Είναι – γράφει ο Observer – λίγο πιο αριστερή από την Χίλαρι Κλίντον, αλλά και λίγο λιγότερο σοσιαλίστρια από τον Μπέρνι Σάντερς, είναι ευφυής, καταρτισμένη και έχει αναμφίβολα δύναμη χαρακτήρα. Μήπως λοιπόν οι Δημοκρατικοί και γενικότερα η αντιπολίτευση στις ΗΠΑ βρήκαν μια φυσική ηγέτιδα στο πρόσωπο της γερουσιαστού Ελίζαμπεθ Γουόρεν και – ασφαλώς – εκείνη που θα τους οδηγήσει πίσω στον Λευκό Οίκο; Θα μπορούσαν. Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι η Χίλαρι δεν θα διεκδικήσει για ακόμη μια φορά αυτό που της στέρησε ο Ντόναλντ Τραμπ λαμβάνοντας μάλιστα λιγότερες ψήφους.

Ο άνθρωπος που υποστηρίζει στο Politico κάτι που αυτή τη στιγμή ακούγεται τουλάχιστον αδιανόητο, εάν όχι παράλογο, είναι ο Ματ Λάτιμερ, λογογράφος άλλοτε του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ και πάντα «παίκτης του συστήματος Ουάσινγκτον». Η πεποίθησή του βασίζεται σε μια σειρά από α λα Ηρακλής Πουαρό ερωτήματα: Για ποιον λόγο, εάν όχι πολιτικό, η Χίλαρι έβαλε λουκέτο στο ίδρυμα Κλίντον αμέσως μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, δηλαδή σε μια μηχανή χρήματος που όμως την είχε βλάψει τόσο στην προεκλογική της εκστρατεία; Γιατί δεν διαψεύδει τις φήμες ότι θα διεκδικήσει τη δημαρχία της Νέας Υόρκης εάν όχι για να στείλει το μήνυμα ότι η πολιτική της καριέρα δεν έχει φτάσει στο τέλος της; Γιατί άρχισε να γράφει το έβδομο βιβλίο της εάν όχι για να μείνει στον αφρό της πολιτικής επικαιρότητας; Και γιατί, αντίθετα με τις υπόλοιπες ήττες που υπέστη στο παρελθόν, αυτή τη φορά δεν σιωπά αλλά «τουιτάρει» εναντίον του Τραμπ; Τέλος, υπενθυμίζει ο Λάτιμερ, σε εκείνη την συγκινητική ομιλία που εκφώνησε μετά την ήττα της στις εκλογές δεν άφησε ούτε μισό υπονοούμενο περί αποχώρησης – το αντίθετο.

Μα δεν είναι κάπως μεγάλη; Αστεία πράγματα. Το 2020 θα είναι πάντα έναν χρόνο μικρότερη από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Φωτό: Αυτό είναι δίδυμο για τον Λευκό Οίκο: Ιούνιος 2016, Γουόρεν και Κλίντον σε προεκλογική εκδήλωση της δεύτερης στο Σινσινάτι (Photo by John Sommers II/Getty Images/Ideal Images)

Μεταφέροντας κανείς τη σκηνή στη χώρα του, μπορεί να κάνει όποιον συνδυασμό κομμάτων θέλει – ας πούμε, να φανταστεί ένα κόμμα που κυβερνά  με τη λάιτ ακροδεξιά και αναζητά νέους συμμάχους για να παραμείνει στην εξουσία, ή που φιλοδοξεί να κυβερνήσει με τη συναίνεση των άλλων παρά τις ακραίες θέσεις του ή την απολύτως εχθρική στάση απέναντι στο υποτιθέμενο «παλιό σύστημα». Αυτή η σκηνή, πάντως, διαδραματίστηκε στην Ολλανδία και είναι πολλαπλώς διδακτική και χρήσιμη.

Τι έγινε εκεί; Ο Γκέερτ Βίλντερς, επικεφαλής του ξενοφοβικού Κόμματος της  Ελευθερίας και φαβορί στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου, έδωσε μια συνέντευξη στην δημόσια τηλεόραση, υποστηρίζοντας ότι τα υπόλοιπα κόμματα θα πρέπει να τον στηρίξουν για να σχηματίσει κυβέρνηση επειδή αυτό είναι το θέλημα του λαού. «Πρέπει να συμφωνήσουν. Μπορεί να περιφρονούν εμένα, αλλά δεν μπορούν να περιφρονήσουν τη βούληση 2,5 εκατομμυρίων ψηφοφόρων». Και πώς απάντησαν τα άλλα κόμματα; Με μια καθαρή, καθαρότατη θέση: κανένας δεν εννοεί να συμμαχήσει με ένα κόμμα που θέλει να θέσει εκτός νόμου τα τεμένη των μουσουλμάνων και το Κοράνι αλλά και να βγάλει τη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η πιο ξεκάθαρη απάντηση ήρθε μάλιστα από τον πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε, ο οποίος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το Twitter στα πέντε χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία. «Μηδέν τοις εκατό, Γκέερτ, μηδέν τοις εκατό. Αυτό. Δεν. Θα. Συμβεί». Ετσι γίνεται η πολιτική. Οχι με ανάρμοστες αγκαλιές.

Φωτό: Ο Γκέερτ Βίλντερς βγάζει μόνος μια σέλφι. Και όπως φαίνεται, μόνος θα μείνει. Πηγή: Reuters/ Wolfgang Rattay

Ηταν τον περασμένο Ιανουάριο όταν κάποιοι αστυνομικοί πλησίασαν τρεις νεαρές γυναίκες που έκαναν τόπλες ηλιοθεραπεία σε μια παραλία του Μπουένος Άιρες και τις διέταξαν να φορέσουν τις μπλούζες τους. Οι αστυνομικοί επικαλέστηκαν έναν νόμο που απαγορεύει τις «πρόστυχες εικόνες», αλλά τουλάχιστον ένας δικαστής έχει πει ότι το τόπλες δεν είναι ποινικό αδίκημα. Το επεισόδιο στην παραλία προκάλεσε την οργή των νεαρών Αργεντίνων που οργανώθηκαν για να διαδηλώσουν σε ολόκληρη τη χώρα.

Ετσι, δεκάδες τόπλες γυναίκες αλλά και εκατοντάδες διαδηλωτές μαζεύτηκαν σε μια κεντρική πλατεία της πόλης για να διαμαρτυρηθούν για αυτό που βλέπουν ως το τελευταίο υπόλειμμα ανισότητας ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες σε αυτήν την χώρα των Καθολικών. Βέβαια, γράφει o Independent, η εικόνα είναι πιο περίπλοκη και σκοτεινή: Πέρυσι, μετά τον βιασμό και τη δολοφονία της 16χρονης Λουτσία Περέζ, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν κατέβει σε ογκώδεις διαδηλώσεις ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Μόνο το 2015, καταγράφηκαν 235 φόνοι γυναικών – femicides, όπως πέρασε ο όρος στην αργεντίνικη  νομολογία.

Τόσο φως, αλλά και τόσο σκοτάδι σε αυτήν την αντιφατική χώρα.

Φωτό: Από τη διαδήλωση στο Μπουένος Αϊρες. Αυτά να βλέπουν οι μαντηλοφορούσες. Πηγή: Reuters / Marcos Brindicci

Είναι ένας από τους μεγαλύτερους πίνακες τους κόσμου. Είναι τόσο ψηλός όσο ένα τετραώροφο κτίριο και τόσο μακρύς όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. «Η Μάχη της Ατλάντα», που απεικονίζει μια κρίσιμη μάχη του Αμερικανικού Εμφυλίου, δημιουργήθηκε το 1886 από μια ομάδα γερμανών καλλιτεχνών έπειτα από παραγγελία ενός γερουσιαστή των Ρεπουμπλικανών. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται ακριβώς για πίνακα, αλλά για ένα κυκλόραμα, όπως ονομάζονταν αυτά τα τεράστια σε διαστάσεις έργα που αξιοποιούνταν είτε ως σκηνικά, είτε για να κυκλώσουν με έναν τρόπο τον θεατή, κάνοντάς τον να νιώσει στο κέντρο της δράσης.

«Η Μάχη της Ατλάντα» βρισκόταν έως το 2015 στο Atlanta History Center. Οταν το μουσείο έκλεισε έμεινε εκεί ολομόναχη, σημειώνουν οι Times, διότι δεν χωρούσε πουθενά. Μέχρι που κατασκευάστηκε ένα  κτίριο ειδικά για αυτήν. Και πώς θα την βγάλουν από το χώρο που φυλάσσεται; Θα την κόψουν στα δύο, θα φτιάξουν δυο ρολά βαριά και μεγάλα όσο δυο κολώνες και θα τα τραβήξουν έξω μέσα από την οροφή. «Είναι ό,τι πιο τρομακτικό και συναρπαστικό έχω κάνει στη ζωή μου», δήλωσε ο επιμελητής του μουσείου. Το βλέπει κανείς και σαν μια απόδειξη του πώς συντηρείται η τέχνη και μένει η τέχνη ζωντανή.

Φωτό: Κι αυτό είναι μόνο ένα μικρό, πολύ μικρό απόσπασμα από τον πίνακα. Πηγή: The Times