Η σκηνή που διαδραματίστηκε το πρωί της Τετάρτης στο ξενοδοχείο όπου ξεκινούσε το συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων του ΙΚΑ έχει γίνει πια κλασσική λόγω της συνεχούς επανάληψης: Ο Γιώργος Κατρούγκαλος στο βήμα και από κάτω οι διαμαρτυρόμενοι. Οι διαμαρτυρόμενοι με σκυθρωπά πρόσωπα και σφιγμένα χείλια και ο Γιώργος Κατρούγκαλος με εκείνο το γνωστό «κατρουγκάλειο» χαμόγελο-μάσκα, ανάμεσα σε πατρική συγκατάβαση και ειρωνεία. Κλασικό και αυτό, καθώς είναι ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και καιρό. Είναι το συγκεκριμένο χαμόγελο που ο υπουργός Εργασίας «φοράει» σχεδόν τόσο συχνά όσο το μαντιλάκι στην τσέπη του σακακιού του. Δηλαδή κάθε φορά που βρίσκεται σε θέση που για κάθε κοινό θνητό θεωρείται «δύσκολη».

Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο χαμόγελο δεν συμπλέει με την ιδιότητα του κομμουνιστή που κατά δήλωσή του ίδιου την έχει από τα 14 του χρόνια. Μοιάζει περισσότερο με το χαμόγελο ενός πυργοδεσπότη. Που βγαίνει στο μπαλκόνι και κοιτάζει με ανθρωπολογική περιέργεια τους «από κάτω». Και διασκεδάζει κάπως με τις φωνές τους που τις βρίσκει γραφικά χαριτωμένες. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας πατέρας βρίσκει χαριτωμένες τις επαναστατικές φωνές του έφηβου γιου του.

Το «κατρουγκάλειο» χαμόγελο είναι αυτό που ξεχωρίζει τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων από τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης. Γιατί επιβεβαιώνει όλα όσα έχει κατά καιρούς δηλώσει. Είναι π.χ. το χαμόγελο του ανθρώπου που θα πει με την άνεση μιας Μαρίας Αντουανέτας για όσους χάσουν τη δουλειά τους στα κανάλια που κλείνουν, «ας ανοίξουν blogs». Ή του ανθρώπου που θα στείλει επιστολή στους συνταξιούχους προκειμένου να τους ενημερώσει τις μικρές περικοπές θεωρώντας ότι η βαρύτητα της υπουργικής υπογραφής είναι πειστικότερη από την πραγματικότητα.

Υπάρχουν βέβαια και οι φορές που το χαμόγελο Κατρούγκαλου γίνεται πιο πριγκιπικό. Εμφορούμενο από τη μεγαλοψυχία ενός ευγενούς που εγκαταλείπει την κοινωνική του θέση και κάνει τη χάρη στον λαό να κατέβει για λίγο στο επίπεδό του προκειμένου τον κινητοποιήσει εναντίον του. Είναι εκείνες οι φορές που προτρέπει όσους θίγονται από τα μέτρα του να διαδηλώσουν εναντίον του. Και όσο διαδηλώνουν εκείνος θα διαβάζει ένα βιβλίο γιατί έτσι περνούν την ώρα τους οι άνθρωποι της τάξης του. Οπως άλλωστε και κατά τη διάρκεια των βαρετών συζητήσεων στη Βουλή (σ.σ.: ναι το κάνει συχνά…).

Το ίδιο χαμόγελο τέλος επιστρατεύεται κάθε φορά που διαβεβαίωνε ότι «οι συντάξεις δεν θα κοπούν» και ότι αυτό είναι διαδόσεις των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης. Ή όταν σκίζει τα κασμιρένια κοστούμια του πως δεν τίθεται θέμα συζήτησης με τους θεσμούς για περαιτέρω μειώσεις συντάξεων ή για αλλαγές στα εργασιακά. Τότε το χαμόγελο εμπλουτίζεται και με μια «ιδέα» μαρτυρική. Είναι η στιγμή που ο Γιώργος Κατρούγκαλος βλέπει τον εαυτό του σαν κήρυκα μιας θρησκευτικού τύπου αλήθειας. Που απαιτεί από τους ζηλωτές της να δείξουν πίστη στα λόγια του και να κλείσουν τα αυτιά τους στις «σειρήνες» των άπιστων. Και της κοινής λογικής παρεμπιπτόντως.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η persona που ονομάζεται Γιώργος Κατρούγκαλος δείχνει να περνάει αλώβητος ανάμεσα από κοινωνικές συγκρούσεις και συνθήματα εναντίον του. Συνθήματα που γίνονται εντονότερα καθώς στην οργή των περικοπών προστίθεται και η οργή από την αίσθηση του δουλέματος. Ομως εκείνος το πολύ-πολύ να διορθώσει λίγο τη γραβάτα του ή να περάσει τα χέρια πάνω από την πλούσια κόμη του. Και να προχωρήσει προς το επόμενο ραντεβού του. Φορώντας πάντα το χαμόγελό του. Που είναι για την πολιτική επικοινωνία ό,τι το τεφάλ για τα τηγάνια. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το τεφάλ στα τηγάνια μετά από καιρό χαλάει. Και δεν είναι πια αποτελεσματικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News