Είναι εύκολο να κατακτήσεις έναν οργανισμό που πουλάει «status» αρκεί πρώτα να τον απαξιώσεις. Αλλά αν τον απαξιώσεις τι νόημα έχει να τον κατακτήσεις; Απάντηση: για να πανηγυρίσεις.

Και πράγματι. Η παράδοση της σκυτάλης στον ΔΟΛ έγινε χωρίς να κρατηθούν τα προσχήματα. Προφανώς από μια απολύτως δικαιολογημένη ανάγκη για πανηγυρισμούς. Για να επικοινωνηθεί ο θρίαμβος της άλωσης. Η «Βαστίλη» της οδού Μιχαλακοπούλου δεν θα βρίσκεται πλέον σε «ανοιχτή γραμμή» με τους άλλους. Θα βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με εμάς. Με άλλα λόγια, «πανηγυρίστε χαριτωμένες μου βιοπαλαίστριες…».

Ναι, σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου κάθε κυβέρνηση ανταγωνίζεται με την προηγούμενη για το ποια είναι λιγότερο κακή και ο πήχης κατεβαίνει διαχρονικά, το να διατείνεσαι ότι καθαρίζεις μια νοσηρή κατάσταση εξάρτησης του Τύπου αντικαθιστώντας την με μια άλλη, δεν φαίνεται τόσο εξωφρενικό. Με ισχυρές δόσεις επιχειρημάτων του τύπου «κι εσείς τα ίδια κάνατε», αλλά «περνάει»…

Ομως η εικόνα του Νίκου Παππά που φαίνεται μεταφορικά στο βάθος να υπαγορεύει την ανακοίνωση για την τοποθέτηση του Βασίλη Μουλόπουλου στο τιμόνι του ΔΟΛ, επικοινωνεί και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό από τους πανηγυρισμούς. Οτι δεν χρειάζονται πλέον τα προσχήματα. Οτι δηλαδή είναι ΟΚ να τοποθετήσουμε κάποιον «δικό μας» εκεί και δεν θα κουνηθεί φύλλο.

Το ερώτημα όμως είναι αν με αυτά τα δεδομένα θα κουνηθεί φύλλο και στα περίπτερα. Γιατί μετά τον θρίαμβο έμαθαν όλοι ότι υπάρχει πλέον ανοιχτή γραμμή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή «Τα Νέα», το «Βήμα» και τα υπόλοιπα προϊόντα του ΔΟΛ μπαίνουν σε διαδικασία rebranding.

Και δεν πρόκειται για ένα «εμπορικό» rebranding. Αλλά για ένα πολιτικό. Ο Βασίλης Μουλόπουλος δεν είναι κάποιος μη χρωματισμένος. Είναι πρώην βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Και πρόεδρος του ΔΣ της «Αυγής». Της κομματικής εφημερίδας. Και η τοποθέτησή του έγινε βούκινο. Δηλαδή το προϊόν αλλάζει ριζικά περιεχόμενο. Και αυτό ήταν το ζητούμενο. Αλλιώς θα έμπαινε στη θέση του κ. Μουλόπουλου κάποιος αχρωμάτιστος μάνατζερ.

Οσο κι αν ο κ. Μουλόπουλος νιώθει την ανάγκη να διευκρινίσει στην πρώτη του συνέντευξη (στον «Alpha 989») ότι το Συγκρότημα και οι εφημερίδες δεν πρόκειται να είναι όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο δηλώνοντάς το αναιρεί τη διαβεβαίωσή του.

Είναι σαν να κρατάς την συσκευασία μιας γνωστής μάρκας τσιπς π.χ., αλλά στο εξής να βάζεις μέσα στο σακουλάκι αλεύρι. Πώς θα αντιδράσει ο καταναλωτής; Θα συνεχίσει να το αγοράζει λέγοντας «δεν πειράζει, το παίρνω από συνήθεια για το σακουλάκι»; Σαν να μετατρέπεις ένα μπαρ σε ντίσκο. Μια ψαροταβέρνα σε σουσάδικο.

Τι τους κάνει δηλαδή να πιστεύουν ότι αυτές οι χιλιάδες των αναγνωστών θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν τα έντυπα όπως πριν, αφού τώρα θα έχουν μεν τον ίδιο τίτλο αλλά το περιεχόμενό τους πλέον είναι πολύ κοντά σε αυτό της Αυγής; Πρέπει να θεωρείς τους αναγνώστες πολύ ηλίθιους για να πιστεύεις πως δεν θα καταλάβουν την διαφορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News