρασκευή στο υποτιθέμενο σόου. Μια κουρασμένη γυναίκα γύρω από κάτι υπερφυσικά και κακότεχνα φουσκωμένα χείλη, να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι η Ωραία Κοιμωμένη που δεν μεγαλώνει ποτέ. Γιατί η εποχή μας που έχει ταυτίσει το πόσο νέα φαίνεται κάποια με το πόσο σεξουαλικά επιθυμητή δείχνει (βέβαια με στανταρντ φαντάρου ύστερα από τρεις μήνες στα σύνορα) έχει δημιουργήσει τα λεγόμενα «γεροντοτσουλάκια». Από σεβασμό σε μια καριέρα 45 σχεδόν χρόνων, δεν βάζω τη Βίσση σε αυτήν την κατηγορία αλλά η εμφάνισή της στο Star Academy δεν με βοηθά. Ντυμένη με δερμάτινο μίνι και δερμάτινο κολάν, σαν συνοικιακό γκομενάκι, με το σουτιέν της να φαίνεται στην παραμικρή κίνηση και κανέναν δίπλα της να της λέει ότι σουτιέν φάτσα φόρα στην τηλεόραση και μπράτσο που κουνιέται σαν κρεμ καραμελέ δεν κολλάνε.

Κακοφωτισμένη, αμήχανη, με πρόβλημα στην άρθρωση και απόγνωση στο βλέμμα, απόλυτη σταρ της δικής της αλλά και της δικής μας παρακμής, έμοιαζε με παρωδία αυτού που ήταν κάποτε. Χωρίς καμμία προσπάθεια να περισώσει έστω και μικροποσότητα καλλιτεχνικού άλλοθι, με μοναδική έγνοια πώς να στηρίξει στην παλάμη της το πηγούνι (κλασικό κόλπο των παλαιών σταρ για να ισιώσουν ρυτίδες και χαλάρωση) ήταν σαν να έλεγε στο ολόενα και πιο περιορισμένο κοινό πως ό,τι έκανε, το έκανε για τα χρήματα. Που με τα δεδομένα της εποχής δεν πρέπει να ήταν και πολλά. Προσβολή και για το ακροατήριό της και για τη ίδια. Κρίμα δεν είναι, για μερικές χιλιάδες ευρώ, να πετάει μια τέτοια καριέρα στο υποπόδιο της ματαιοδοξίας ενός κάποιου Μένιου;

Αν μια τραγουδίστρια, ύστερα από τόσα χρόνια πρώτο όνομα, πρέπει να αυτοεξευτελιστεί για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, είναι πρόβλημα αυτής της φρεναπάτης που θέλει να λέγεται ελληνική σόουμπιζ. Αν είναι αποτέλεσμα κακής διαχείρισης ή απληστίας της ίδιας της Βίσση, είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν εναλλακτικές της κατάντιας. Μπορεί να βγει με τον τσαμπουκά μιάς χορτασμένης 60αρας και όχι με την απελπισία μιας «μαϊμού» 45αρας. Δεν νομίζω ότι την τιμά να κυκλοφορεί τηλεοπτικά ως κακή απομίμηση της Δέσποινας Βανδή.

Θέλω να πιστεύω πως όταν η Άννα Βίσση είδε το βίντεο της εκπομπής και το σποτ της αλόης, θα έκλαψε. Ή θα θύμωσε. Σε αυτήν την περίπτωση καλά θα κάνει να πάρει τις αποστάσεις της και να φύγει τρέχοντας από αυτό το ρεζιλίκι. Αν πάλι κάνω λάθος και, παγιδευμένη στην ανασφάλεια, συνεχίσει το χορό του Ζαλόγγου σε ρυθμό κακοχωνεμένης ρούμπας, από σεβασμό στον απελπισμένο, θα πρέπει να την συμπονέσουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News