Αυτή που παραχώρησε ο Κεν Λόουτς στον Σάιμον Χέιτενστοουν είναι κάτι παραπάνω από συνέντευξη. Πρώτον επειδή είναι τεράστια. Δεύτερον επειδή η συζήτησή τους κράτησε κάπου δυο μέρες. Και τρίτον επειδή ο δημοσιογράφος και ο σκηνοθέτης γνωρίζονται κάπου είκοσι χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που προκύπτει στις σελίδες του Guardian είναι ένα γοητευτικό πορτρέτο. Η συζήτηση με αυτόν τον άνθρωπο, «λεπτό, στο σχήμα του ερωτηματικού», ξεκινάει από το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», την ταινία του που βραβεύτηκε πέρυσι την άνοιξη στις Κάννες (στις ελληνικές αίθουσες θα βγει στις 3 Νοεμβρίου). Το (πολύ λοουτσιανικό) θέμα του είναι ο αγώνας ενός ανθρώπου απέναντι σε ένα άδικο κοινωνικό σύστημα. «Εάν είμαι θυμωμένος; Χμ… Τι σόι άνθρωπος είσαι εάν δεν αγανακτείς με αυτή τη συνεχή ταπείνωση που βιώνουν οι πολλοί στον αγώνα τους για επιβίωση;».

Ο Κεν Λόουτς μιλάει για την αγάπη του για την πολιτική (νέος ήταν με τους Τόρις ακολουθώντας τις πολιτικές προτιμήσεις του πατέρα του), για τις θέσεις του σήμερα που βρίσκονται αριστερά των Εργατικών, για το σκηνοθετικό του στιλ (το φυσικό φως, το σενάριο που δεν αποκαλύπτει εντελώς στους ηθοποιούς του γιατί θέλει να τους εκπλήσσει συνεχώς, την προτίμησή του σε ερασιτέχνες ερμηνευτές).

Ο Λόουτς μιλάει ακόμη για μια οδυνηρή απώλεια – τον θάνατο το 1971 ενός από τους δυο γιους του σε τροχαίο. Λέει το όνομά του σχεδόν μέσα από τα δόντια του: «Νίκολας. Το τραύμα είναι ακόμη πολύ βαθύ. Δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε το πένθος τότε, εκείνες τις εποχές δεν ανοιγόσουν. Ξέραμε ότι έπρεπε να αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε αλλά δεν είχαμε το θάρρος να το κάνουμε».

Η συζήτηση κλείνει με την ηλικία, με τα 80 του χρόνια. Κι εκεί ο Λόουτς κάνει μια επίδειξη βρετανικού φλέγματος: «Όταν σηκώνομαι το πρωί νιώθω ότι έχω στην πλάτη μου 85 χρόνια. Αλλά έπειτα από έναν καλό καφέ, 79».

(Φωτογραφία: Σκηνή από την τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς. Πηγή: http://www.fact.co.uk/media/70424431/i-daniel-blake-3.png)

Είναι σαν να κάνουν μπίζνες τα καλύτερα παιδιά: οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και η μαφία της Καλαβρίας, η ρωσική μαφία, αλλά και η μαφία της Κίνας. Οι μαφιόζοι πουλάνε στους τζιχαντιστές -τι άλλο;- όπλα. Κι αυτοί οι τελευταίοι δίνουν σε αντάλλαγμα αρχαιότητες – όσες τέλος πάντων δεν έχουν καταστρέψει.

Σύμφωνα με τη Stampa, η ιταλική εγκληματική οργάνωση που εμπλέκεται σε αυτήν τη μπίζνα είναι η Ντράγκετα της Καλαβρίας και η Καμόρα της Νάπολι. «Τα όπλα -Καλάσνικοφ και αντιαρματικά RPG- προέρχονται από τη Μολδαβία και από την Ουκρανία και φτάνουν στο Ισλαμικό Κράτος μέσω της ρωσικής μαφίας. Οι πωλητές και οι μεσάζοντες ανήκουν σε οικογένειες της Ντράγκετα και της Καμόρα. Η μεταφορά διασφαλίζεται από τα κοντέινερ και τα πλοία της κινεζικής μαφίας» λέει το ρεπορτάζ της ιταλικής εφημερίδας.

Ο δημοσιογράφος που έκανε την έρευνα εμφανίστηκε ως υποψήφιος για την αγορά του κεφαλιού ενός αγάλματος το οποίο χρονολογείται από τον 1ο μ.Χ. αιώνα και είχε φτάσει στην Ιταλία από τη Λιβύη. Πού τον πήγαν να το δει; Σε ένα σφαγείο κοντά στον αυτοκινητοδρόμιο που συνδέει τη Νάπολι με το Ρέτζο. «Είχα την αίσθηση ότι αυτό το άγαλμα είχε μόλις αποκεφαλιστεί σαν να ήταν και αυτό ένα από τα θύματα του Ισλαμικού Κράτους». Και φυσικά δεν είναι το μόνο. Στο λαθρεμπόριο αρχαιοτήτων το ISIS οφείλει το 20% του τζίρου του.

(Φωτογραφία: Τα ερείπια της ελληνικής και ρωμαϊκής πόλης της Κυρήνης στη Λιβύη. REUTERS/Esam Omran Al-Fetori)

Ο καλύτερος μπάρμαν στον κόσμο είναι ένα κορίτσι από το Παρίσι. Λέγεται Τζένιφερ Λε Νεσέ και κατατρόπωσε όλους τους άνδρες συναδέλφους της στο παγκόσμιο διαγωνισμό κοκτέιλ που έγινε στο Μαϊάμι.

Η Τζένιφερ ήταν μία από τις 6 γυναίκες του διαγωνισμού, οι υπόλοιποι 51 ήταν άνδρες. «Δεν γεννήθηκα ούτε μεγάλωσα σε αυτό το περιβάλλον» λέει στην Corriere della Sera. «Σπούδασα ισπανική και λατινοαμερικανική φιλολογία από αγάπη για τα ισπανικά και χωρίς να έχω ιδέα τι θα κάνω μετά». Και τι έκανε μετά; «Οταν τελείωσα τις σπουδές μου δούλεψα σερβιτόρα σε διάφορες μπρασερί στο Παρίσι, στη συνέχεια έφτιαχνα καφέδες και γέμιζα τα ποτήρια με μπύρα. Κατάλαβα αμέσως ότι εκεί ήταν η θέση μου: πίσω από τη μπάρα». Ο πειραματισμός με τα κοκτέιλ ήταν το επόμενο βήμα. Κι εκεί η 29χρονη Γαλλίδα ανακάλυψε το πραγματικό της ταλέντο.

Ενα από τα κοκτέιλ που παρουσίασε η Τζένιφερ στον παγκόσμιο διαγωνισμό είναι το El Taco Rojo. Περιέχει τεκίλα Don Julio Blanco με ψημένο καλαμπόκι, ένα κλαδάκι κόκκινου πιπεριού και σόδα από μπαχαρικά. Σερβίρεται σε tiki mug (πήλινο ποτήρι πολυνησιακής έμπνευσης). Ακούγεται κάπως φουτουριστικό; Μπορεί. Για τη Τζένιφερ, πάντως, το μέλλον των κοκτέιλ δεν μπορεί παρά να είναι οικολογικό.

Το background αυτού του πολύ ιδιαίτερου φωτορεπορτάζ έχει πολύ ενδιαφέρον. Γιατί η Μαρτσέλα Ταμποάντα του National Geographic πέρασε τρία χρόνια με τις καλόγριες που ζουν απομονωμένες στα μοναστήρια του Μεξικού προκειμένου να βγάλει αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά κι επειδή δεν ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο να μπει στον κόσμο τους. «Χτυπούσα στα μοναστήρια και μου έλεγαν να φύγω» διηγείται. «Μου έκλειναν την πόρτα στη μούρη, αλλά δεν το έβαλα κάτω, επέμεινα». Μα γιατί τόση επιμονή; «Ο σκοπός μου ήταν να καταγράψω την καθημερινότητα αυτών των γυναικών που έχουν επιλέξει να είναι αόρατες. Ηθελα να δουν όλοι ότι είναι ζωντανές, ανθρώπινες, θηλυκές. Μπορεί μια ημέρα αυτός ο τρόπος ζωής, που διαρκεί εδώ και αιώνες, να χαθεί». Τελικά τα κατάφερε – φυσικά με τη βοήθεια του Θεού. Για να ανακαλύψει ζωές αφιερωμένες στην παράδοση, την πίστη αλλά και το rock-and-roll…

(Φωτογραφία: Η 23χρονη δόκιμη Ρέινα Μαρία παίζει βόλεϊ σε ένα μοναστήρι στη Πουέμπλα του Μεξικού)