Eχω έναν κουμπαρά σε χρώμα κόκκινο μεταλλικό, από βαρύ, μασίφ μέταλλο, με λαβή ασημί και δυο σχισμές αινιγματικές: μια παραλληλόγραμμη στο επάνω μέρος για τα κέρματα και μια στρογγυλή για τα χαρτονομίσματα στο πλάι. Τον έχω εκεί, στα πάνω κι απρόσιτα ράφια της βιβλιοθήκης καλά κρυμμένο. Μαζί με άλλα μικροαντικείμενα έχει γλιτώσει από αλλαγές διακόσμησης και μετακομίσεις, αποχωρισμούς, θύελλες και σαρώματα.

Eχω έναν κουμπαρά βαρύ σαν τρόπαιο και σαν Ιστορία: είναι το βραβείο που μόνος κατέκτησα, το πρώτο πράγμα που κέρδισα από το γράψιμο —μαζί με κάποια κατοστάρικα δραχμών (ε, πού να θυμάμαι πόσα…) σε ένα βαθύ μπλε βιβλιάριο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Ναι, είχε βραβευτεί η Εκθεση ιδεών μου για την αποταμίευση στο σχολείο κάποια τέτοια μέρα πριν χρόνια – επί Λες Σάνον ή επί Γκιούλα Λόραντ, δεν θυμάμαι ακριβώς (ΠΑΟΚ ήσουν…).

Από εκεί, τώρα που το σκέφτομαι, ξεκινά το κακό γιατί θέμα παιδείας είναι όλα τελικά. Φασούλι το φασούλι, των φρονίμων τα παιδιά, ο μέρμηγκας κι ο τζίτζικας ήταν τα στερεότυπα επιχειρημάτων, που, πιτσιρικάς τάχα ξύπνιος, επιστράτευσα τότε για την Εκθεση και μπορεί να μου χάρισαν το πρώτο βραβείο αλλά αποδείχτηκαν έωλα και λίγα για τη συνέχεια.

Ποια αποταμίευση και ποιος μέρμηγκας… Ο τζίτζικας τελικά κάτι ήξερε παραπάνω αλλά έκρυβε λόγια -ίσως και να τον αδικούσε το σενάριο. Επί σκοπώ και με πρόθεση μας αποκρύφτηκε η πραγματικότητα και λάθος ερεθίσματα δόθηκαν σε μια γενιά ολόκληρη. Ουδείς μας μίλησε για την Ελβετία και τις χάρες της, για εξωχώριες χωρίς στεναχώριες, για τη στενή σχέση δημοσίου και ιδιωτικού ταμείου, για την κομματική ένταξη ως οικονομικό μέγεθος.

Απόμεινε εντός μας καταγεγραμμένη η «αποταμίευση», λέξη κενή, ρομαντική και μπανάλ για την 31η Οκτωβρίου, μια ακόμη παγκόσμια μέρα μέσα σε τόσες. Αντ’ αυτής η λέξη «επιβίωση» αποδείχτηκε στις μέρες μας ισχυρότερη —και πώς να τολμήσεις να ζητήσεις από τους μαθητές σήμερα να γράψουν για κάτι που δεν ξέρουν, για κάτι που δεν υπάρχει;

Απόμεινε κι ο κλειστός κόκκινος κουμπαράς -τρόπαιο κι ανάμνηση προϊστορική- εκεί, στο πάνω πάνω ράφι της βιβλιοθήκης. Σκέφτομαι πολλές φορές τι να τον κάνω, πώς να τον αξιοποιήσω.

Ούτε ανθοδοχείο ούτε τασάκι γίνεται, άσε που μπορεί ν’ αποδειχθεί κι επικίνδυνος σε κανέναν καβγά, αν ανάψουν τα αίματα. Δεν έχω, βλέπεις, και τα κλειδάκια του. Ελπίζω πάντα πως κάποιος υπάλληλος στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο τα ‘χει κρατημένα -έτσι προέβλεπε ο κανονισμός- και λέω καμιά μέρα να πάω μια βόλτα από κει, για να μου τον ανοίξουν επιτέλους.

Σαν να θυμάμαι πως είχα βάλει ένα χαρτονόμισμα των εκατό δραχμών στα κάλαντα του 1973… Ποτέ δεν ξέρεις πώς έρχονται τα πράγματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News