Την σήμερον ημέρα παρατηρείται μια διάχυτη τάση προσκόλλησης στο παρόν χωρίς να διδασκόμαστε από τα παρελθοντικά μας λάθη και χωρίς να οραματιζόμαστε το μέλλον. Οι περισσότεροι κυνηγάμε το εφήμερο, το επιφανειακό, το εύπεπτο, το εύκολο σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας. Δεν προτιθέμεθα να εμβαθύνουμε και να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας.

Πιο συγκεκριμένα, μια πτυχή αυτού του καθολικού φαινομένου συναντάται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αποσκοπούμε στην επίτευξη επιφανειακών γνωριμιών, στην καλοπέραση, στην ικανοποίηση των προσωπικών μας αναγκών και αδιαφορούμε να  γνωρίσουμε κάποιον άνθρωπο σε βάθος και να αποκτήσουμε μέσω αυτής της αλληλεπίδρασης μια αρτιότερη γνώση για τον εαυτό μας και εν γένει για τον κόσμο γύρω μας. Συνάπτουμε «συναλλακτικές σχέσεις» από τις οποίες αποκτάμε μόνο οφέλη επειδή βλέπουμε τους άλλους σαν εμπορεύματα και όχι σαν αυθυπαρξίες. Συνεπώς, δημιουργούμε και ιδιοτελείς σχέσεις, εξαπατώντας τους άλλους αλλά κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό.

Επιπρόσθετα, εμμένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και στον χώρο εργασίας. Ως επί το πλείστον και κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, επιδιώκουμε να έχουμε μια δουλειά οποιουδήποτε είδους, ακόμη κι αν αυτή είναι προσωρινή. Μέσα σε αυτήν πολλές φορές δεν αναπτύσσεται η αίσθηση του καθήκοντος, του σχεδιασμού, του προγραμματισμού, της εργατικότητας και της ανάπτυξης ουσιαστικών ανθρωπίνων σχέσεων, επειδή ακριβώς σκεφτόμαστε ότι η συγκεκριμένη παρεχόμενη εργασία είναι προσωρινή και δεν εμπεριέχει το στοιχείο της διαχρονικότητας. Λείπει το πάθος, η όρεξη, η βελτίωση και η αισιοδοξία για τη διαμόρφωση ενός καλύτερου μέλλοντος.

Εν κατακλείδι, η εμμονή μας στην επιφάνεια μας οδηγεί στο πνευματικό τέλμα και τη στασιμότητα. Εμποδίζει την απελευθέρωσή μας από τους φόβους και τα δεσμά του παρελθόντος καθώς και από την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Όμως, μόνο μέσα από την εσωτερική αναζήτηση, την ενδελεχή γνώση του εαυτού μας και την επισκόπηση των καταστάσεων θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε πνευματικά και να φθάσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο. Τότε, πιστεύω ότι θα ισχύει το «ουδέν προσωρινότερον του μονίμου».

*Η Αννα Παυλίδου, είναι τελειόφοιτη της Νομικής Σχολής ΑΠΘ και ασκούμενη δικηγόρος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News