Αν η ζωή τα φέρει στραβά σε σας και όμορφα σε μένα, μπορεί να γίνω υφυπουργός Αθλητισμού. Και μόλις κάτσω στην καρέκλα, θα αποφασίσω ότι όλοι οι διαιτητές στα σπορ που παίζονται με μπάλα, θα πρέπει να κατοικούν εντός της νοητής διχάλας όπως ορίζεται από τις οδούς Παπάφη και Γρηγορίου Λαμπράκη στην Τούμπα.

Ξέρω και άλλους που έχουν πιο φιλόδοξα όνειρα: να γίνουν πρόεδροι των ΗΠΑ για να σταματήσουν τον πόλεμο και την καταστροφή του τροπικού δάσους στον Αμαζόνιο. Να γίνουν πρωθυπουργοί στην Ελλάδα για να λύσουν τα προβλήματα και να χτίσουν φυλακές. Να γίνουν Κιμ Γιονκ Ουν να πατήσουν το κουμπί ή, εν ανάγκη, να γίνουν το κουμπί που θα πατηθεί μόνο του. Ο Νίκος ο Φίλης δείχνει να είναι ένας από αυτούς. Και ο πιο τυχερός. Δεν έμεινε μόνο να σχολιάζει σε συντροφικά στέκια ή να περιγράφει σχέδια σε στήλες ανέγγιχτες από πολλά μάτια. Πήρε το χαρτοφυλάκιο υπό μάλης, το τιμόνι στο χέρι. Δεν έμεινε προπονητής της κερκίδας, μπήκε μέσα να χτυπήσει το πέναλτι. Τραγικά άουτ.

Τι είναι αυτό που συνέβη με τα Θρησκευτικά; Η συζήτηση για αλλαγή στο περιεχόμενο και στη διδασκαλία του μαθήματος οδήγησε σε μία ελεγχόμενη σύγκρουση με την Εκκλησία και στη συνέχεια σε ταπεινωτική υποχώρηση του υπουργού, μετά το αναμενόμενο «άδειασμα» από το Μαξίμου. Εκεί δηλαδή που το Φίλης πήγαινε να μας θυμίσει «πώς διάβαζαν» οι της Εκκλησίας στη διάρκεια της χούντας, βγήκε το Μαξίμου που βρήκε το θέμα ακατάλληλο για όλες τις ηλικίες και μας έκοψε στο καλύτερο. Τι να πει μετά και ο Φίλης;  «Εάν βοηθάει τη συζήτηση για το μάθημα των Θρησκευτικών να μπει στην άκρη το θέμα αυτό, βεβαίως και το βάζω. Δεν είμαι εγωιστής ούτε είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι είναι αμετανόητοι και συνομιλούν με το υπερπέραν. Είμαι γήινος άνθρωπος και θέλω να διευκολύνω τη συνεννόηση.» Καμία συνεννόηση. Όταν ο ένας από τους δύο βγάζει τον σκασμό, το θέμα τελειώνει, δεν υπάρχει λόγος για συνεννόηση.

Υπάρχει μία ανάγνωση που λέει ότι όλο αυτό ήταν κομμάτι σχεδίου προκειμένου να προσφερθεί θέαμα προς το απογοητευμένο αριστερόστροφο ακροατήριο. Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο. Ποιον άλλον πέρα από την Εκκλησία συμφέρει μία μάχη με άσφαιρα πυρά; Τώρα έχει πιάσει τον Φίλη από το αυτί και τον πηγαίνει πάνω-κάτω, να τον δούμε και εμείς στα τελευταία θρανία. Α, το αποτέλεσμα ήταν μια χαρά και για τους ΑΝΕΛ. Κάνει  μία δήλωση ο Κουίκ και την άλλη μέρα το Μαξίμου μαζεύει τον Φίλη. Μια κουβέντα να έλεγε ακόμα και θα τον μοίραζαν με το αντίδωρο στις εκκλησίες.

Προς τι, λοιπόν, η κόντρα; Προφανώς εκπορεύεται από τη συγκρουσιακή, ιδεοληπτική διάθεση του υπουργού. Μπορεί και ο ίδιος να σταυροκοπιέται, όμως στην αξιακή του πλατφόρμα προέχει η χάραξη ευδιάκριτων γραμμών ανάμεσα στο κράτος και στην Εκκλησία. Κοινώς ο Φίλης δεν αναγνωρίζει –ορθώς εν προκειμένω- σε κανέναν άλλον, ακόμα και στην Εκκλησία, προνομιακή πρόσβαση στη χάραξη πολιτικής. Για τα Θρησκευτικά οφείλει να αποφασίζει το υπουργείο και μόνο αυτό. Ωστόσο βγήκε στην κόντρα σαν αμερικανός ανθυπολοχαγός σε περίπολο στο Βιετνάμ -μόλις έφυγε από το στρατόπεδο ο διοικητής άρχισε να γράφει το γράμμα στη μαμά του.

Μαζί με τον Φίλη τσαλακώθηκε, προς το παρόν, κάθε σκέψη για μία σοβαρή συζήτηση σχετικά με τη σχέση κράτους και Εκκλησίας. Η Εκκλησία έκανε επίδειξη ισχύος, δείχνοντας σε όλους ποιος έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Και ο Φίλης, απροετοίμαστος σε βαθμό αφέλειας, θυμίζει τον τύπο που θέλει να παντρευτεί με πολιτικό γάμο για να εκνευρίσει την πεθερά του, ξεχνώντας ότι ακόμα και αν δεν βάλει την κουλούρα, πάλι θα την προσφωνεί «μαμά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News