Ένας παλιός καλός «δάσκαλος» έλεγε πως η Αριστερά είναι μια επινόηση του διαβόλου για να νομιμοποιεί, όποτε θέλει, τις κακές προθέσεις της Δεξιάς!

Με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, θα ήταν να διογκώσει τον φασισμό στην ελληνική κοινωνία και να δώσει διψήφιο ποσοστό στην Χρυσή Αυγή. Ευτυχώς, ο «παυθείς» εισαγγελέας Ντογιάκος ανέκοψε την ανεξέλεγκτη πορεία της, γιατί σήμερα ίσως είχαμε μπροστά μας απρόβλεπτες εξελίξεις.

Ο διαχωρισμός Κράτους- Εκκλησίας ήταν πάντα ένα από τα βασικά αξιώματα της Αριστεράς. Περιμέναμε λοιπόν, πως, όταν δοθεί η ευκαιρία, θα δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί. Είναι γεγονός επίσης πως κάθε ελπίδα για μια τέτοια εξέλιξη, θα έπρεπε να στηριχθεί στην συναίνεση και των υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, συμπεριλαμβανομένης και της ΝΔ. Αν φυσικά, γινόταν μια σοβαρή προετοιμασία, εν όψει της αναθεώρησης του Συντάγματος.

Και πάλι όμως, εμφανίζεται το κακό δαιμόνιο της Αριστεράς για να φέρει τα πάνω κάτω: Η άρνηση της πραγματικότητας! Η αδυναμία να αντιληφθεί ότι άλλο είναι τα οράματα και άλλο η πολιτική διαχείριση των θρησκευτικών ζητημάτων. Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι με τα λόγια, τις δηλώσεις και τα προσχέδια του υπουργείου Παιδείας θα πολεμήσεις το μακροβιότερο «ελληνικό» κράτος εν κράτει; Ένα πανίσχυρο μόρφωμα που επιβιώνει με όλες τις πολιτικές, πολιτιστικές και οικονομικές καταστάσεις; Καταλαβαίνεις με τι έχεις να κάνεις και με ποιους πας να τα βάλεις;

Οι πιθανότητες να κερδίσεις μόνος έναν πόλεμο με την Εκκλησία, που δεν έχασε τίποτα από την ισχύ της για 1.700 χρόνια, είναι ελάχιστες. Δεν το κατάφεραν ούτε οι Ρωμαίοι, ούτε οι Οθωμανοί, ούτε οι δικτάτορες, ούτε οι δημοκράτες. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Μπορεί να διαλυόταν το σύμπαν αλλά τίποτα δεν άλλαζε στην Εκκλησία. Πού πας εσύ με τον ανεκδιήγητο Φίλη ο οποίος νομίζει ακόμα ότι γράφει κάποιο αιχμηρό άρθρο στα γραφεία της Αυγής;

Για να σπάσει ιστορικά το δίκαιο της πυγμής θέλει ήρωες και «πεσόντες» και όχι τοξικομανείς του κρατισμού που σέρνονται σαν ανθρωπάκια πίσω από τα ράσα και τις καρέκλες της εξουσίας

Είναι σαφές πλέον ότι το κάνεις για τις εντυπώσεις. Όπως έκανες και με τους δανειστές. Όπως και με ο,τιδήποτε καταπιάνεσαι. Δεν ξέρεις όμως ότι έτσι αποθρασύνεις το θηρίο; Γιατί το πιθανότερο είναι όχι μόνο να γίνεις ρεζίλι -όπως στην χθεσινή συνάντηση στο Μαξίμου- αλλά να φορτώσεις την ελληνική κοινωνία με άλλο ένα βάρος, όταν ανοίξει η όρεξη του ιερατείου που θα περιφέρει το τρόπαιο της νίκης και θα απαιτεί από την πολιτεία επιπλέον προνόμια.

Εννοείται ότι δεν αλλάζει τίποτα με τα Θρησκευτικά- τζάμπα έβγαλε τα βιβλία- τίποτα με τη προσευχή στα σχολεία και ούτε λόγος για διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Το μόνο που έμεινε είναι το ειρωνικό μειδίαμα του Ιερώνυμου για να θυμίσει σε όλους πως αυτό που συμβαίνει ως γεγονός για 17 αιώνες, θα συνεχίσει με τους ίδιους και απαράλλαχτους όρους. Και ότι για να σπάσει ιστορικά το δίκαιο της πυγμής θέλει ήρωες και «πεσόντες» και όχι τοξικομανείς του κρατισμού που σέρνονται σαν ανθρωπάκια πίσω από τα ράσα και τις καρέκλες της εξουσίας. Καταγράφηκε λοιπόν, άλλη μία ήττα της Αριστεράς για να εμπλουτίσει το τεράστιο λεύκωμά της. Το «αιματοβαμμένο» με ήττες κόκκινο βιβλίο της που επιδεικνύει παντού για να την λυπόμαστε. Και ο Αλέξης ετοιμάζεται από ό,τι καταλαβαίνω για το Κατηχητικό. Με τσαντούλα, τετράδια και τους ύμνους του Εσπερινού αγκαλιά. Χαμογελαστός, ευδιάθετος και όπως πάντα ανέμελος για όσα υφίσταται ο ίδιος και ο ελληνικός λαός εξαιτίας του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News