Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμφωνούν σε κάτι. Εχουν φτιάξει ο καθένας τους από ένα φετίχ, το ακολουθούν με φανατισμό και νομίζουν ότι θα (τους) λύσει όλα τα προβλήματα. Η τακτική τους αυτή έγινε πλέον απολύτως ευδιάκριτη κατά τους, σχεδόν παράλληλους, μονολόγους τους ενώπιον των βουλευτών τους.

Το φετίχ του Τσίπρα είναι η ρύθμιση του χρέους και του Μητσοτάκη οι εκλογές. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι τίποτα από τα δύο δεν θα γίνει έτσι όπως αυτοί τα εννοούν. Ενώ πρέπει να γίνουν και τα δύο, αλλά με άλλον τρόπο, συμφωνημένο. Μόνο τότε θα μπορούσαν να έχουν θετική κατάληξη για τη χώρα. Θα έπρεπε, δηλαδή, να γίνει ό,τι δεν έγινε το 2014. Ας τα ξεδιαλύνουμε.

Ο Πρωθυπουργός έχει παίξει όλα τα ρέστα του στη «ρύθμιση» ή «απομείωση» (και όχι πλέον «διαγραφή» ή «κούρεμα» του χρέους, όπως ήταν η παλιότερη αμετροεπής ρητορική του). Γνωρίζει, όμως, ότι πριν από το 2018 δεν πρόκειται να γίνει τίποτα ουσιαστικό. Όχι μόνο διότι ο ίδιος αυτό έχει υπογράψει πέρσι το καλοκαίρι, αλλά και διότι ο ευρωπαϊκός περίγυρος (εκλογές στη Γερμανία κ.α) δεν επιτρέπει κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό έχει συμβιβαστεί πλέον με την ιδέα των «βραχυπρόθεσμων μέτρων» και μετά βλέπουμε. «Ας γίνει κάτι, ό,τι να ‘ναι», είναι τελευταία γραμμή άμυνας (κατ’ ευφημισμόν) του κ. Τσίπρα, ο οποίος θέλει να έχει κάτι, έστω το ελάχιστο, να παρουσιάσει πριν μπει το 2017. Γι’ αυτό και αναπτερώθηκαν κάπως οι κυβερνητικές ελπίδες με την αναγγελία της σύγκλησης του Washington Group, η οποία, τελικά, αναβλήθηκε.

Ο αρχηγός της ΝΔ, από την άλλη, έχει βάλει όλα τα λεφτά του στο χαρτί «εκλογές». Ποντάρει, πιθανώς, στην ενδεχόμενη κυβερνητική αποτυχία στο θέμα της αξιολόγησης και στην διαφαινόμενη άρνηση των Ευρωπαίων να «εξυπηρετήσουν», για άλλη μια φορά, τον κ. Τσίπρα, δίνοντάς του μια λύση (στο θέμα του χρέους) που θα μπορούσε να σταθεί ως προπαγανδιστικό χαρτί στο εσωτερικό. Αν δεν γίνει τίποτα από τα δύο, η κυβέρνηση θα βρεθεί σε αδιέξοδο και, όπως ομολόγησε ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του, τότε μπορεί να είχαμε «εκλογές και τέταρτο Μνημόνιο».

Τότε θα «δικαιωνόταν» και η στρατηγική Μητσοτάκη για εκλογές. Αλλά αυτό θα ήταν οπωσδήποτε θετική εξέλιξη; Οχι. Η χώρα θα βρισκόταν-ξανά- σε ένα κενό. Η όποια σταθεροποίηση προέκυψε μετά την περσινή στροφή του κ. Τσίπρα θα πήγαινε περίπατο. Και η νέα κυβέρνηση -πιθανότατα του κ. Μητσοτάκη- θα είχε να αντιμετωπίσει μια χειρότερη κατάσταση. Τι θα μπορούσε να γίνει; Αυτό που δεν έγινε το 2014 και το πληρώνουμε ήδη διπλά. Τότε ο κ. Τσίπρας, μεθυσμένος από τις δημοσκοπήσεις και έμπλεος ψευδαισθήσεων για όσα θα ακολουθούσαν, γκρέμισε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Η συνέχεια είναι γνωστή. Αν άφηνε εκείνη την κυβέρνηση να ολοκληρώσει την τότε αξιολόγηση και να ακολουθούσαν εκλογές, έπειτα από ευρύτατη συμφωνία, όπως είχε προταθεί, όλα θα ήταν καλύτερα και για τη δική του κυβέρνηση και για τη χώρα.

Σήμερα ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Εχει, όμως, κάθε συμφέρον να κλείσει η παρούσα αξιολόγηση και να επιτευχθεί η όποια ρύθμιση για το χρέος. Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσαν να συμφωνήσουν οι δυο τους -και οι υπόλοιποι- να ακολουθήσουν εκλογές σε καθορισμένη από κοινού ημερομηνία. Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να ελπίζει σε μια αξιοπρεπή ήττα, που θα μεταφραζόταν σε μια όχι μεγάλη νίκη του αντιπάλου του. Και ο κ. Μητσοτάκης θα έβλεπε τη στρατηγική του για εκλογές να δικαιώνεται. Δυστυχώς για τη χώρα δεν θα γίνει έτσι. Το πιθανότερο είναι θα ακολουθήσουν ένα δύο ακόμα χαμένα χρόνια, με τη χώρα να σέρνεται, μέσα σε ένα διεθνή περίγυρο τουλάχιστον πιο εχθρικό, που ελπίζουμε να μη γίνει και επικίνδυνος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News