Υπάρχει – τουλάχιστον – μια γυναίκα που έχτισε την καριέρα της πάνω στο μίσος της για μια άλλη γυναίκα. Eίναι η Μορίν Ντάουντ, αρθρογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς και βραβευμένη με Πούλιτζερ για τα σχόλιά της γύρω από την υπόθεση Λιούινσκι. Η άλλη γυναίκα είναι η Χίλαρι Κλίντον. Υπάρχει και μια άλλη γυναίκα που δήλωσε ότι στις εκλογές δεν ψηφίζει «με το αιδοίο» της. Είναι η ηθοποιός Σούζαν Σαράντον. Και το είπε – καλά μαντέψατε – για τη Χίλαρι Κλίντον.

Δεν είναι να απορεί κανείς πώς με τόσο ομόφυλο δηλητήριο αυτή η γυναίκα δεν κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών – η πρώτη στην ιστορία της χώρας. Η Ντάουντ, για παράδειγμα, συνέχισε να χύνει το δηλητήριό της και μετά το τέλος της προεδρίας Μπιλ Κλίντον. Ολα αυτά τα χρόνια έχει χαρακτηρίσει την Χίλαρι –όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά αλλά πάντα με την ίδια ένταση– ψεύτρα, διπρόσωπη, λαίμαργη που κυλιέται στο χρήμα, ιδανική υποψήφια για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, killer του φεμινισμού. Οι γυναίκες που ρώτησε τον περασμένο μήνα το BBC προσπαθώντας να καταλάβει από πού πηγάζει όλο αυτό το μίσος εμφανίστηκαν εξίσου πληθωρικές στους χαρακτηρισμούς. Ψεύτρα (ξανά), χειριστική, αηδιαστική, σκύλα (ξανά και ξανά).

Εντάξει, η Κλίντον δεν θα γινόταν ακριβώς η πρόεδρος που θα αγαπούν να μισούν οι γυναίκες. Θα γινόταν όμως ενώ την αντιπαθούσαν πολλές από αυτές. Κι ενώ σχεδόν καμία τους – ακόμη και από αυτές που την υποστήριξαν με θέρμη απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ – δεν ταυτίστηκε μαζί της. Η Χίλαρι δεν έγινε ποτέ πρότυπο της γυναικείας χειραφέτησης. Κι εκείνος ο δυναμισμός που επεδείκνυε ως Πρώτη Κυρία πνίγηκε στον λεκέ που άφησε στο φόρεμα της Μόνικα Λιουίνσκι το σπέρμα του Μπιλ Κλίντον.

Η Χίλαρι έζησε τη συζυγική απιστία με τον χειρότερο δυνατό τρόπο για μια χώρα τόσο εθισμένη στο προσωποποιημένο δράμα. Δεν έχυσε ούτε το μισό δάκρυ που θα προκαλούσε ένα κύμα συμπαράστασης από τις νοικοκυρές της βαθιάς Αμερικής. Αλλά ούτε έκλεισε την πόρτα του Λευκού Οίκου πίσω της με μια βαλίτσα στο χέρι για να κάνει τις φεμινίστριες να ριγήσουν από υπερηφάνεια. Εμεινε στο σπίτι ως απατημένη σύζυγος. Και με μια έκφραση στο πρόσωπο που, τουλάχιστον στις δημόσιες εμφανίσεις της, που δεν θύμιζε τίποτε λιγότερο από συναισθηματική νέκρωση.

Μπορεί να ήταν η ολική της παράδοση. Ή μια πράξη μεταφεμινισμού. Σε κάθε περίπτωση, η Χίλαρι, πάντα πιο άκαμπτη και όλο και πιο ανέκφραστη αν εξαιρέσει κανείς εκείνο το καρφιτσωμένο χαμόγελο που μόνο ασορτί δεν πήγαινε με το παγωμένο της βλέμμα, αναζήτησε την προσωπική της δικαίωση στην πολιτική. Μα είναι τρόπος αυτός να αντιδρά μια απατημένη γυναίκα; Η Μορίν Ντάουντ (πάλι η Μορίν Ντάουντ) την κατηγόρησε το 2008 ότι κατέβηκε στις εκλογές σαν άνδρας. Οκτώ χρόνια αργότερα την κατηγόρησε ότι πολιτεύτηκε σαν γυναίκα. Και τότε και τώρα έχασε. Τρίτη ευκαιρία δεν έχει για να δοκιμάσει με ένα άλλο, τρίτο φύλο ή απλά ως Χίλαρι. Αλλά ποια είναι πραγματικά η Χίλαρι; Μάλλον ήρθε η ώρα να μας χαρίσει εκείνο το σπάνια ζεστό γέλιο για το οποίο ένας άνδρας που τη γνώρισε με φόντο μια φτέρη ορκίζεται πως έχει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News