Εννέα χρόνια στην Αγγλία. Κάποιες φορές μου φαίνονται δεκαεννέα. Κάθε χρόνο και περισσότεροι Ελληνες μεταναστεύουν, τον τελευταίο με τις αεροπορικές εταιρείες να μπουκώνουν και τις low cost να μην προλαβαίνουν να στοιβάζουν ψυχές και σώματα σε μία βαλίτσα χειραποσκευής. Φίλοι, φίλοι φίλων, φίλοι κοινωνικών δικτύων καθημερινά ρωτάνε, ποστάρουν σε σχετικά groups, τι χρειάζονται για μια νέα αρχή. Τι χωράει αλήθεια σε μία βαλίτσα; Τα όνειρα που ποδοπάτησαν τόσο απροκάλυπτα οι κυβερνίσκοι και οι κομματικές πελατειακές τους επιβολές;  Ένα  laptop, μερικές εκατοντάδες λίρες -αν υπάρχουν και αυτές- και ένα τσουβάλι αγωνία, θυμός, χαρά, δάκρυα, ποιος ξέρει. Ο καθένας λέω, κουβαλάει τους δαίμονές του. Αυτούς όμως που γεννάει ένα κράτος παραμορφωμένο με τους πολίτες του να ακροβατούν ανάμεσα σε απραξία και φόβο, πότε θα τους ξεμπροστιάσουμε;

Πέρασαν και οι μέρες της περιπλάνησης, παρατήρησης. Φόρτισα- ξεφόρτωσα. Είπα να μην σχολιάσω μετά της επιστροφής μου τις αλλεπάλληλες προδοσίες, την κυβερνητική αγυρτεία, την παραφροσύνη ανδρείκελων σε υπουργικές καρέκλες και τα ασύδοτα κορεσμένα λιπαρά της ασυνειδησίας πολλών εκ των πολιτών. «Ωραιοκαστροποιούνται» και οι άνθρωποι. Από φόβο, άγνοια, ελλιπή παιδεία. Φοβάμαι με τη σειρά μου ότι αρχίζω να ομοιάζω τουριστών. Επισκέπτρια στην χώρα σου. Σου πετάνε και στα μούτρα, ουκ ολίγες φορές, οι διάφοροι νεοελληνίσκοι, το περιβόητο  «εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, μια χαρά είσαι εκεί που είσαι, τι ανάγκη έχεις;». Δαγκώνομαι. Παλιότερα θύμωνα. Οπως και αυτοί. Οχι πια. Το έχουμε και στο DNA μας να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, δίχως να εκτιμούμε το δρόμο που προηγήθηκε.

«Αγαπώ τη πατρίδα μου, αλλά μισώ το κράτος της», μου είπε ο Αρης. Και τι θα κάνουμε γι’ αυτό Αρη μου; Οταν κάτι δεν σου ταιριάζει, φεύγεις. Ναι, κάποιοι φεύγουν. Οταν θεωρείς ότι μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, δρας. Είτε εντός είτε εκτός. Το ζητούμενο είναι αν θα σου επιτρέψει αυτό το λερναιοϋδρικό κράτος να δράσεις ή μάλλον αν και για πόσο και μέχρι πού.

Με όλα τα παραπάνω στο κεφάλι και την καρδιά μου, δουλεύουμε εδώ και δύο χρόνια με την ark4art, να έρθουμε κοντύτερα με τους Ελληνες του εξωτερικού και να ανοίξουμε επιτέλους ένα παραγωγικό διάλογο με αυτούς του εσωτερικού στο 2nd London Hellenic Festival, trailer, Κυριακή 9 Οκτώβρη στο Hellenic Centre.  Για μία αφετηρία σύγκλισης πια. Γιατί η ανάγκη για αναστοχασμό είναι επιτακτική. Γιατί επικοινωνιακή πολιτική δεν ασκεί μόνο μία κυβέρνηση. Γιατί το πρόβλημα πια είναι διαρθρωτικό και κάποιοι από το εξωτερικό θα μπορούσαν να βοηθήσουν με την εργασία, τη γνώση τους και την αγωνία τους για την πατρίδα.

Coming together. Ή θα τον βρούμε τον δρόμο ή θα τον φτιάξουμε. Αποσπασματικές λύσεις δεν υπάρχουν. Επιδιώκουμε κατοχύρωση δικαιωμάτων των ομογενών, όπως αυτό της ψήφου. Γι’ αυτό και δημιουργήθηκε αυτή η σχετική έρευνα, «Θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα στους Ελληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν από τον τόπο διαμονή τους;» Και όλα τα άλλα που θα τα βρούμε πια μαζί.

Περπατώ στη θάλασσα να πω το farewell μου. Βάρκες φαγωμένες, παρατημένες, μέχρι να αντέξει το ξύλο εκεί θα κείτονται. Σαν αυτές παλεύουν και οι άνθρωποι. Μου λένε οι δικοί μου «Κάτσε εκεί που είσαι, μην γυρίσεις.» Γνέφω καταφατικά. Με ένα γλυκόπικρο μειδίαμα. Ποτέ δεν ξέρεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News