– Ποιος;

– Ο Γιάννης Αντετοκούμπο.

– Τί μας έκανε;

– Περήφανους.

– Ποιους; Και γιατί;

– Εμάς. Τους συνέλληνές του. Για τη συμμετοχή του στο NBA.

– Από πότε νοιώθετε εσείς περήφανοι;

– Μα γι’ αυτά που έκανε, είναι…

– Τι είναι;

– Έμπνευση…

– Αστειεύεσαι, βέβαια, ε; Έμπνευση σε ποιους ακριβώς και πώς ακριβώς; Ο Αντετοκούμπο είναι από τους πιο σκληρά προσπαθούντες Έλληνες. Τιμά την Ελλάδα (και τη σημαία) με αυτό που είναι αλλά και με όσα λέει. Όμως πίσω από τις στιγμές δόξας του, την κορυφή του παγόβουνου της επιτυχίας του, κρύβεται δουλειά. Σκληρή δουλειά. Πολύωρη προπόνηση. Επιμονή και ταλέντο. Από πού κι ως πού σε εκφράζει;

– Μα…

– Μα τι; Σκέψου τον μέσο Έλληνα, επιθυμεί άραγε την προσπάθεια; Ο μέσος Έλληνας; Που ψάχνει απεγνωσμένα να χωθεί κάπου; Κάπου για να αμοιφθεί άκοπα; Που παραβιάζει τους κανόνες, παρακάμπτει, λαδώνει για να κάνει τη δουλειά του; Που μισεί τον άξιο; Τον ικανό; Τον εργατικό; Που θεωρεί ότι χαλαρός πρέπει να καλοπερνά και να τρωγοπίνει, κι αν εξαπατήσει και τους «κουτόφραγκοι», ακόμη καλύτερα;

– Δεν είναι όλοι…

– Σοβαρά; Κοίτα γύρω σου. Δες τα διπλοπαρκαρισμένα, μπροστά στο περίπτερο. Μην τυχόν περπατήσουμε πενήντα μέτρα. Δες το σκουπιδαριό – μην τα πετάξουμε στον κάδο παρακάτω. Δες τη βρώμα και το γκράφιτι, ακόμη και μέσα στα Πανεπιστήμια. Γιατί το κομψό και το καλαίσθητο το μισούμε. Δες τη λούφα και το λάδωμα, τα μαύρα γύρω σου. Πήρες απόδειξη για τα τσιγάρα που καπνίζεις; Για να μην πω τίποτε για το κάπνισμα αυτό καθαυτό και τον αντικαπνιστικό νόμο. Δοκίμασε να οδηγήσεις στην Αθήνα λιγάκι, να δεις τον ορισμό της «επιθετικής οδήγησης». Α, και πού είσαι, τόλμησε τώρα να περάσεις σε διάβαση πεζών, σε προκαλώ.

– Εντάξει, έχουμε όμως κι επιστήμονες, άξιους…

– Έχουμε; Ναι. Απλά όχι πια εντός της χώρας. 400.000 έφυγαν πρόσφατα, και δεν ήταν ανειδίκευτοι. Κι όσοι μένουν, το σκέφτονται καθημερινά όλο και περισσότερο. Οι Έλληνες μισούν τον άξιο, τον κοιτούν με φθόνο, και κυριότερα, δεν του παρέχουν καν τη δυνατότητα να κάνει κάτι, να αναπτυχθεί, να προοδεύσει. Πολλοί, πράγματι προσπαθούν, μα σκέψου τη φορολογία – για να πληρωθούν ποιοι; Δες τα Πανεπιστήμιά μας, την κατάσταση των υποδομών, των εστιών, την απομόνωσή τους από την αγορά, την κατάσταση της Έρευνας.

– ΟΚ, αλλά στον αθλητισμό..

– Να τον λες αλητισμό, καλύτερα. Και δεν αναφέρομαι σ’ όσους πασχίζουν να αθληθούν (σε τί υποδομές;) Μην πας μακριά – σε ξαναπροκαλώ: Πάρε το παιδί σου και πήγαινε με κασκόλ (π.χ. του Ολυμπιακού) σε αγώνα του εκτός έδρας. Ή άλλης ομάδας, αντίστοιχα. Θα το κάνεις; Δες τί έγινε στον τελικό του μπάσκετ. Θέλεις κάτι περισσότερο;

– Τί σχέση έχουν αυτ…

– Έχουν και παραέχουν. Δείχνουν την παιδεία μας, τον πολιτισμό μας. Την αντίληψή μας για την έννοια του ανθρώπου, της προκοπής και της εξέλιξής του. Για την έννοια της κοινωνίας, και τη σχέση της με το άτομο. Σκέψου: Τι προτιμά ο μέσος Έλληνας… Να είναι ένας επιστήμονας που προοδεύει ή ένας που «έπιασε την καλή», κατά προτίμηση χωρίς κόπο, και απολαμβάνει ζωάρα…

– Εντάξει, το να έχεις χρήματα δεν είναι κακό!

– Ουδόλως. Εσύ αυτό κατάλαβες ότι λέμε τόση ώρα. Αυτό μόνο.

[Ο διάλογος σταμάτησε κάπου εδώ. Δεν έχει σημασία πού ή με ποιον. Δυστυχώς. Αυτοί είναι οι καιροί, αυτοί και οι άνθρωποί τους. Ή θα αλλάξουμε, ΟΛΟΙ μας, ή αλλιώς, για να παραφράσω τον Κάτωνα Πρεσβύτερο, «Grecia delenda est».]

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News