Τα μπλουζ της Αμερικής, με τα οποία ξεκίνησαν την καριέρα τους, έγιναν η αιτία για να συναντηθούν και πάλι στο στούντιο οι… Κυλιόμενοι Λίθοι. Το νέο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 2 Δεκεμβρίου, έντεκα χρόνια μετά το «A Bigger Bang», το 2005.

Περίπου δύο εβδομάδες πριν, στις 12 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, η αφιερωμένη στους Stones έκθεση με τίτλο «Exhibitionism» -με 500 ενθύμια από την (ταραχώδη) ιστορία τους- εγκαινιάστηκε στη Νέα Υόρκη, συνεχίζοντας (έως τις 12 Μαρτίου 2017) μια επιτυχημένη περιοδεία, η οποία ξεκίνησε πέρυσι από το Λονδίνο. Μετά, έπαιξαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου στην Καλιφόρνια και στο Λας Βέγκας τα έσπασαν επί σκηνής. Στη Βοστώνη έπαιξαν στα γενέθλια του Ρόμπερτ Κραφτ, ιδιοκτήτη της αμερικανικής ποδοσφαιρικής ομάδας «New England Patriots», σε μια σκηνή που στήθηκε στο γήπεδο Gillette. Από όλο αυτό πρόσθεσαν χιλιάδες δολάρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, ενώ ο Τζάγκερ «τσίμπησε» μια λαρυγγίτιδα. Ο ντράμερ του συγκροτήματος, Τσάρλι Γουότς, δήλωσε ότι πέρασε καλά, αλλά ότι προτιμά να εμφανίζονται σε κλαμπ.

Επειτα, δεν ήρθαν οι μέλισσες, αλλά ο νέος τους δίσκος. Η επιστροφή στις ρίζες τους. Το «Blue & Lonesome».

(Δείτε ένα κομμάτι του Εντι Τέιλορ, γυρισμένο στο Λος Αντζελες, με την Κρίστεν Στιούαρτ να γεννά -μπλουζ- ονειρώξεις)

Σύμφωνα με το παλιόπαιδο το ατίθασο, τον Κιθ Ρίτσαρντς, όλο αυτό ήταν ένα «ευτυχές ατύχημα, σαν να υπακούσαμε στη διαταγή κάποιου ανώτερου όντος». Τι θέλει να πει ο κιθαρίστας; Δεν είναι απαραίτητο να έχεις σπουδάσει ψυχολογία για να καταλάβεις ότι αυτό που εννοούσε ήταν πως οι Stones μάλλον είχαν στερέψει, η έμπνευση αγνοείται, αφήστε μήνυμα. Κάποιος φαν που τους αγαπάει πολύ θα μπορούσε να σκεφτεί ότι οι «γερόλυκοι», απλώς, επέστρεψαν στις μουσικές ρίζες τους, κερνώντας μας γερή δόση νοσταλγίας. Ο δίσκος τους –ο 25ος, παρακαλώ- περιέχει διασκευές δώδεκα μπλουζ τραγουδιών τα οποία ηχογραφήθηκαν τη δεκαετία του ’50 από τρελά μαστόρια των μπλουζ όπως οι Χάουλιν Γουλφ, Λιτλ Γουόλτερ, Γουίλι Ντίξον και Τζίμι Ριντ. Μόνο που τώρα σιρόπιασαν από σύγχρονο, ηλεκτρικό ήχο, πάντα με φόντο τον αμερικανικό Νότο.

(Ακούστε και δείτε το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, «Just Your Fool», το οποίο αρχικά γράφτηκε και ηχογραφήθηκε από τον Λιτλ Γουόλτερ, το 1960)

Τους Rolling Stones συνόδευσαν στην ηχογράφηση του άλμπουμ οι μουσικοί που έπαιξαν και στην περιοδεία τους (Ντάριλ Τζόουνς, Τσακ Λίβελ και Ματ Κλίφορντ), ενώ σε 2 από τα 12 κομμάτια συμμετέχει ο Ερικ Κλάπτον, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται εκείνη την εποχή στο διπλανό στούντιο, ηχογραφώντας το νέο του άλμπουμ. Μάλιστα, μετά το σόλο του, στο «I Can’t Quit You Baby» του Γουίλι Ντίξον, η μπάντα ακούγεται να ξεσπάει σε αυθόρμητο χειροκρότημα.

Το «Blue & Lonesome» ηχογραφήθηκε μόλις σε τρεις ημέρες, τον περσινό Δεκέμβριο, στο British Grove Studios στο Λονδίνο, δίπλα στα μέρη -στο Ρίτσμοντ π.χ- που στο ξεκίνημα της καριέρας τους έπαιζαν σε παμπ και κλαμπ – που έλεγε κι ο Τσάρλι πιο πάνω. Ο χώρος ανήκει στον Μαρκ Νόπφλερ των Dire Straits, ένα στούντιο που χρησιμοποιείται, συνήθως, για ηχογραφήσεις έργων κλασικής μουσικής. Η προσέγγισή τους στα τραγούδια του άλμπουμ είναι αυτοσχεδιαστική και αυθόρμητη -ποιες παρτιτούρες;- ενώ όλα τα κομμάτια παίχτηκαν ζωντανά – λάιβ, πώς το λένε; Μπήκαν στο στούντιο, άρχισαν να βαράνε όλοι μαζί και έτσι βγήκε αυτός ο δίσκος. Μέσα σε τρεις ημέρες. Ναι. Τρεις. Α, ναι. Το artwork του εξώφυλλου φέρει το κλασικό σχέδιο–υπογραφή των Rolling Stones, με τα χείλη να είναι βαμμένα μπλε, αντανακλώντας τον τίτλο του άλμπουμ.

Τα τραγούδια του «Blue & Lonesome»: Just Your Fool / Commit A Crime

Blue And Lonesome / All Of Your Love / I Gotta Go / Everybody Knows About My Good Thing / Ride ‘Em On Down / Hate To See You Go / Hoo Doo Blues / Little Rain / Just Like I Treat You / I Can’t Quit You Baby.

Ναι, αλλά γιατί μπλουζ;

Αυτή είναι η ερώτηση που γυρίζει σε πολλά στόματα μουσικόφιλων. Η απάντηση φιλτράρεται μέσα από τη μηχανή του χρόνου. Ο Μικ Τζάγκερ, το 1992, είχε αποπειραθεί να κυκλοφορήσει ένα αντίστοιχου ύφους σόλο άλμπουμ, ένα σχέδιο που μπήκε τελικά στο συρτάρι. Πολύ πολύ παλιά, είχε από μικρός κλίση στο τραγούδι και η μητέρα του τον έγραψε στη χορωδία της εκκλησίας – να και τα γκόσπελ-μπλουζ-εκκλησιαστικοί ύμνοι. Με τον Κιθ Ρίτσαρντς ήταν συμμαθητές στο σχολείο και η αγάπη για τα μπλουζ ήταν αυτή που τους ένωσε. Το όνομα του συγκροτήματος, Rolling Stones, είναι μπλουζ. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ρώτησαν τον Μπράιαν Τζόουνς -από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, βρέθηκε νεκρός το 1969- ποιο όνομα θα έχουν, ενώ εκείνος μιλούσε στο τηλέφωνο. Το βλέμμα του πήγε στο πάτωμα όπου υπήρχε ένας δίσκος του Μάντι Γουότερς όπου ένα από τα τραγούδια του λεγόταν «Rollin’ Stone». Μπλουζ έπαιζαν στις αρχές των 60s στις παμπ και στα κλαμπάκια του Λονδίνου και έτσι, το 1964, έθεσαν την αισθησιακή διασκευή τους στο «Little Red Rooster» στην κορυφή των βρετανικών charts. (στις ΗΠΑ αυτό το τραγούδι είχε απαγορευτεί, καθώς κάποιος συνειδητοποίησε ότι ο πετεινός του τίτλου δεν είναι απλώς ένα… πτηνό). Τον Ιανουάριο του 1963 ο Μπράιαν Τζόουνς είχε γράψει επιστολή στο BBC ζητώντας από το βρετανικό ραδιόφωνο να παίξει τραγούδια των Rolling Stones λέγοντας πως το γκρουπ θέλει να παίζει αυθεντικά rhythm ‘n’ blues του Σικάγου. Το αίτημα απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι ο Τζάγκερ ακουγόταν πολύ «μαύρος».

The Rolling Stones return to the blues with Blue & Lonesome, their first studio album in over a decade #RollingStones #BlueAndLonesome pic.twitter.com/e1eDM5TOfo

— The Rolling Stones (@RollingStones) October 6, 2016

Και οι υπόλοιποι; Ο Τσάρλι Γουότς έχει δηλώσει: «Εγώ έπαιζα τζαζ. Στην πραγματικότητα, δεν είχα παίξει καθόλου μπλουζ, μέχρι που μπήκα στην μπάντα του Αλέξις Κόρνερ. Εκεί έμαθα τον Μάντι Γουότερς. Μετά έγινα μέλος και σε άλλα συγκροτήματα. Οταν ήρθα στους Stones παίζαμε Γουότερς και Τζίμι Ριντ. Το ροκ και η τζαζ συνορεύουν με τα μπλουζ. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Από τα μπλουζ δανείστηκαν πολλά στοιχεία τα δύο είδη. Ο Τσακ Μπέρι είναι καταπληκτικός μπλούζμαν. Ο Λούις Αρμστρονγκ το ίδιο. Αν παίζεις τζαζ, παίζεις και μπλουζ».

Αντίστοιχα, ο Ρόνι Γουντ έχει πει: «Ημουν τυχερός και παραλάμβανα πολλούς εισαγόμενους δίσκους. Αυτοί που έφταναν τότε στα χέρια μας ήταν, κυρίως, συλλογές. Είχα ένα μικρό πικάπ στο δωμάτιό μου και συνήθιζα να μιμούμαι τον Τσακ Μπέρι και κάποιους από τους κιθαρίστες, τον Ελμορ Τζέιμς ή τον Χιούμπερτ Σάμλιν».

O παραγωγός αυτού του δίσκου, ο Ντον Γουάζ, έδωσε την εξήγηση: «Αυτό το άλμπουμ είναι ένα μανιφέστο για την αγάπη τους να δημιουργούν μουσική, και τα blues είναι για τους Stones η πηγή όλων αυτών που κάνουν». Σύμφωνα με ανακοίνωση του συγκροτήματος, «το πάθος για την μπλουζ μουσική ήταν πάντα στην καρδιά και την ψυχή των Rolling Stones».

Η αλήθεια σε όλα αυτά είναι ότι η μπάντα ηχογράφησε μπλουζ δίσκο επειδή αυτή τη μουσική αγαπούν, από εκεί ξεκίνησαν και, στην τελική, επειδή μπορούν. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, δεν το κάνουν για τις πωλήσεις. Και όσοι λένε «αν μπορούσαν, ας έκαναν την ίδια καριέρα με τα μπλουζ» μπορεί και να έχουν δίκιο, αλλά -τώρα, πια- δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η Ιστορία της μουσικής έγραψε ότι οι Stones ξεκίνησαν με μπλουζιές πριν από πέντε δεκαετίες για να γίνουν ένα από τα πιο εμβληματικά και αναγνωρίσιμα συγκροτήματα στα μουσικά χρονικά, με εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων – είτε σου αρέσουν είτε όχι.

Το βέβαιο είναι ότι, διάολε, με το συμπάθιο, οι μπλουζ «γερόλυκοι» δεν τελείωσαν ακόμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News