Το tweet του Γιάννη Μηλιού στις 13 Ιουλίου του 2015 ξεκαθάριζε τις παρεξηγήσεις και δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας: «πόσο πιο σαφές ότι διαφωνώ με τη “συμφωνία”, από την επιλογή μου να μη συμμετέχω, από οποιαδήποτε θέση, στην κυβέρνηση», έγραφε. Ηταν η εποχή που οι άτυπη «συνιστώσα» με την κωδική ονομασία «Θέλω το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (και δεν με νοιάζει πού θα βρούμε λεφτά)» έπαιρνε θέσεις μάχης. Ο Γιάννης Μηλιός εκείνη τη μέρα έβαλε τέλος στους ψιθύρους. Και οριστικοποιούσε την επιλογή του: θα παρέμενε με τους «άλλους». Δηλαδή με αυτούς που επέμεναν σε αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας σε ανύποπτο χρόνο αργότερα θα αποκαλούσε «αυταπάτες».

Και κάπως έτσι ο Γιάννης Μηλιός έπαψε να είναι υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Και να εκπροσωπεί την άλλη πολιτική σε ένα αμπαλάζ που θύμιζε προοδευτικό καθηγητή του Μπέρκλεϊ ή κάποιου άλλου αμερικανικού προοδευτικού πανεπιστημίου. Ο άνθρωπος που κατά πολλούς υπήρξε ένας από τους «πατέρες» του προγράμματος της Θεσσαλονίκης εξαφανίστηκε από τα πάνελ και το προσκήνιο. Αφήνοντας τη θέση του στο «νέο πρόσωπο της Αριστεράς» όπως ανέλαβαν να το εκφράσουν ο Νίκος Παππάς, ο Χρήστος Σπίρτζης και ο Παύλος Πολάκης. Και φυσικά ο Γιάνης Βαρουφάκης που ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών τη στιγμή που πολλοί περίμεναν με βεβαιότητα να ακούσουν το όνομά του στο συγκεκριμένο υπουργείο.

Ειδικά για την περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη ο Γιάννης Μηλιός έκανε φιλότιμες προσπάθειες να κρατηθεί. Με αξιοσημείωτη κολεγιακή μεγαλοψυχία (σ.σ.: ίσως λίγο πιο «εντατική» από το φυσιολογικό) «Σε απάντηση διαδόσεων, δηλώνω περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ από ποτέ, άλλωστε τα γραπτά μου βασίζονται στις συνεδριακές αποφάσεις του κόμματός μου» έγραφε στο twitter στις 27 Φεβρουαρίου του 2015. Και μόνο πριν από λίγες μέρες αναφέρθηκε στον «Yanis» αποκαλώντας τον «κύριο “συμφωνούμε με το 70% του Μνημονίου” που όμως έκανε τα πάντα για να φτάσουμε σε αυτό». Ηταν η μόνη φορά που ο Γιαννης Μηλιός στράφηκε εναντίον του σταρ υπουργού της κυβέρνησης.

Πάντως «λιγότερο ΣΥΡΙΖΑ» από ποτέ έγινε μετά τη συμφωνία του Ιουλίου του 2015. Και από τότε πέρασαν 16 μήνες. Για να προσγειωθεί ξαφνικά ύστερα από 16 μήνες στη θέση του Προέδρου του Φεστιβάλ Αθηνών. Εντελώς ξαφνικά. Αν ας πούμε η θέση του διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών παιζόταν στο στοίχημα, όποιος ποντάριζε ένα ευρώ στον Γιάννη Μηλιό, σήμερα θα ήταν εκατομμυριούχος.

Ο ίδιος φρόντισε να προλάβει τα σχόλια για τον διορισμό του με ανάρτηση στο facebook. Τα γνωστά: «Ο πολιτισμός οφείλει να είναι το πνευματικό αντίβαρο στις δυσκολίες που περνούν οι λαοί…», «το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου πρέπει να γίνει ορόσημο του σύγχρονου πολιτισμού…», «να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία, να πλησιάσει τους πολλούς και τις πολλές…» (να και η σπόντα για τον ελιτισμό που για κάποιους είναι έννοια ταυτισμένη με τον Γιώργο Λούκο…), «…πεδίο δημιουργικότητας αλλά και ανατρεπτικής σκέψης» κοκ. Τα κλασικά.

Το ζουμί όμως βρίσκεται στο τέλος: «Εχοντας αυτές τις σκέψεις στο νου, και σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν συμμετέχω στην κεντρική πολιτική και σε κομματικούς σχηματισμούς, αποδέχτηκα με χαρά να βοηθήσω από τη θέση του Προέδρου στην προσπάθεια του Φεστιβάλ και του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του». Που σε μετάφραση σημαίνει «μην τολμήσει να με κατηγορήσει κανείς για κωλοτούμπα γιατί η θέση μου δεν είναι πολιτική. Εξηγηθήκαμε;».

Και για να υπογραμμίσει τα λεγόμενά του συνοδεύει την ανάρτηση με ένα vintage, ασπρόμαυρο, νοσταλγικό βίντεο με τον Δημήτρη Μητρόπουλο να διευθύνει την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Αθηνών. Που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «εγώ είμαι διανοούμενος και ξέρω από αυτά. Εντάξει;».

Και η αλήθεια είναι ότι αυτούς τους 16 μήνες της «αξιοπρεπούς αποχής» ο Γιάννης Μηλιός δεν χρειάστηκε να δουλέψει και στην οικοδομή – που λέει ο λόγος – για να ζήσει. Ούτε να κλείσει δρόμους μαζί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τους άλλους «αυταπατημένους» συντρόφους. Εξάλλου δύσκολα θα γινόταν αποδεκτός στους κύκλους τους κάποιος του οποίου η κόρη κάνει διακοπές στο Γκσντάαντ και εργάζεται στο ελληνικό τμήμα της Norton Rose Fulbright, μιας διεθνούς δικηγορικής εταιρίας με έδρα το Λονδίνο.

Είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Εχει κάνει διδακτορικό στην «αντοχή των υλικών». Και από το 1983 είναι διευθυντής του πολιτικού περιοδικού «Θέσεις». Οπου παρεμπιπτόντως, μέσω του οποίου σε ανυπόγραφο editorial (σ.σ.: που ως γνωστόν απηχεί τις θέσεις του διευθυντή) αποκαλεί τον Αλέξη Τσίπρα «ηγεμόνα Βοναπάρτη» υπό την ηγεσία του οποίου «η Αριστερά “δίνει μάχες” υιοθετώντας όλα τα μνημονιακά νομοσχέδια με διαδικασίες που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τους αναγκαστικούς νόμους έκτακτων καθεστώτων». Σε ελεύθερη μετάφραση: «Ουπς!».

Τι έγινε λοιπόν και ο υψηλόφρων ιδεολόγος και ελαφρώς «μπλαζέ» ως προς τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μηλιός ανέλαβε τη θέση του Προέδρου του Φεστιβάλ Αθηνών; Ως ειδήμων στο θέμα της αντοχής υλικών είδε ότι τα δικά του υλικά δεν αντέχουν πάνω από 16 μήνες στην αφάνεια; Αποτελεί ο διορισμός του μέρος μιας ευρύτερης κίνησης αποκατάστασης ηρωικών στελεχών και «επιστροφής στις ρίζες» που εξυφαίνεται στους κόλπους της κυβέρνησης – αν και αυτός τουλάχιστον δεν έσβησε τα παλιά του tweets και τις αναρτήσεις του όπως έκανε π.χ. η άλλη διαπρύσια ιδεολόγος του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, Εφη Αχτσιόγλου;

Ή η απάντηση μπορεί να βρίσκεται – όπως επισημαίνουν και διάφοροι κακόβουλοι στα social media – σε μια φράση πρόσφατης συνέντευξής του στη Βασιλική Σιούτη με τίτλο «Ηττηθήκαμε», όπου ανάμεσα στα άλλα επισημαίνει πως «το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μας ήρθε έτοιμο»; Που σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί και να σημαίνει «θα μιλήσω και θα κλάψουν μανούλες…»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News