Ολοι προσπαθούν να κατανοήσουν την νίκη του Τραμπ. Να συγκρίνουν εποχές, ανθρώπους, καταστάσεις και προτιμήσεις υποψηφίων. Δεν γίνεται έτσι. Είναι δύσκολο. Ο κόσμος μας είναι ασύγκριτα πιο πολύπλοκος από τον παλιό και οι διαθέσεις του εκλογικού σώματος εντελώς διαφορετικές.

Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αλλάζει όμως, ο ρους των συνδυασμών μπροστά σε κάθε διεκδίκηση. Αν ας πούμε, ήταν ο Σάντερς, αν η Χίλαρι δεν ήταν γυναίκα του Κλίντον, αν οι Ρεπουμπλικάνοι δεν ήθελαν τόσο πολύ να κερδίσουν μετά από δύο αποτυχημένες τετραετίες. Αν, αν, αν… Πολλές υποθέσεις που πλέκουν ένα κενό χώρου και χρόνου στη φαντασίωση του οποιουδήποτε πλάθει άλλοθι εναντίον του Τραμπ.

Από όλη αυτή τη φασαρία του ενός έτους και την εκτυφλωτική λάμψη του πολιτικού life-style, η πιο εμβληματική ατάκα ήταν αυτή της Μαντόνα που υποσχέθηκε «πίτες» στους ψηφοφόρους της Χίλαρι! Δεν υπάρχει πιο καλή εξήγηση γιατί έχασε η Χίλαρι τις εκλογές. Γιατί όλοι πήραν μία υπόσχεση από τα πιο διάσημα χείλη που δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα. Ήταν σαν να τους έλεγε κατάμουτρα, η Μαντόνα ότι είναι στοιβαγμένοι ηλίθιοι σε κάποια συναυλία της αλλά ποτέ δεν θα άκουγαν κανένα τραγούδι της.

Ολόκληρο το σύστημα περικύκλωσε ασφυκτικά την Χίλαρι, κοντεύοντας να την πνίξει. Ομπάμα, Χόλιγουντ, τράπεζες, ελίτ, ξένοι ηγέτες, ηθοποιοί, οτιδήποτε συγκροτεί αυτό που λέμε κατεστημένο στην συνείδηση του κόσμου. Είναι απίστευτο πως δεν σκέφτηκε κανείς την παλιομοδίτικη τακτική της συνύπαρξης του Ομπάμα με τη Χίλαρι στον ίδιο βήμα. Καταστροφικό μείγμα, μπροστά στα μάτι του μέσου Αμερικανού που έβλεπε τον άνετο και επιτυχημένο πρόεδρο, δίπλα σε μία ανασφαλή γυναίκα η οποία έφερε το όνομα του διάσημου άνδρα της…

Το σταριλίκι των φίλων της υποβάθμισε ανεπανόρθωτα την προσωπικότητα της υποψήφιας πρόεδρου. Πιο πολύ όμως, δημιούργησε την αίσθηση ότι η υπόθεση της εκλογής της δεν αφορά τους ψηφοφόρους αλλά ένα στενό κύκλο φαντεζί φίλων και διάσημων υποστηρικτών. Αντίθετα ο Τραμπ ήταν ένας και μοναδικός σταρ στην «παρανοϊκή» και μοναχική του κούρσα προς την εξουσία. Και το μεγαλύτερό του προτέρημα ήταν πως δεν είχε δίπλα του ούτε το ίδιο του το κόμμα!

Ο Τραμπ ήταν μόνος και προκαλούσε δέος με την «παράνοια». Η Χίλαρι είχε πάντα παρέα και ήταν πολύ λογική για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της προδομένης λαϊκής συνείδησης. Η γυναίκα του Τραμπ δεν έταξε «πίτες» στους ψηφόρους του αφήνοντάς τους, να ενεργοποιήσουν μόνοι τους την φαντασίωση. Η Μαντόνα και ένα σωρό άλλοι εκατομμυριούχοι πέταξαν στα μούτρα του Αμερικανού την επιτυχία τους, κάνοντας να πιστεύει ότι ξεκαρδίζονται πίσω από την πλάτη του.

Τώρα η σταρ που ήταν τόσο γενναιόδωρη με την Χίλαρι, για τους ψηφοφόρους του Τραμπ, απειλεί να εμφανίζεται στη σκηνή, ντυμένη καλόγρια!

Μετά από όλα αυτά, σκέφτομαι πόσο πίσω είμαστε εμείς εδώ. Και πόσο «ρομαντικός» και «ιδεώδης» είναι ο δικός μας λαϊκισμός. Ταπεινός, χωρίς φώτα και χολιγουντιανή λάμψη. Χωρίς «πίτες» και δόλιες υποσχέσεις. Μόνο με σημαίες, Βελουχιώτηδες και συνθήματα. Απλοί, γνήσιοι και αυθεντικοί μεταξύ συνταξιούχων, συνδικαλιστών και αθώων «αυταπατημένων» πολιτικών.

Θα μου πεις ό,τι έχει δίνει ο άνθρωπος. Αλλά «πίτες» ακόμα δεν άκουσα να υπόσχεται κανένας στους ψηφοφόρους του. Ποιος ξέρει, μπορεί στις επόμενες εκλογές να το δούμε κι αυτό. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε πάντα δεκτικοί και ευεπίφοροι στις αμερικανιές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News