Μολότοφ στο χέρι και κόκκινο καπελάκι με την επιγραφή «Make America Great Again». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιος είναι ο «insurgent» (σημαίνει «στασιαστής, αντάρτης», αλλά το νόημα αποδίδεται μάλλον καλύτερα ως «μπαχαλάκιας») του Λευκού Οίκου στο εξώφυλλο του Economist .

«Στην πολιτική – γράφει στο κύριο άρθρο του το έγκυρο περιοδικό – το χάος οδηγεί μόνο στην αποτυχία. Αλλά με τον Τραμπ, το χάος φαίνεται να είναι μέρος ενός σχεδίου». Κι αυτό επειδή όσο περισσότερο ο Τραμπ προσβάλλει την καλλιεργημένη κοινή γνώμη «τόσο περισσότερο πείθονται οι υποστηρικτές του ότι θέλει πραγματικά να ξεριζώσει την ύπουλη και άπληστη ελίτ από τα σαλόνια της Ουάσινγκτον». Και κάθε φορά που οι διαδηλωτές και τα μέσα ενημέρωσης συμμαχούν εναντίον του Τραμπ, για τους οπαδούς του είναι η απόδειξη ότι «κάνει κάτι καλό».

Αυτή την «πολιτική της σύγκρουσης» χρησιμοποιεί ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου για να κατεδαφίσει ολόκληρες δεκαετίες αμερικανικής πολιτικής. Με μια Αμερική εσωστρεφή και με απομονωτικές διαθέσεις, ολόκληρο το σύστημα που βασίζεται στις συμφωνίες και τις συμμαχίες των ΗΠΑ μπορεί να φτάσει στο τέλος του. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Πρώτον να επιχειρηθεί να περιοριστούν οι ζημιές πείθοντας τον Τραμπ ότι οι συμμαχίες είναι η μεγαλύτερη πηγή ισχύος της Αμερικής.

Και αν δεν πειστεί ο Τραμπ; «Ε, τότε θα είναι καλύτερα να προετοιμαστούμε για έναν κόσμο χωρίς την αμερικανική ηγεσία». Κάτι που σημαίνει ότι «η Ευρώπη θα στερηθεί πια την πολυτέλεια να υποχρηματοδοτεί το ΝΑΤΟ ή να μειώνει δαπάνες στην εξωτερική της πολιτική» και ότι η Βραζιλία θα πρέπει να εξοπλιστεί κατάλληλα για να βοηθήσει την Λατινική Αμερική να κάνει ένα βήμα μπροστά». Κι ακόμη ότι τα αραβικά κράτη πρέπει να βρουν έναν τρόπο να συνυπάρξουν με το Ιράν.

Μακάρι. Και μακάρι γιατί, όπως επισημαίνει το Foreign Policy, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η συμμαχία που έχει στα σκαριά ο Ντόναλντ Τραμπ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν θα έχει ευτυχή κατάληξη. Και οι λόγοι είναι πολλοί. Τραμπ και Πούτιν, ας πούμε, δεν έχουν και πολύ καλή σχέση με την πραγματικότητα. Επίσης έχουν παρανοϊκές εξάρσεις καχυποψίας με τον μεν Τραμπ να βλέπει πολλούς εχθρούς στο εσωτερικό και τον Πούτιν στο εξωτερικό. Εάν σε αυτά τα δυο προστεθούν η μεγαλομανία που τους χαρακτηρίζει, «είναι μάλλον δύσκολο να τους δούμε να συμφωνούν σε κάτι ουσιαστικό». Και αν ο καθένας τους γνώριζε καλύτερα το παρελθόν του άλλου, η αμοιβαία δυσπιστία δεν θα γινόταν παρά πιο βαθιά.

Καλά ξεμπερδέματα.

Φωτό: Ο Ντόναλντ Τραμπ στην εικονογράφηση που φέρει την υπογραφή του Μάιλς Ντόνοβαν. Πηγή: The Economist

Από ρολόγια και χαλιά ως ποδήλατα: στις χίλιες ημέρες της εξουσίας του, ο Ματέο Ρέντσι δέχθηκε πολλά και διάφορα δώρα στις συναντήσεις του με άλλους ηγέτες. Καθόλου άσχημα, σχολιάζει το Fatto Quotidiano. Σύμφωνα όμως με ένα διάταγμα που είχε υπογράψει ο Ρομάνι Πρόντι ως πρωθυπουργός, τα μέλη της ιταλικής κυβέρνησης είναι υποχρεωμένα να παραδίδουν στο κράτος τα δώρα άνω των 300 ευρώ. Μόνο που ο Ματέο Ρέντσι παρέδωσε στις υπηρεσίες του πρωθυπουργικού μεγάρου μόνο ένα αγαλματάκι που του είχε δωρίσει ο μονάρχης της Σαουδικής Αραβίας κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψης τον Νοέμβριο του 2015. Και τίποτε άλλο.

Ωστόσο, «ο κατάλογος των δώρων του Ρέντσι δεν είναι μικρός. Από το ποδήλατο Shimano που έστειλαν οι Ιάπωνες στην Ιταλία έπειτα από εντολή του πρωθυπουργού τους Σίνζο Αμπε έως τα Rolex των Σαουδαράβων αλλά και άλλα ρολόγια, πίνακες και χειροποίητα χαλιά που έλαβε ως δώρα ο πρώην πρωθυπουργός κυρίως από τα ταξίδια τους στις πρωτεύουσες του πετρελαίου». Τι απέγιναν; Το ερώτημα είναι ρητορικό και μάλλον θα φανεί ακατανόητο σε κάποιους εδώ που έχουν συνηθίσει να χρησιμοποιούν ακόμη και τα κυβερνητικά αεροπλάνα σαν να είναι κτήμα τους.

Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται και κάτι άλλο – πιο δαρβινικό: ότι το είδος των πολιτικών έχει εξελιχθεί σε άκρως αδηφάγο.

Φωτό: Ο Ματέο έχει «καθαρίσει» τότε με μια γραβάτα. Το δώρο του Αλέξη πού να βρίσκεται άραγε; Πηγή: intime/Tiberio Barchielli

Η Ντόροθι Κίλγκαλεν ήταν «η δημοσιογράφος που ήξερε πολλά» για τη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Και πιθανότατα πέθανε από αυτό τη νύχτα της 8ης Νοεμβρίου του 1965. «Πιθανότατα» επειδή το FBI απέδωσε τον θάνατό της σε αυτοκτονία. Είναι πολλοί, όμως, αυτοί που είχαν και συνεχίζουν έχουν αντίθετη άποψη. Και τώρα, ο εισαγγελέας του Μανχάταν αποφάσισε να ανοίξει και πάλι τον φάκελο με τις συνθήκες του θανάτου της. Ο εισαγγελέας, γράφει η New York Post, βρήκε κάποια πολύ ενδιαφέροντα σημεία σε ένα βιβλίο που υπογράφει ο Μαρκ Σόου και περιέχει νέα στοιχεία για τον θάνατό της. Και τι λέει εκεί; Οτι η Κίλγκαλεν δεν κατανάλωσε μόνη της βαρβιτουρικά και αλκοόλ αλλά ότι κάποιος την υποχρέωσε να τα πάρει – κι αυτός δεν ήταν σίγουρα ο Φρανκ Σινάτρα που την αντιπαθούσε σφόδρα.

Η Ντόροθι Κίλγκαλεν ήταν ήδη διάσημη όταν άρχισε να ερευνά για τον θάνατο του JFK με πολύ πάθος, ένα πιστόλι στην τσάντα της και καλές πηγές. Δεν την πείθει η επίσημη εκδοχή των γεγονότων, δεν πιστεύει ότι στις 22 Νοεμβρίου του 1963 ο Λι Οσβαλντ έδρασε μόνος. Η έρευνά της ενοχλεί τις αρχές και ειδικά τους ομοσπονδιακούς πράκτορες του Εντγκαρ Χούβερ (που επίσης την αντιπαθούσε σφόδρα). Η δημοσιογράφος ηγείται πλέον του «κόμματος της αμφισβήτησης» που υποψιάζεται ότι πίσω από τη δολοφονία υπήρχε κάποιο σχέδιο και όχι το χέρι ενός διαταραγμένου.

Το FBI ενοχλείται ακόμη περισσότερο όταν η Κίλγκαλεν δημοσιεύει την κατάθεση του Τζακ Ράμπι, ιδιοκτήτη του νάιτ κλαμπ που σκότωσε τον Οσβαλντ κάτω από τα μάτια της αστυνομίας. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Αυτό που προκαλεί συναγερμό σε πολλούς είναι η υπόθεση ότι ο Κένεντι δολοφονήθηκε έπειτα από εντολή του Κάρλος Μαρτσέλο, αρχινονού της μαφίας της Νέας Ορλεάνης. Είναι στη Λουιζιάνα που η δημοσιογράφος σκοπεύει να ψάξει. Και είναι ακριβώς εκεί που είχε κλείσει ένα σημαντικό ραντεβού – την πρόλαβε όμως ο θάνατος.

Την βρήκαν στο διαμέρισμά της στο Μανχάταν ημίγυμνη και με χαλασμένο μακιγιάζ. Η υπόθεση κλείνει στα γρήγορα, ο Μαρκ Σόου λέει όμως ότι θα έπρεπε να ερευνηθεί ο ρόλος του εραστή της, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν «καρφί» των εχθρών της. Κι έπειτα όλων των αμφιλεγόμενων προσώπων εκείνης της εποχής. Δεν είναι δύσκολο να τα βρει κανείς – τα ξέρει ακόμη και η κινηματογραφική «Τζάκι» της Νάταλι Πόρτμαν.

Φωτό: Η Ντόροθι Κίλγκαλεν και ο Τζον Κένεντι. Λέτε να της δείχνει τον ένοχο; Πηγή: New York Post

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του δημαρχείου της Νέας Υόρκης, πριν από λίγο καιρό, ο Πιτ Κόστελνικ κατέρριψε ένα από τα πιο παλιά ρεκόρ των Ηνωμένων Πολιτειών. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη διάσχιση με τα πόδια της χώρας, το οποίο κρατούσε 37 ολόκληρα χρόνια. Ο νέος ρέκορντμαν έκοψε το νήμα με γρατσουνιές στο πρόσωπο, ματωμένα γόνατα και μια βαθιά πληγή στην παλάμη, αποτέλεσμα μιας πτώσης στο Νιου Τζέρσι όπου περπάτησε 140 χιλιόμετρα μέσα σε μία ημέρα. Αλλά στο νήμα τον περίμενε ο Φρανκ Τζανίνο Τζούνιορ, ο άνθρωπος που το 1980 είχε περπατήσει από το δημαρχείο του Σαν Φραντσίσκο σε εκείνο της Νέας Υόρκης σε 46 ημέρες, 8 ώρες και 36 λεπτά.

Σε αυτά τα 37 χρόνια είχαν προσπαθήσει να σπάσουν διάφοροι το ρεκόρ. Τελικά τα κατάφερε αυτός ο 29 χρόνος σύμβουλος επενδύσεων από τη Νεμπράσκα, ο οποίος διένυσε την απόσταση των περίπου 5.000 χιλιομέτρων σε 42 ημέρες, 6 ώρες και 30 λεπτά. Και το πέτυχε έπειτα από σκληρή προπόνηση φτάνοντας στο σημείο να τρέχει ακόμη και 50 χιλιόμετρα την ημέρα. Το ημερήσιο ρεκόρ του στη διάρκεια του αγώνα ήταν 115 χιλιόμετρα. Ξυπνούσε στις 3 το πρωί και μετά το πρωινό έκανε 65 χιλιόμετρα χωρίς διακοπή. Μετά το μεσημεριανό συνέχιζε να περπατά. «Με βοήθησε η καλή μου ψυχολογία» δηλώνει στην Corriere della Sera. Τον βοήθησαν, όμως, και δεκάδες άνθρωποι που έτρεξαν μαζί του από μερικά λεπτά έως μερικές ώρες – ακριβώς όπως είχαν τρέξει παρέα με τον κινηματογραφικό «Φόρεστ Γκαμπ». «Ηταν μια έμπνευση» λέει ακόμη. Μα και για τον Φόρεστ.

Φωτό: Ο Πιτ Κόστελνικ εν δράση. Κι εμείς όμως είχαμε τον Γιάννη Κούρο. Πηγή: CdS