Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αριστερός και κρατιστής (ή έστω υπερασπιστής του Δημοσίου). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι (νεο)φιλελεύθερος και υπέρμαχος του ιδιωτικού τομέα (ή έστω υπέρ της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα). Αυτά είναι πασίγνωστα και δεν χρειαζόταν να τους ακούσει κάποιος, κατά στη Βουλή για την Παιδεία, για να το μάθει και να το πιστοποιήσει. Οπως δεν περιμέναμε να μάθουμε ότι ο κ. Τσίπρας έχει συμμετάσχει «στις εξάρσεις του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος» (η λέξη «εξάρσεις» είναι δική του και την προτίμησε από τις «καταλήψεις»). Επίσης, δεν περιμέναμε να μάθουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης «δεν έχει περάσει ούτε απέξω από δημόσιο σχολείο», όπως τον επέκρινε ο Τσίπρας. Σε ιδιωτικό πήγε στην Ελλάδα και μετά σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Δεν περιμέναμε, επίσης, να μάθουμε ότι ο Τσίπρας στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο, όπως του προσήψε ο Μητσοτάκης.

Τίποτα από αυτά δεν θα είχε ενδιαφέρον, αν ο Πρωθυπουργός (ή μάλλον ο λογογράφος του) δεν αναζητούσε ένα τσιτάτο του Χαλίλ Γκιμπράν και αν δεν έκλεινε την ομιλία του με μια εξόχως υποκριτική φράση: «Σήμερα εδώ εκφράστηκαν δύο κόσμοι. Από τη μια ο δημόσιος χώρος και η υπεράσπισή του και από την άλλη ο κόσμος της αγοράς». Εννοείται, φυσικά, ότι υπερασπιστής του δημόσιου χώρου είναι ο ίδιος και της αγοράς ο Μητσοτάκης.
Για το δεύτερο έχει δίκιο, δεν υπάρχει αμφιβολία, δεν το κρύβει ούτε ο αρχηγός της ΝΔ. Για το πρώτο, όμως; Και φτάνουμε εδώ σε ένα κομβικό σημείο για το μέγεθος της υποκρισίας του κ. Τσίπρα και της Αριστεράς (στενής και ευρείας), η οποία είναι διαχρονική.

Δεν αρκεί να αυτοπαρουσιάζεσαι ως υπερασπιστής του δημόσιου σχολείου (πανεπιστημίου κτλ). Πρέπει και να το δείχνεις με το παράδειγμά σου. Δεν μου αρέσει να καταγράφουμε (με ονόματα) τους πολιτικούς και τα σχολεία στα οποία στέλνουν τα παιδιά τους. Αλλωστε, η συντριπτική πλειονότητα (πιο συντριπτική δεν γίνεται) τα έστελνε και τα στέλνει σε ιδιωτικά σχολεία (ακριβά και εγχώρια) και σε ξένα πανεπιστήμια. Αυτό ισχύει, κατά κύριο λόγο, για τους υπουργούς Παιδείας.

Πού είναι το επιλήψιμο; Δεν υπάρχει. Δικαίωμά τους, όπως και όλων των άλλων, που δεν είναι πολιτικοί. Ούτε αυτό το γεγονός σημαίνει, άνευ ετέρου, ότι ο πολιτικός που στέλνει το παιδί του στο ιδιωτικό σχολείο δεν ενδιαφέρεται για το καλό του δημόσιου σχολείου.

Ομως, στην περίπτωση των πολιτικών πρέπει να τηρούνται δύο κανόνες:

Πρώτον, να μην κατηγορούν τους αντιπάλους τους για κάτι που κάνουν και οι ίδιοι. Εν προκειμένω, ποιο είναι το αμάρτημα; Το ότι ο Μητοτάκης «δεν έχει περάσει ούτε απέξω από δημόσιο σχολείο» (και είναι αλήθεια) όπως είπε ο Τσίπρας; Ή το ότι ο Τσίπρας στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο (και είναι, επίσης αλήθεια), όπως είπε ο Μητσοτάκης; Κανένα από τα δύο δεν είναι αμάρτημα. Είναι, όμως, υποκρισία αυτό που λέει ο Τσίπρας, σε σχέση με αυτό που κάνει.

Δεύτερον, να δίνουν το παράδειγμα. Δεν αρκεί να κόπτεσαι για το δημόσιο σχολείο. Πρέπει (και) να στέλνεις τα παιδιά σου σ’ αυτό. Για να ξέρεις από μέσα τι συμβαίνει εκεί. Αλλιώς υποκρίνεσαι. Τουλάχιστον απόφυγε να μιλάς γι΄ αυτά. Εκτός αν ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, που πήγαν σε ιδιωτικά σχολεία ή στέλνουν τα παιδιά τους σ’ αυτά, το έκαναν για να τα… υπονομεύσουν εκ των έσω και να έρθουν σήμερα, ως κυβερνήτες, να τα βάλουν στο δρόμο του σοσιαλισμού, που θα έλεγε και ο φιλόσοφος υπουργός Μπαλτάς.

Κι επειδή ο Πρωθυπουργός επικαλέστηκε στη Βουλή ένα απόφθεγμα ενός άλλου φιλοσόφου, του Χαλίλ Γκιμπράν («Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά. Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως τη σκέψη σας -γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθήσετε όμως να τους κάνετε να σας μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω. Ούτε μένει στο χθες»), καλό είναι να έχει κατά νου ότι τα τσιτάτα είναι για τα ωραία κείμενα. Οχι για την εφαρμοσμένη πολιτική. Σ’ αυτή απαιτούνται λογική, ρεαλισμός και παραδείγματα. Οπως και όταν διαλέγουμε σχολείο για τα παιδιά μας.

Γιατί, όπως έλεγε ο γάλλος συγγραφέας Ζόρζ Κουρτελίν, πρέπει «να είσαι δύσπιστος με τις συμβουλές, αλλά να ακολουθείς τα καλά παραδείγματα». Και δεν μπορούμε παρά να ομολογήσουμε ότι η επιλογή του Πρωθυπουργού για τα παιδιά του είναι καλό παράδειγμα. Υπέρ της «αγοράς» και κατά του «δημόσιου χώρου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News