Δεν είμαι από αυτούς που έχουν ως θέσφατο ότι «στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί». Μπορεί να συμβαίνει αυτό, έως ένα βαθμό, στο ποδόσφαιρο, κατά τη γνωστή ρήση του Αγγλου Γκάρι Λίνεκερ, αλλά μέχρι εκεί.

Ο Σόιμπλε είναι ο ισχυρότερος υπουργός της Ευρώπης. Στη σύγκρουσή του με τις ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης η βασική επιδίωξή του ήταν η έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Αυτό είναι πλέον απολύτως επιβεβαιωμένο, η τελευταία επιβεβαίωση εδώ.

Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικής τάξης αντέδρασε, διότι θεωρεί ότι ενδεχόμενη αποχώρηση της χώρας από τη ζώνη του ευρώ θα σημάνει περισσότερα δεινά. Γι’ αυτό και όλες οι κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τα Μνημόνια. Και δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις των λεγόμενων «αστικών» κομμάτων(του ΠΑΣΟΚ το 2010, της συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2012). Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς(με ολίγη από εθνολαϊκή Δεξιά) , παρά τις κορώνες των επικεφαλής της (εδώ και εδώ), το ίδιο έκανε και μάλιστα προβάλλοντας την ίδια ακριβώς δικαιολογία (εδώ).

Ετσι, η ομολογημένη επιδίωξη του Σόιμπλε δεν έγινε πράξη. Η Ελλάδα έμεινε στην ευρωζώνη. Να που στο τέλος δεν κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Εν προκειμένω ηττήθηκε ο Σόιμπλε, όσο παράδοξος κι αν φαίνεται αυτός ο ισχυρισμός.

Εσχάτως φαίνεται ότι ο Σόιμπλε αρχίζει να ανοίγει ξανά κάποιες τρύπες στην υπόθεση «ελληνική έξοδος», που όλοι θεωρούσαν ότι έχει κλείσει οριστικά. Περιέργως η ελληνική κυβέρνηση «τσιμπάει» και αρχίζει μαζί του μια «βεντέτα», στην οποία παίρνει μέρος ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και μάλιστα με ανοίκειες προσωπικές αναφορές («όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους»).
Το βέβαιο είναι ότι αυτό γίνεται, πρωτίστως, για εσωτερική κατανάλωση. Για να «θαυμάσουν» οι απογοητευμένοι ΣΥΡΙΖΑίοι τον «καλόψυχο» Τσίπρα να τα βάζει με τον «σκατόψυχο» (όπως θα έλεγε ελληνοπρεπώς ο Ζουράρις) Σόιμπλε.

Επικουρικά διακινείται και μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο Σόιμπλε είναι «απομονωμένος» στην Ευρώπη και, επομένως, η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να συμβάλει στην περαιτέρω «αποδυνάμωσή» του.

Πού θα οδηγήσουν όλα αυτά; Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό θα χρειαστούν μια αναδρομή και μια πρόβλεψη. Πρώτον, οι «τσαμπουκάδες» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ του 2015 δεν αποδυνάμωσαν τον Σόιμπλε, έφεραν το τρίτο Μνημόνιο για την Ελλάδα. Δεύτερον, για να δούμε αν θα αποδυναμωθεί ο Σόιμπλε, πρέπει να περιμένουμε έως τις εκλογές στην Γερμανία (Σεπτέμβριος 2017).

Τι θα κάνει μέχρι τότε ο κ. Τσίπρας; Θα συντηρεί τη βεντέτα με τον επίμονο Γερμανό; Ο ίδιος θα μιλάει με υπονοούμενα για την «ψυχή» του και ο Τσακαλώτος θα στέλνει απολογητικές επιστολές;

Η βεντέτα με τον Σόιμπλε μπορεί να βολεύει τον κ. Τσίπρα μόνο αν σχεδιάζει (ή του προκύψουν στην πορεία, λόγω αδιεξόδου) πρόωρες εκλογές. Πρέπει να έχει ένα μπαμπούλα να επιδεικνύει. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις αυτή η βεντέτα θα φέρει τη μπάλα στην περιοχή του Σόιμπλε. Και τότε καμία ψυχαναλυτική «επίθεση» του Τσίπρα και καμιά συνθηματική προειδοποίηση του Τσακαλώτου προς τον Σόιμπλε («να φοβάσαι αυτό που εύχεσαι») δεν θα είναι αρκετή για να αποτρέψει το μοιραίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News