Δύο βαθμούς υπό το μηδέν έκανε την περασμένη Πέμπτη κατά τη βραδινή μου βόλτα στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα, έχοντας απολαύσει τον Νίκο Χαραλαμπόπουλο και την Μαρία Ναυπλιώτου στη κλασική κωμωδία του Σαίξπηρ, «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας». Ολόγυρά μου στο Θέατρο Βρετάνια, έβλεπα ανθρώπους τυλιγμένους στα παλτά και στα κασκόλ τους, και όλοι λέγανε «παγωνιά». Δεν διαμαρτυρήθηκαν όμως. Περίμενα ότι θα γινόταν έκρηξη, αλλά όχι. Στωικά κούρνιασαν στη ζέστα τους και απόλαυσαν την παράσταση. Αν κάποιοι έχουν ακόμα θυμό ακράτητο μέσα τους και αντιδρούν βίαια, κάποιοι άλλοι, πιθανώς περισσότερο χτυπημένοι από την κρίση απ’ ό,τι οι… έξαλλοι αγανακτισμένοι, κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπίσουν με αξιοπρέπεια την κατάσταση, απολαμβάνοντας ας πούμε μια καλή θεατρική παράσταση σε ένα παγωμένο θέατρο.

Ισως διότι οι τελευταίοι, σκέφτηκαν ότι κάπου πολύ κοντά μας, στις συνοικίες της σιωπηλής φτώχειας, στις πολυκατοικίες όπου ο πετρελαιάς έχει ξεχάσει τη διεύθυνση, στους προσφυγικούς καταυλισμούς χιλιάδων ανθρώπων που ήρθαν απ’ το καμίνι του πολέμου, η κρύα αλλά μαγική δική μας νύχτα για άλλους ήταν και είναι ακόμα εφιαλτική.

Και επειδή ξέρω ότι πάντα και διαρκώς παραμονεύουν οι έχοντες κάτι να σχολιάσουν για όλα, σημειώνω ότι οι μισοί και πλέον θεατές της συγκεκριμένης παράστασης είχαν πάρει εισιτήρια από κάποια κοινωνική μέριμνα. Δηλαδή, ούτε πλούσιες κυρίες του Κολωνακίου ήταν, ούτε αστοί θεατρόφιλοι από τα βόρεια προάστια όλοι τους. Κανονικοί, καλλιεργημένοι πολίτες ήταν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News