Γιατί ο Ολυμπιακός σαρώνει τους τίτλους την τελευταία εικοσαετία;

Α. Διότι έχει τους καλύτερους παίκτες και προπονητές. Την καλύτερη ομάδα.

Β. Επειδή, όλα αυτά τα χρόνια, οι διαιτητές του Συστήματος του είχαν… τρελή αδυναμία.

Η μισή Ελλάδα  -του Α- «πλακώνεται» με την άλλη μισή -του Β- αλλά η σωστή απάντηση απολαμβάνει τον καβγά. Είναι το Γ. Το ένα, δεν αποκλείει το άλλο.

Από το 1997 και έπειτα, ο Ολυμπιακός υπήρξε ο περιούσιος σύλλογος του ποδοσφαιρικού καθεστώτος. Αλλοτε πανάξια κι άλλοτε όχι, κατέκτησε όλα τα πρωταθλήματα εκτός από δύο (του 2004 και του 2010). Εβγαινε ανελλιπώς στο Champions League, από το οποίο -όπως επιβεβαιώθηκε προ ημερών από την UEFA- εισέπραξε σχεδόν 200 εκατομμύρια ευρώ την τελευταία δεκαετία! Περίπου όσα η Μάντσεστερ Σίτι και η Παρί Σεν Ζερμέν!

Χάρη σε αυτά τα χρήματα έφτιαξε ομάδα, την ώρα που ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ βυθίζονταν στην ύφεση, τη μουρμούρα και την εσωστρέφεια που προκαλούσαν οι αποτυχίες τους. Οι δίκαιες και οι άδικες. Μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα ο Ολυμπιακός γνώρισε μόλις δυο «αφεντικά», ενώ -στο ίδιο χρονικό διάστημα- οι άλλοι τρεις «μεγάλοι» άλλαζαν ιδιοκτήτες και διοικήσεις σαν τα πουκάμισα. Κάθε νέα ηγεσία έσκιζε τα σχέδια της προηγούμενης. Πολλές φορές, ακόμα και τα δικά της.

Προς τι αυτή η ιστορική αναδρομή; Επειδή το παρελθόν -αν διαβαστεί σωστά- μπορεί να εξηγήσει αυτά που σήμερα φαίνονται ανεξήγητα: το πώς -στον κόρακα- ο Ολυμπιακός βρέθηκε, από τις αρχές Νοεμβρίου κι έπειτα από μόλις οκτώ αγωνιστικές, επτά βαθμούς μπροστά από τον Παναθηναϊκό, εννέα από την ΑΕΚ και δέκα από τον ΠΑΟΚ. Σε ένα πρωτάθλημα που -υποτίθεται ότι- θα ήταν το πιο ανταγωνιστικό εδώ και πολλά χρόνια, με την αμαρτωλή ΕΠΟ… ανάσκελα, τους διαιτητές ακριβοδίκαιους και τους «μνηστήρες» του τίτλου ενισχυμένους.

Ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ ανήκουν στη μισή Ελλάδα που το «Γ», ούτε -καν- το φαντάζεται ως εκδοχή. Ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδης και ο Σαββίδης έριξαν όλο το ανάθεμα στο παρασκήνιο. Πίστεψαν πως, άμα η Ομοσπονδία «ξεβρωμίσει», ο επόμενος τίτλος -ο εφετινός- είναι δική τους υπόθεση. Εκαναν και τις ίδιες τις ομάδες τους να το πιστέψουν. Και τους οπαδούς τους. Αφιέρωσαν χρόνο και χρήμα στον πόλεμο κατά της διαφθοράς, όμως αυτή η ψύχωση θόλωσε την όρασή τους. Ακόμη και σήμερα αρνούνται να δουν την πραγματικότητα: η ισονομία δεν αρκεί, για να γκρεμίσουν τον Ολυμπιακό από την κορυφή.

Ο Ολυμπιακός έχει καλύτερους παίκτες και από τους «τρεις». Στο χθεσινό (Κυριακή) ντέρμπι βρίσκονταν στον πάγκο ή στην εξέδρα, παίκτες οι οποίοι στους αντιπάλους του θα έπαιζαν «με κλειστά μάτια». Εχει την τεχνογνωσία της επιτυχίας στα ντέρμπι. Εφέτος, χωρίς τους διαιτητές της προτίμησής του, νίκησε ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό με συνολικό σκορ 8-1. Εχει μια απόρθητη έδρα: στο «Γ. Καραϊσκάκης» μετράει 29 διαδοχικές νίκες για το Πρωτάθλημα. Εχει χαρακτήρα νικητή στα καθοριστικά παιχνίδια: ακόμη και στο ματς που ήταν το «τελευταίο του χαρτί», φοβισμένα έπαιξε η ΑΕΚ που δεν είχε τίποτα να χάσει. Και -το κυριότερο- στις αποτυχίες τα βάζει πρωτίστως με τον εαυτό του. Γι’ αυτό διορθώνεται.

Επειτα από τον οδυνηρό αποκλεισμό από την Μπέερ Σεβά, τη «λαχτάρα» από την Αρόουκα και τις ήττες από τη Λάρισα και τον ΑΠΟΕΛ, ο νέος προπονητής του -αφού πειραματίστηκε και έπαιξε με τη φωτιά- πήρε τις αποφάσεις του: για το σύστημα και για τα πρόσωπα. Στα τρία εφετινά ντέρμπι, άλλαξε μόνον αριστερό μπακ. Κατά τα 10/11, η σύνθεση ήταν απαράλλαχτη. Με σαφή προτίμηση στους παίκτες που μπορούν να κάνουν τη δουλειά (Σεμπά, Μάρτινς, Ελιουνούσι, Ιντέγε, Ρέτσος…), κι όχι σε αυτούς που «πρέπει» να παίζουν. Στον ΠΑΟΚ, στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό, ακόμη πειραματίζονται.

Ιδίως στον Παναθηναϊκό. Ο Στραματσόνι πήγε χθες στο Φάληρο με διάθεση να… αυτοκτονήσει. Χωρίς τους τρεις στόπερ και το «3-5-2» που είχε καθιερώσει στα δύσκολα ματς, με μεγάλη επιτυχία. Επαιξε ανοιχτά, με τον Γουακάσο αριστερό αμυντικό και τρεις «Ελ Σιντ» στην ενδεκάδα (Λέτο, Λεντέσμα, Ζέκα). Οχι επειδή… τρελάθηκε, αλλά γιατί θεώρησε υποχρέωσή του να παίξει με τον τρόπο που οι οπαδοί θα ήθελαν, και να νικήσει – ύστερα από τις «γκέλες» που είχαν προηγηθεί. Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με πλάνο και ψυχραιμία. Ο Παναθηναϊκός, με βιασύνη και απόγνωση.

Υπέστη την πιο βαριά ήττα του έπειτα από εκείνο το αλήστου μνήμης ντέρμπι της Ριζούπολης (2002-2003). Μόνο που, τώρα, δεν μπορεί να του φταίει ο διαιτητής. Αυτό το πολύ βολικό άλλοθι, δεν υπάρχει πια. Τώρα -μοιραία- φταίει ο προπονητής. Οπως έφταιγαν τόσοι και τόσοι, την τελευταία εικοσαετία: από τον Σάντος, τον Αναστασιάδη, τον Σουμ και τον Μαρκαριάν, μέχρι τον Μαλεζάνι, τον Πεσέιρο, τον Τεν Κάτε, τον Νιόπλια, τον Φερέιρα και τον Αναστασίου. Ακόμη και ο Κυράστας, στο τέλος έφυγε κυνηγημένος. Γιατί αυτό το στατιστικό παράδοξο – το να βγαίνουν όλοι άχρηστοι; Επειδή η κουβέντα οτι «μπορεί να χρειαζόμαστε καλύτερους παίκτες», είναι απαγορευμένη. Κοστίζει.

Ο Παναθηναϊκός πήγε στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» με έπαρση. Με την αυταπάτη ότι τώρα που υπάρχει ισονομία, η ομάδα του δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει εκείνη του Ολυμπιακού. Κι έτσι, βρέθηκε να χάνει 3-0 στο ημίχρονο. Το πρόβλημά του -όπως και της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ- είναι ότι αρνείται πεισματικά την αυτοκριτική. Που δεν σημαίνει να αλλάζεις διαρκώς προπονητή ή τεχνικούς διευθυντές -με την αυθαίρετη πεποίθηση οτι δεν χρειάζεται να ξοδέψεις περισσότερα για παίκτες-, αλλά να ξαναμετρήσεις ρεαλιστικά τις δυνάμεις σου και να τις ενισχύσεις. Αν και είναι πολύ φθηνότερο να μιλάς για σταθμάρχες που θα σφυρίζουν στα τρένα ή για το πώς θα διαλύσεις το αθηναϊκό ποδόσφαιρο, τα ωραία λόγια δεν έφεραν τίτλους ποτέ και πουθενά.

Πρωτάθλημα παίρνεις, όταν φτιάξεις ομάδα καλύτερη από αυτή του πρωταθλητή. Επενδύοντας χρήματα -όσα χρειάζονται κι όχι όσα θα ήθελες να χρειάζονται- διαλέγοντας τους κατάλληλους ανθρώπους σε όλα τα πόστα, παίζοντας καλύτερο ποδόσφαιρο, φτιάχνοντας σύγχρονα γήπεδα που θα μαζέψουν κόσμο, διατηρώντας έναν κορμό από σπουδαίες προσωπικότητες που μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο του συλλόγου και να το διδάξουν σε αυτούς που θα ‘ρθουν αργότερα.

Στο χθεσινό ντέρμπι, το συνολικό κόστος της ενδεκάδας του Ολυμπιακού (σε όρους ετήσιων αποδοχών) ήταν σχεδόν επτά εκατομμύρια ευρώ. Αλλα πέντε εκατομμύρια δεν… χώρεσαν στο γήπεδο. Το κόστος της ενδεκάδας του Παναθηναϊκού ήταν μόλις τρία. Το μπάτζετ του Ολυμπιακού είναι γύρω στα 30 εκατ. ευρώ. Το αντίστοιχο του Παναθηναϊκού, 17 εκατομμύρια.

Οσο άβολες -για κάποιους- κι αν είναι αυτές οι συγκρίσεις, αποτυπώνουν μια πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός θα χάσει τα πρωτεία, μόνον όταν ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ παραδεχθούν το προφανές: η εύνοια των διαιτητών προς τον αντίπαλό τους δεν ήταν η μοναδική διαφορά τους από εκείνον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News