Το Ποτάμι υπήρξε από την αρχή, ένα ευρωπαϊκό κόμμα. Διέθετε πολλά πλεονεκτήματα στο ξεκίνημα: Δυναμικά στελέχη, επιστήμονες, φιλόσοφους, ακαδημαϊκούς και ανθρώπους της αγοράς και της δημιουργίας. Και σήμερα όμως, μολονότι οι δημοσκοπήσεις είναι απογοητευτικές η παραγωγή πολιτικού λόγου συνεχίζεται χωρίς σημάδια κόπωσης στις «μηχανές». Με λίγα λόγια, δουλειά γίνεται αλλά ο πολύς κόσμος δεν έχει την πολυτέλεια πλέον, να την καταλάβει…

Η τοποθέτηση του Σταύρου Θεοδωράκη στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, σχετικά με την θέσπιση «οικογενειακού κώδικα» μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ κάποια πράγματα για την πολιτική αντίληψη των Ελλήνων σε σχέση με το Δημόσιο.

Πιο συγκεκριμένα, αναπτύσσοντας τις θέσεις του επισήμανε πως «Θα πρέπει να θεσπιστεί ένας μοναδικός ατομικός κωδικός δικαιούχου από το δημόσιο. Ακόμη και σήμερα πολλές απολαβές του δημοσίου, μισθοί, επιδόματα, αποζημιώσεις κλπ, έρχονται από διαφορετικά κανάλια με αποτέλεσμα να εμποδίζεται ο έλεγχος τους. Ταυτόχρονα να γίνεται οικογενειακή διασταύρωση απολαβών για να μην έχουμε ατομικά φτωχούς που εισπράττουν επιδόματα ή έχουν ελαφρύνσεις ενώ έχουν μια πλούσια οικογένεια» ανέφερε χαρακτηριστικά την περίπτωση των «κόκκινων» δανείων λέγοντας «η τεχνολογία απάτης έχει επεκταθεί τόσο πολύ, που εμφανίζονται μέλη πλουσίων οικογενειών ως ατομικοί δανειολήπτες προκειμένου να τύχουν ευεργετικών διατάξεων. Να θεσπισθεί λοιπόν οικογενειακός κωδικός που θα επιτρέπει εκτός όλων των άλλων, όταν κάποιος πιάνεται να καταστρέφει δημόσια περιουσία, ο λογαριασμός τότε να πηγαίνει στην οικογένεια του». Ο ίδιος εξήγησε ότι όμοιος νόμος θεσπίστηκε στην Μεγάλη Βρετανία το 2012 από τον πρώην πρωθυπουργό Κάμερον. «Ο χουλιγκανισμός κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει και στα γήπεδα και στις γειτονιές και στα πανεπιστήμια. Αυτοί που καταστρέφουν -παιδιά των βορείων και των νοτίων προαστίων στις περισσότερες περιπτώσεις- τους τρώει η ανία στο σπίτι και βγαίνουν και τα καίνε. Να ξέρουν ότι θα κληθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό. Δεν καταλαβαίνω γιατί να πληρώνουν το καμένο τρόλεϊ τα γκαρσόνια και οι πωλήτριες και όχι οι οικογένειες αυτού που το έκαψε».

Δεν είναι ωραία η ιδέα του; Ωραία είναι αλλά όχι εφαρμόσιμη. Ούτε καν αποδεκτή από τα έδρανα της μείζονος αντιπολίτευσης. Για τον απλούστατο λόγο που θέλει τους Έλληνες να μην αντιλαμβάνονται τη σχέση μεταξύ αίτιου και αιτιατού.

Μια διεξοδική έρευνα θα μας αποκάλυπτε ότι σε τεράστια ποσοστά, οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν μπορούν καν να αξιολογήσουν την έννοια της ανταποδοτικότητας στη ζωή τους. Επίσης δεν μπαίνουν στη επαγωγική διαδικασία να απαριθμήσουν το τι δαπανούν για την λειτουργία του κράτους, πού ξοδεύονται οι φόροι τους και ποιες υπηρεσίες επιστρέφουν αποδόσεις στους δείκτες ευημερίας τους.

Επομένως, κανείς δεν πρόκειται να πειστεί ότι είναι δικό του το καμένο τρόλεϊ, οι κάδοι των σκουπιδιών και τα δημόσια κτίρια που καταστρέφονται. Όπως κανένας δεν μπορεί να συνδέσει τις δαπάνες του κράτους με την τσέπη του και τις ευθύνες του για την ελεύθερη πτώση της ελληνικής οικονομίας.

Δεν αρκεί να έχει κανείς ωραίες ιδέες για να τις εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις. Πρέπει και ο κόσμος να θέλει να τις καταλάβει, απαιτώντας και στηρίζοντας τις αποφάσεις τους. Στην Ελλάδα, ακόμα ζούμε με το όραμα της μεγάλης εξέγερσης εναντίον του κράτους και της περιουσίας του. Μπορεί η βία της «επανάστασης» να μας κοστίζει λίγο περισσότερο αλλά τίποτα δεν δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την ίδια την φαντασίωση. Κι αν ποτέ μας έστελναν στο σπίτι τον λογαριασμό, το πιθανότερο είναι πως θα καίγαμε μαζί και τον ταχυδρόμο αντί να αναζητήσουμε τους ενόχους!

Ας είναι όμως, η πρόταση ήταν καλή. Καλό είναι να ακούμε και κάποιες φωνές λογικής κι ας χάνονται μέσα στη βουή του μηδενισμού και της αφασίας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News