Αν πληκτρολογήσει κανείς στο Google το όνομα του Μάρτιν Σουλτς στα ελληνικά, το πρώτο που θα εμφανιστεί αυτόματα είναι η λέξη «Εβραίος». Που σημαίνει ότι είναι το πρώτο πράγμα που αναρωτιούνται όσοι αναζητούν το όνομά του στο Διαδίκτυο. Προφανές για ποιο λόγο. Αυτή η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων που πιστεύουν ότι πίσω από κάθε ήττα τους ή από κάθε ισχυρό αντίπαλο κρύβεται μια εβραϊκή συνωμοσία, βλέπουν συγκεντρωμένα στο πρόσωπο του Μάρτιν Σουλτς όλα όσα μισούν. Και πρώτα από όλα έναν ουσιαστικό φιλοευρωπαϊσμό.

Γιατί ο Μάρτιν Σουλτς δεν ήταν εύκολος αντίπαλος για τους «ευρωσκεπτικιστές». Δεν αναπτύχθηκε μέσα στο ακαδημαϊκό θερμοκήπιο της «ελίτ των Βρυξελλών» που κάνει τους περισσότερους αξιωματούχους της ΕΕ – και κατά συνέπεια την ίδια την ΕΕ – εύκολο στόχο για τους λαϊκιστές ανά την Ευρώπη. Το αντίθετο. Ο βιβλιοπώλης από το Xέλρατ, μια μικρή ερμανική πόλη στα σύνορα με το Βέλγιο και την Ολλανδία ήταν αυτό που λένε «άνθρωπος της πιάτσας». Και κάθε άλλο παρά ευάλωτος στα βέλη των απανταχού εμπόρων του αντιευρωπαϊσμού τύπου Φάρατζ και του εθνικισμού τύπου Λεπέν.

Αλλωστε ήταν εκείνος που τον Μάρτιο του 2016, όταν άκουσε τον ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής Ελευθέριο Συνοδινό να αποκαλεί τους Τούρκους «βάρβαρους, βρώμικους όπως τα σκυλιά που γαβγίζουν και όταν επανέλθει ο εχθρός υποχωρούν» τον διέκοψε ακαριαία και τον απέβαλε από την αίθουσα. Χωρίς να διστάσει. Χωρίς να κάνει μια συμβιβαστική παρατήρηση για να διατηρήσει τις ισορροπίες. Απέβαλε για πρώτη φορά στα χρονικά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου βουλευτή από την αίθουσα. Επικαλούμενος το άρθρο 165 της ΕΕ για «κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα οποία είναι προσηλωμένη και υποκλίνεται η ΕΕ».

Αν ο Μάρτιν Σουλτς κινούνταν στον βιότοπο του ελληνικού twitter θα ήταν ο τυπικός «μενουμευρώπης». Τον Φεβρουάριο του 2014 χαιρέτησε την ίδρυση του Ποταμιού: «χαίρομαι που βλέπω μια νέα, σοβαρή και προοδευτική φιλο-ευρωπαική δύναμη, το Ποτάμι, να συμβάλλει σε αυτή τη μάχη (σ.σ.: εναντίον της ακροδεξιάς) με τη σαφή και σταθερή του στάση ενάντια στις δυνάμεις του σκότους και του μίσους».

Μετά τις εκλογές του 2015 έδωσε συγχαρητήρια μεν στον ΣΥΡΙΖΑ για τη νίκη του αλλά δεν απέφυγε να πάρει θέση λέγοντας ότι θα προτιμούσε να συνεργαστεί με το Ποτάμι, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι προσπάθησε προσωπικά να ευοδωθεί το πολιτικό ειδύλλιο Γεννηματά – Θεοδωράκη. Αντίθετα, ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν ήταν από τους αγαπημένους του. Μάλιστα σε συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung τον Μάρτιο του 2015 είχε πει για τον έλληνα υπουργό Άμυνας ότι «ακόμα κι ένας ταύρος σε υαλοπωλείο θα ήταν καλύτερος διπλωμάτης από εκείνον».

Κατά τα άλλα ο Μάρτιν Σουλτς είχε πρωταγωνιστήσει σε μια από τις μεγαλύτερες «μικροφωνικές» γκάφες του Νίκου Βούτση. Συγκεκριμένα ο Πρόεδρος της Βουλής είχε αποδώσει στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη φράση ότι «είναι ανόητα όσα ζητά η τρόικα για το Ασφαλιστικό και τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και πως όλα αυτά τα εμπνέονται αρρωστημένοι εγκέφαλοι».

Από την άλλη βέβαια ως άνθρωπος της πιάτσας καταλάβαινε πότε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Οταν για παράδειγμα συναντήθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα τον Οκτώβριο του 2016 (σ.σ.: ένα από τα πολλά «pacta sunt servanda» που πέταγε τότε ο έλληνας πρωθυπουργός…) η ελληνική πλευρά είχε αφήσει να εννοηθεί ότι ο Μάρτιν Σουλτς θα λάβει πρωτοβουλίες για το χρέος. Η πρώτη απάντησή του ήταν σαρωτική: «Ακουσα κι εγώ τη φήμη αυτή ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και δε μπορώ να απαντήσω, καθώς εξεπλάγην από τις φήμες πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα λάβει κάποια πρωτοβουλία». Την παγωμάρα που προκάλεσε στην ελληνική πλευρά έσπευσε να διασκεδάσει λίγες ώρες αργότερα με μια δεύτερη διευκρινιστική δήλωση του εκπροσώπου του: «Το “μένω έκπληκτος” που δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν αφορούσε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης για το χρέος, αλλά τη διατύπωση της ερώτησης» δήλωσε εκπρόσωπός του.

Κατά τα άλλα οι σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν μάλλον «πατρικές». Οπως και ο Ζαν Κλόντ Γιούνκερ (σ.σ.: με τον οποίο άλλωστε ο Μάρτιν Σουλτς είναι ιδιαίτερα κοντά καθώς ταιριάζουν και ως οριακά αντισυμβατικές προσωπικότητες) του υπενθύμιζε διακριτικά τις υποχρεώσεις της ελληνικής πλευράς αλλά ταυτόχρονα τον προστάτευε διακριτικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους απολογισμούς που συνοδεύουν την αποχώρησή του από την προεδρία του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, ξεχωριστή θέση έχει η πρωτοβουλία του να καλέσει τον Αλέξη Τσίπρα τον κρίσιμο Ιούλιο του 2015 στο Ευρωκοινοβούλιο να ακουστεί κι εκείνος και να εκθέσει τα επιχειρήματά του κόντρα σε ένα διογκούμενο ρεύμα υπέρ της προοπτικής του Grexit.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News