Η ιδέα ακούστηκε για πρώτη φορά το 2012. Το πιθανότερο είναι ότι γεννήθηκε σε καφενείο, άλλα έκανε καριέρα ως και στη Βουλή, κυρίως από τους Ανεξάρτητους Ελληνες: «να φύγουμε από το ευρώ και να περάσουμε στο δολάριο». Σατανικό, έτσι δεν είναι; Τους αφήνουμε, λέει, σύξυλους με το ευρώ να καταρρέει και εμείς, in God we trust, θα κολλάμε τον Τζορτζ τον Ουάσιγκτον στο κούτελο του τύπου που παίζει κλαρίνο στα πανηγύρια.

Πώς το είχε πει ο Πάνος Καμμένος στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2013; «Υπάρχουν και άλλα ισχυρά νομίσματα στα οποία θα μπορούσε να προσδεθεί το άρμα της ελληνικής οικονομίας». Δεν διευκρίνισε αν το άρμα είναι αποκριάτικο, αλλά, εδώ που τα λέμε, το δολάριο συζητήθηκε εμφατικά. Εβγαιναν κάτι απίστευτες ομιλούσες κεφαλές και εξηγούσαν ότι για τα μεγέθη των ΗΠΑ η Ελλάδα είναι σαν μία μικρομεσαία Πολιτεία και, φυσικά, οι Αμερικανοί δεν θα χάσουν τη γεωπολιτική ευκαιρία. Κάπως έτσι, εκείνη την περίοδο, η χώρα εμφανιζόταν σαν πτωχή πλην τίμια κοπέλα που την κακοποιεί ο πατριός της και δεν της μένει παρά να διαλέξει: θα πάρει τα ρούβλια του Βλαντίμιρ, με προοπτική Κωνσταντινούπολης ή θα βάλει νερό στον αντιαμερικανισμό της και θα τινάξει το ευρώ στον αέρα με δολάριο στην τσέπη;

Τώρα ακούγεται σαν μία φάρσα που έγινε σε κακή στιγμή. Και επανέρχεται ως η απαραίτητη δόση γελοιότητας, ως το αναπόφευκτο κακεντρεχές σχόλιο στην επικαιρότητα των ημερών. Πριν από λίγες μέρες συζητούσαμε, πάλι, για το κατά πόσο μπορούσαμε να προσφύγουμε στον Πούτιν, να μας κόψει δραχμούλες να τις κουβαλάμε με τα γαϊδουράκια. Και να τώρα που φωτίζεται το πρόσωπο του Ομπάμα. Τώρα όλα μας τα λεφτά, κυρίως αυτά που δεν έχουμε, τα ακουμπάμε στον Ομπάμα. Θα πιέσει τη Μέρκελ να μας κουρέψει το χρέος; Και είναι τόσο αποφασισμένος που λέει να έρθει και στην Αθήνα; Ακούγεται δύσκολο, αλλά συνάμα και εξαιρετικά πιθανό. Απλώς το κούρεμα χρέους αν γίνει στο πλαίσιο που θέτει το ΔΝΤ (και οι ΗΠΑ, ως ο μεγαλύτερος μέτοχος του Ταμείου) θα απαιτήσει μέτρα λατινοαμερικάνικης λιτότητας.

Oμως αυτά είναι τεχνικά, έχουμε χρόνο να τα δούμε, ας έρθει με το καλό ο Ομπάμα και βλέπουμε. Τα σημειολογικά της υπόθεσης είναι διασκεδαστικά. Μία κυβέρνηση της Αριστεράς, με στελέχη που ανδρώθηκαν μέσα στον αντιαμερικανισμό, προσδοκά την άφιξη του προέδρου των ΗΠΑ, δύο μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου. Καλά κάνουν, μόνο που είναι λες και τους δουλεύει η Ιστορία. Όχι μόνο αυτούς, όλους μας. Και είναι ευκαιρία να ξαναδούμε, στα σοβαρά και με διάθεση κριτικής, τις κουτοπόνηρες προσεγγίσεις που κάναμε στην εθνική περιπέτεια της κρίσης. Ετσι και έρθει ο Ομπάμα, το εκκρεμές του θυμικού θα μετακινηθεί από το Κρεμλίνο και θα πιάσει Λευκό Οίκο αφήνοντας πίσω του καρδούλες. Δεν θα χρειαστούν πολλά, δυο λόγια και δυο μέρες του προέδρου στην Αθήνα. Μετά μέχρι και η Ελεύθερη Ωρα με τους Βελόπουλους δεν θα έχουν πρόβλημα να το δουν ελαφρώς διαφορετικά αφού, ούτως ή άλλως, ο Ομπάμα στην πραγματικότητα άνθρωπος του Πούτιν είναι. Το είπε και ο γέροντας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News