«If the fact’s don’t fit the theory, change the facts (Εάν τα δεδομένα δεν ταιριάζουν στη θεωρία, άλλαξε τα δεδομένα)»
Αλβέρτος Αϊνστάιν

Μια ευρωπαϊκή επανεκκίνηση κρίνεται από πολλούς ευρωπαίους πολιτικούς, αναλυτές και κοινωνικούς στοχαστές απολύτως απαραίτητη, καθώς το 2017 συμπληρώνεται μία δεκαετία από τότε που η χρηματοοικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ προκάλεσε μια πολυδιάστατη κρίση στην Ευρώπη με επίκεντρο την δομή του ευρώ και του χρέους, κατά την διάρκεια της οποίας η ΕΕ λειτούργησε συντηρητικά, αμυντικά, χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη επιτυχία και δυστυχώς με δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις. Η ΕΕ, αλλά και η Ευρωζώνη, είναι μπροστά σε μία δομική κρίση πρωτίστως πολιτική, εξ αιτίας του δημοκρατικού ελλείμματος των θεσμών της  και δευτερευόντως σε μια κρίση αναδιανομής, διότι ο παραγόμενος πλούτος πηγαίνει όλο και σε πιο λίγους.

Η θεσμική εξέλιξη που επιχειρήθηκε με το Ευρωσύνταγμα το 2005 αποδοκιμάστηκε και κατέρρευσε, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ήταν ένα κείμενο συμβιβασμών των ευρωπαϊκών ελίτ που αγνόησε παντελώς τη βούληση και τις προθέσεις των πολιτών. Έκτοτε, η ΕΕ δια της Ευρωζώνης εξελίσσεται με διακρατικές συμφωνίες και κατ΄ εξαίρεση δίκαιο, κατάσταση που με το Brexit έφτασε στα όριά της, όπως δείχνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται. Συνεπώς, η ΕΕ χρειάζεται μια ισχυρή επανεκκίνηση και ένα ταχύρυθμο σχέδιο προετοιμασίας για την πολιτική της ενοποίηση και τη δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης την επόμενη πενταετία.

Η Γερμανία που αποτελεί την κινητήριο βούληση των εξελίξεων προβάλει -και λόγω της ευρύτερης συγκυρίας-, ως επόμενα βήματα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της Κοινή Άμυνα και την Κοινή Δημοσιονομική Διοίκηση με τη δημιουργία θέσης ύπατου εκπροσώπου για τα Οικονομικά. Πρόκειται για λάθος τακτική, όχι μόνο γιατί εξυπηρετεί τα γερμανικά στρατηγικά συμφέροντα μέσα στην ΕΕ, αλλά κυρίως γιατί οι πραγματικές προτεραιότητες είναι άλλες, οι εξής:

1. Κοινή Πολιτική Παιδείας σε όλα τα επίπεδα, με κοινή ιστορία και μορφωτική όσμωση και αλληλοκατανόηση, ούτως ώστε να περάσει το όραμα της κοινής πατρίδας στις νεώτερες γενιές στην πράξη, ώστε αυτές συν τω χρόνω να σφυρηλατήσουν τη νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα των λαών της ηπείρου.
2. Δημιουργία Κοινού Κοινωνικού Κράτους μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
3. Ριζοσπαστική διευθέτηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους των χωρών μελών, ίσως με μια μικτή μέθοδο διαγραφής και μετοχοποίησης, όπως έκανε πρόσφατα η Κίνα, ούτως ώστε να διαμορφωθούν ουσιαστικές συνθήκες ανάπτυξης.
4. Εγγύηση εξωτερικών συνόρων: Είναι η πεμπτουσία του Μεταναστευτικού και της Κοινής Άμυνας. Αυτό σημαίνει κοινή αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών και προστασίας των συνόρων, με την εγγύηση των συνόρων της Ελλάδας και της Κύπρου, με ότι αυτό συνεπάγεται (ευρωπαϊκή ΑΟΖ, αποβολή των στρατευμάτων κατοχής κλπ). Η ΕΕ με εξαίρεση την Ελλάδα και την Κύπρο δεν απειλείται, συνεπώς η Κοινή Αμυντική και Εξωτερική Πολιτική μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα πάνω στις δύο αυτές απειλές που προέρχονται από την Τουρκία.
5. Νέα σχέση με Ρωσία: Υπέρβαση των ψευδοφοβιών, ειλικρινή οικονομική και αμυντική συνεργασία μέσα από μία ευρεία ρεαλιστική συμφωνία.
6. Ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων με ταυτόχρονη εφαρμογή ενός ενιαίου Οδικού Χάρτη.
7. Διαβούλευση για το νέο σύνταγμα συγκρότησης των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, όπου στην νέα Ένωση να μπορούν να προσέλθουν τα σημερινά κράτη μέσω των περιφερειών τους που έχουν έντονα εθνοτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά (Σκοτία, Καταλονία, Σαξονία, Βαυαρία κ.ο.κ.), καταργώντας έτσι τις ηγέτιδες δυνάμεις και τον αδιέξοδο και αντιπαραγωγικό ανταγωνισμό τους.

Χωρίς αμφιβολία τα βήματα προς τις ΕΠΕ που περιγράφονται εδώ έχουν μάλλον ουτοπικό χαρακτήρα, αλλά αυτό έχει ανάγκη η Ευρώπη, την αναγέννηση της ουτοπίας, την οποία συνέτριψαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που αυτή προκάλεσε και η στενοκεφαλιά των ελίτ της τελευταίας εικοσαετίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News