«Kάνει ο Γιώργος την αρχή/
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε/
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει»
– Διονύσης Σαββόπουλος

Το προπατορικό αμάρτημα των ηγεσιών της Μεταπολίτευσης είναι η σκερτσόζικη διάθεση να κρύβουν τους σκελετούς στα ντουλάπια. Να εξορκίζουν την πραγματικότητα και να αμολάνε μελάνι σουπιάς σχετικά με τις αιτίες των στρατηγικού τύπου αποτυχιών της χώρας. Οχυρωμένες πίσω από μια ρηχή αλλά οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση παρατάξεων, αποδεικνύονται μοιραίες στην αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές προκλήσεις. Και έτσι, νομίζουν, ότι ανταποκρίνονται στην ανάγκη τους για μια θέση στην Ιστορία. Πώς όμως μπορούμε να περιμένουν την χάραξη μιας όσο γίνεται ορθότερης στρατηγικής, αν δεν έχουμε διερευνήσει, εντοπίσει και αναγνωρίσει τα λάθη;

Τελειώνοντας ο χρόνος, και ακόμη μια φορά μη μπορώντας να σχεδιάσουμε μια συνεκτική στρατηγική για την επιβίωση, βρισκόμαστε για πολλοστή φορά στην κόψη του ξυραφιού του 2017. Μιας χρονιάς που θα καθορίσει το μέλλον μας και το μέλλον της EΕ αν δεν αποκαλύψουμε τους σκελετούς μας.

Αυτοί πεισματικά παραμένουν θαμμένοι. Ας δούμε λοιπόν μερικούς από αυτούς.

1981. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκινάει μια δίκαιη οικονομική πολιτική που ικανοποιεί το κοινό αίσθημα. Λίγα χρόνια μετά ο ίδιος βλέποντας να αδειάζουν τα ταμεία από συνάλλαγμα, καλεί τον Σημίτη να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Γιατί όμως δημιουργήθηκε η «τρύπα»; Μήπως η νεοκεϋνσιανή αντίληψη αύξησης της ζήτησης ήταν λάθος; Ακόμη και ο Κρούγκμαν στο βιβλίο του το 2005 επισημαίνει ότι αυτή η πολιτική δεν είναι αποτελεσματική για μη ανταγωνιστικές και παραγωγικές χώρες. Ποιοι θα ασχοληθούν σοβαρά και αντικειμενικά με το ερώτημα, όχι για ιστορικούς λόγους, αλλά γιατί συνεχίζει να θολώνει τα μυαλά όλων. Γιατί να μην ανατεθεί σε μια ανεξάρτητη επιτροπή ειδικών η Βουλή; Η βασίλισσα της Αγγλίας έθεσε το ερώτημα σε συνεδρίαση ακαδημαϊκών: τι έφταιξε για την κρίση του 2007; Γιατί δεν την πρόβλεψαν οι ειδικοί; Και πήρε απάντηση μετά από εννέα μήνες.

1994. ΑΣΕΠ. Ο νόμος Πεπονή ψηφίστηκε το 1994. Ηταν ένα ισχυρό ανάχωμα στο λεγόμενο πελατειακό κράτος. Ιδίως είναι ένα σημαντικός κόφτης στα κρατικά ελλείμματα. Τι συνέβη και σταδιακά με τρόπους πονηρούς τον καταστρατηγούμε, χωρίς να έχουμε το θάρρος να τον καταργήσουμε; Πώς παραμονές εκλογών ξάφνου ανακαλύφθηκαν 80.000 θέσεις που είχε ανάγκη το Κράτος και καλύφθηκαν με συμβασιούχους; Γιατί ακόμη και σήμερα εν μέσω Μνημονίου κατασκευάζουμε διπλάσιο αριθμό Γενικών Γραμματειών και καταφέρνουμε για πρώτη φορά από την άτυπη πτώχευση να έχουμε αύξηση των δαπανών για μισθολόγια των υπαλλήλων του δημοσίου;

2001. Νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό. Ολοι σήμερα κλαίμε για τη χαμένη ευκαιρία. Γιατί όμως όλα τα κόμματα, οι συνδικαλιστές και η κοινωνία το πολέμησαν και τελικά το έθαψαν; Μπορούν αριστερά και δεξιά να μας απαντήσουν; Οχι κλαίγοντας πάνω στο χυμένο γάλα, αλλά εντοπίζοντας τα αίτια της αποκοτιάς μας. Προφανώς οι μετανοημένες οιμωγές δεν απαντάνε γιατί η απάντηση πρέπει να ξεσκεπάσει την αιτία. Και η αιτία θα αποκαλύψει προβλήματα ταυτότητας που ξεγυμνώνουν.

2004. Οι Ελληνοκύπριοι απορρίπτουν το Σχέδιο Ανάν. Και η ελληνική πλευρά παραμένει σιωπηλή περιφερόμενη στα σαλόνια του Burgenstock. Πέρα από τα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα πολλών για την αποτυχία, μπορούν κάποιοι να μας πουν τα πραγματικά αίτια της απόρριψης; Μήπως αυτός ο σκελετός παρά είναι καυτός για να τον αποκαλύψουμε; Μήπως στην πραγματικότητα οι Ελληνοκύπριοι και ιδίως οι νέοι δεν επιθυμούν την «πολλήν συνάφειαν» με τους Τουρκοκύπριους; Και μήπως οι Τουρκοκύπριοι το δέχτηκαν το σχέδιο μόνο και μόνο για να μπουν στην Ενωση;

2009-10. Πώς καταφέραμε να μείνουμε μόνοι εμείς σε κατάσταση επιτροπείας; Πώς το σύστημα κατόρθωσε να πείσει τον Ελληνα ότι για την κατάντια μας φταίνε τα Μνημόνια και όχι οι αιτίες που τα προκάλεσαν; Και αν είναι έτσι ποιες είναι αυτές; Και πώς θα βγούμε από την σπείρα παρακμής, αν δεν αποκαλύψουμε στους εαυτούς μας τι προηγήθηκε των μνημονίων;

2015. Είναι δυνατόν ο Πρωθυπουργός να ξεμπερδεύει με την περίοδο Βαρουφάκη και τους κεφαλαιακούς περιορισμούς με μια διακριτική φράση αποδοκιμασίας για τον τέως υπουργό του; Και ποιες είναι οι αυταπάτες τις αριστεράς που παραδέχτηκε χωρίς να τις αναφέρει και να τις αναλύσει;

Για να είμαι δίκαιος πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν αναφέρω και τις πολλές στρατηγικές επιτυχίες του μεταπολιτευτικού μας καθεστώτος. Αλλά η χώρα του Αριστοτέλη, του οποίου η παγκόσμια κοινότητα δια της UNESCO εόρτασε το 2016, μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται στην ακινησία της στρουθοκαμήλου που αρνείται να κοιτάξει τους σκελετούς; Μπορεί, ώ άνδρες Αθηναίοι. Απλά η πορεία θα είναι καθοδική. Αξίζει κάτι τέτοιο στα παιδιά και στα εγγόνια μας;

Αν λοιπόν δεν καθαρίσουμε τους σκελετούς, αυτοί θα συνεχίζουν να εμφανίζονται ως βρικόλακες, πίνοντας το αίμα της χώρας σε κάθε μεταρρύθμιση, σε κάθε αλλαγή που χρειάζεται για την επιβίωσή μας ακόμη και ως έθνος.

Καλή χρονιά και εις άλλα με υγείαν.

---

* Ο Αντώνης Τριφύλλης είναι πρώην στέλεχος της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News