Για την ιστορία: η φράση αυτή του Ευκλείδη Τσακαλώτου αναφέρεται σε τηλεγράφημα του ΑΠΕ – ΜΠΕ. Σύμφωνα με το οποίο, ειπώθηκε στο Βερολίνο κατά τη διάρκεια εκδήλωσης με τίτλο «Ευρώπη και Ελλάδα στο σταυροδρόμι». Που  διοργανώθηκε από το ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το οποίο πρόσκειται στο κόμμα της γερμανικής Αριστεράς Die Linke.

Ας το δούμε τώρα αλλιώς: Ο μαυροσκούφης, παοκτζής υπουργός μας (σ.σ.: όπως έχει αποκαλέσει ο ίδιος τον εαυτό του) βρέθηκε σε φιλικό περιβάλλον. Χαλάρωσε. Είδε γύρω του πρόσωπα που τον κοίταζαν με συμπάθεια. Ενιωσε ότι βρίσκεται ανάμεσα σε φίλους. Ξεχάστηκε. Και δεν συνειδητοποίησε ότι αυτά που λέει ακούγονται και παραέξω.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δώσει άλλη μια εκδοχή του γνωστού ανεκδότου: όπου ο λαγός αφηγείται τα κατορθώματά του με την αρκούδα στο δάσος. Και όταν η αρκούδα κάποια στιγμή τον ακούει και του ζητάει το λόγο εκείνος απαντά: «ε, λέμε και καμιά μαλ… για να περάσει η ώρα».

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Εδώ και μήνες αντιμετωπίζουμε ένα ρεσιτάλ αλλοπρόσαλλων δηλώσεων εκ μέρους κυβερνητικών στελεχών με επίκεντρο το ΔΝΤ. Αλλες φορές οι δηλώσεις αυτές θυμίζουν ένα συνονθύλευμα αντιδράσεων κακομαθημένου παιδιού που εναλλάσσονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Από τον εκβιασμό και τον τσαμπουκά στο καλόπιασμα. Και από την έκκληση για συμπόνια στην περιφρόνηση και στο θράσος. Προκειμένου να πείσει τους γονείς του να του δώσουν χαρτζιλίκι.

Αλλες φορές πάλι οι δηλώσεις διαθέτουν κάτι το βαθιά επικολυρικό. Σαν να λέγονται για να ακουστούν με ηχητική υπόκρουση τραγούδια της Βέμπο ώστε να εμψυχώσουν τα παλληκάρια μας που θα πάνε στη μάχη με τους εισβολείς που τους λέμε «θεσμούς». Ή που θα πάνε να παλέψουν σαν τον Διγενή Ακρίτα με τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια του Χίλτον.

Και καθόλου συμπτωματικά η συχνότητα αυτού του τύπου «αυτοεμψυχωτικών / αυτοπαραμυθιαστικών» δηλώσεων παρουσιάζει έξαρση όσο βρισκόμαστε κοντά σε μια ακόμα αξιολόγηση. Σαν τους παίκτες που διαμαρτύρονται για να πιέσουν τον διαιτητή όταν υπάρχει μια αμφισβητούμενη φάση.

Σε αυτό το πλαίσιο η αριστουργηματικά κωμική «τσακαλωτιά» που ακούστηκε στο «φιλικό» περιβάλλον του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ αποτελεί μια κορυφαία στιγμή αυτού θαυμάσιου σερί δηλώσεων. Που είναι σαφές ότι λέγονται για εσωτερική κατανάλωση. Με την ευκολία που κάποιος μιλάει στην παρέα του. Ή στο ακροατήριό του.

Διότι όταν θεωρείς ότι μιλάς σε ανήλικα – ή όταν σκέφτεσαι σαν ανήλικο και ο ίδιος – έχεις ανάγκη να εντάξεις την καθημερινότητα σε μυθικά σχήματα και αναφορές για να την εξηγήσεις (ή να την ανεχτείς…) πιο εύκολα. Γιατί το επείγον είναι να βρείς έναν αντίπαλο και να τον μεταμορφώσεις. Αλλιώς αν αντιμετωπίσεις το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σαν ένα διεθνή οργανισμό που απλώς δανείζει χρήματα σε αυτούς που δεν μπορούν να τα δανειστούν από αλλού, τότε αναγκάζεσαι να δεις και τον εαυτό σου σαν αυτό που πραγματικά είναι. Δηλαδή όχι σαν «λιοντάρι». Αλλά σαν κάποιον που στο τέλος της ημέρας ζητάει απλώς δανεικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News