«Είναι καθηλωτική», «η ερμηνεία της στην ταινία σε υπνωτίζει», «αυτός ο ρόλος μάλλον θα της χαρίσει το Οσκαρ», «είναι η Τζάκι και ταυτόχρονα δεν σε αφήνει να ξεχάσεις την Πόρτμαν». Αυτό το τελευταίο μαρτυρά ότι η Νάταλι Πόρτμαν δεν κάνει απλώς μίμηση σε αυτή την ταινία αλλά ότι ερμηνεύει τον χαρακτήρα της Τζάκι Κένεντι.

«Το πορτρέτο που συνθέτει είναι σύνθετο με πολύ σχολαστικά τοποθετημένες ερμηνευτικές σκιές. Όταν την παρακολουθείς να κινείται στα πλάνα δεν βλέπεις απλώς μια αναπαράσταση της ιστορίας – είναι σαν να βλέπεις την ιστορία να γράφεται», έγραψε η Globe and Mail. «Καμία ηθοποιός δεν θα μπορέσει να ξαναγγίξει αυτόν τον ρόλο. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να το τολμήσει».

«Είναι μυστηριώδες πώς τα καταφέρνει τόσο καλά. Είναι η μόνη ηθοποιός που προσέχεις σε όλη την ταινία», δήλωσε ο Τομ Χανκς στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς πρόσφατα.

Ουσιαστικά η Νάταλι Πόρτμαν έχει καταφέρει να ενσαρκώσει αυτό που πραγματικά ήταν, σύμφωνα με τις περιγραφές των βιογράφων της, η Τζάκι εκείνες τις 10 μέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, του 35^ου προέδρου των ΗΠΑ. Πληγωμένη, τρομαγμένη, ευάλωτη και ευέξαπτη. Και υποτακτική σε όλα τα ζητήματα πρωτοκόλλου.

Ολο αυτό το πράγμα, η ερμηνεύτρια, σύμφωνα με τους κριτικούς, το ενσωματώνει και το περιφέρει από σκηνή σε σκήνη. Σε ένα βλέμμα που κάπως σκοτεινιάζει, σε ένα ελαφρύ περπάτημα που γίνεται ενίοτε λίγο πιο νευρικό, σε έναν συνδυασμό κομψότητας και φινέτσας, τέτοιας, ώστε να νομίζεις ότι έχεις μπροστά σου τη fashion icon χήρα, στο κοφτό φύσημα του καπνού από το τσιγάρο που τρέμει στα δάχτυλα ελαφρά.

Το γεγονός ότι η ταινία περιγράφει τις 10 πρώτες μέρες της Πρώτης Κυρίας χωρίς τον Προέδρο, φαίνεται σαν μειονέκτημα. Θέλεις να δεις περισσότερα από την Τζάκι της Πόρτμαν. Θέλεις να δεις και τις μέρες χαράς. Σε αυτή την ταινία δεν προσέχεις τίποτα άλλο πέρα από την κεντρική ηρωίδα. Ο μακαρίτης, ο οποίος εμφανίζεται σε λίγες σκηνές και τον ερμηνεύει ο Κάσπαρ Φίλιπσον, ουσιαστικά «εξαφανίζεται». Ο θεατής δεν σκέφτεται τον δολοφονημένο πρόεδρο. Βλέπει μπροστά του μόνο το βλέμμα της Πόρτμαν – που άλλοτε είναι άγριο και άλλοτε είναι στωικό. Που προσπαθεί να συγκρατήσει τα αισθήματα και που αυτά προδίδονται μόνο από μια απαλή κίνηση τα βλέφαρα, στα μάτια, στα μάγουλα ή στα χείλη.

Από την άλλη, η ηθοποιός μιμείται τέλεια το στιλ, τους τρόπους, ακόμη και τη βραχνή φωνή της Τζάκι. Μιμείται δηλαδή όλα όσα συνέθεταν τη δημόσια εικόνα της αγαπημένης Πρώτης Κυρίας των ΗΠΑ. Και δείχνει ξεκάθαρα τον τρόπο με τον οποίο εκείνη χρησιμοποίησε τα media προς όφελός της εκείνο το δεκαήμερο, εκμεταλλευόμενη το κληροδότημα και τη φήμη του Προέδρου.

Μετά τον «Μαύρο κύκνο» (2011) που της χάρισε το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, η 35χρονη πλέον Νάταλι Πόρτμαν, βρήκε στην ταινία του χιλιανού Πάμπλο Λαρέν, τον επόμενο μεγάλο ρόλο της. Κανονικά, αυτό δεν θα συνέβαινε… Δεν συνέβη σε καμία άλλη «Τζάκι» ως τώρα, και σίγουρα έχουν γυριστεί πολλές. «Εδώ έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό» λένε τόσο οι βρετανοί όσο και οι αμερικανοί κριτικοί. Και συμφωνούν ότι αυτή η ερμηνεία είναι για ένα ακόμα Οσκαρ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News