Τον έλεγαν Αλ Μπάνο. Ιταλός τραγουδιστής της γενιάς μου. Δεν θα σου τον περιγράψω ως ωραίο. Σίγουρα, άσχημο δεν τον έλεγες αλλά ούτε και Θεό. Ο Αλ Μπάνο είχε ωραίο χαμόγελο και μάτια γλυκά, επιεική. Φορούσε και γυαλάκια. Είχε βέβαια και φωνάρα και τραγουδούσε ιταλικά τραγούδια που τότε είχαν μεγάλη πέραση.

Έπαιξε ως μουσικό χαλί σε όλες μας τις ερωτικές σχέσεις. Έπαιξε σε βραχάκια από κασετόφωνο αυτοκινήτου, έπαιξε σε ντισκοτέκ με ντισκόμπαλα στο ταβάνι, έπαιξε σε δανεικά αυτοκίνητα με πάρκινσον εν στάση, έπαιξε σε σπίτια φίλων που οι γονείς έλειπαν (κι πάντα γύριζαν ξαφνικά).

Ο Αλ Μπάνο κάποια στιγμή μας σύστησε, ως γυναίκα της ζωής του, την Ρομίνα Πάουερ. Αμερικάνα. Κούκλα! Μέλι! Νταρντανογυναίκα αλλά γλυκιά. Με μια μαλλούρα να! Και κάτι τσιγγάνικες φούστες. Με ωραίο χαμόγελο και γλυκά μάτια. Aρα, δυο τα όμορφα χαμόγελα και τέσσερα τα γλυκά μάτια.

Έκτοτε τραγουδούσαν μόνο ως ζευγάρι. Μα ενώ εμφανίζονταν σε τεράστιες αίθουσες και σε φεστιβάλ, με πλήθος κόσμου να τους κοιτάζει, αυτοί οι δυο έμοιαζαν σαν να τραγουδάει ο ένας για τον άλλον. Πώς να στο πω; Τη λιμπίζονταν, τη χάζευε. Κι εκείνη, έβλεπε ότι την έβλεπε και τον έπαιζε ότι δεν τον βλέπει ότι την έβλεπε. Φλερτάρανε. Ήταν χάρμα οφθαλμών! Ξέρεις τι έλεγα κάθε φορά που τους χάζευα; Αν χωρίσει ποτέ ο Αλ Μπάνο με τη Ρομίνα, τότε δεν θα υπάρξει ζευγάρι στον πλανήτη που δεν θα χωρίσει. Ήταν κάπως σαν προσωπικό μου στοίχημα.

Μετά τους έχασα. Ζούσανε, λέει, σ΄ένα αγρόκτημα, είχαν αποκτήσει δυο παιδιά. Μα, κάπως έτσι  φανταζόμουν τη συνέχεια τους. Όλα καλά! Παντρεύτηκα και ‘γω. Όλα καλά.

Κάποια στιγμή διάβασα ότι έχασαν την κόρη τους. Όπως το ακούς. Εξαφανίστηκε από το 1993. Πρώτη γροθιά στο στομάχι. Δεν μπορεί, έλεγα, αυτοί οι δυο θα έβρισκαν άκρη σε κάθε δράμα. Πότε οι εφημερίδες την έγραφαν νεκρή, πότε σε μοναστήρι, πότε δολοφονημένη.

Το 2011 διάβασα σε μια του συνέντευξη: «Αυτή η ιστορία είναι κάρβουνο αναμμένο στην ψυχή μου. Για μένα έχει τελειώσει και αυτό υποστηρίζω σε αντίθεση με τη Ρομίνα που συνεχίζει να ελπίζει ως μητέρα. Την κατανοώ αλλά εκεί έγκειται η διαφωνία μας».

Κάποτε διάβασα ότι χώρισε ο Αλ Μπάνο με τη Ρομίνα μετά από 30 χρόνια γάμου. Ήμουν μεγάλη πια. Κι εκείνοι είχαν θαμπώσει στην μνήμη μου. Κι όμως. Με πείραξε. Ναι, μα τον Θεό. Νόμιζα, ότι τα όμορφα χαμόγελα και τα επιεική μάτια πάντα βρίσκουν την άκρη στην κοινή ζωή. Αυτά θεωρούσα ως τα πλέον μαστόρικα εργαλεία σε μια συμβίωση. Τι κρίμα! Τι κρίμα!

Γιατί στα γράφω όλα αυτά; Να! Χθες εκείνη μου είπε «Τα έμαθες; Ποιος νομίζεις ότι χώρισε;». «Ποιος» αναρωτήθηκα κι έφερα στον νου φίλους μας. «Ο Μπραντ Πιτ με την Αντζελίνα. Αν αυτοί οι δυο δεν τα κατάφεραν, τότε ποιος; Πες μου!». Ήμουν έτοιμη να την κοροϊδέψω. Να της πω τις δικές μου σκέψεις για το ζευγάρι… Λες και τους γνώριζα. Αστεία πράγματα. Ποιος στα αλήθεια μπορεί να ξέρει την αλήθεια ενός ζευγαριού; Πολλές φορές την αγνοεί και το ίδιο το ζευγάρι. Μέχρι να κοντοσταθεί. Αλλά και πόσα ζευγάρια ξέρεις να κοντοστέκονται όταν τους πάρει φαλάγγι η ζωή;

Κι έτσι σιώπησα, κατανοώντας ότι στο σύγχρονο «μυθικό» ζευγάρι, η αγαπημένη μου φίλη πρόβαλε κάτι από τη δική της σχέση. Αυτό που κάποτε, έκανα και ‘γω. Ο Αλ Μπάνο και η Ρομίνα των παιδικών μου χρόνων. Και το τραγούδι τους «Felicita». Felicita σημαίνει στα ιταλικά «ευτυχία». Πότε δεν έψαξα τι έλεγαν οι στίχοι του τραγουδιού τους. Μου αρκούσε, ότι εκείνοι οι δυο, έμοιαζαν ότι ήξεραν τι είναι. Για την ιστορία Το 2015 επανεμφανίστηκαν στο κατάμεστο στάδιο της Βερόνα, μετά από 20 χρόνια χωρισμού και τραγούδησαν μαζί. Συντονίστηκαν άριστα με τη μουσική, με τον κόσμο που τους καταχειροκροτούσε αλλά είχαν χάσει πια τη μεταξύ τους μελωδία. Κοιτάζονταν αλλιώς. Παράφωνα τα βλέμματά τους. Έτρεμαν αυτό, που παλιά επιζητούσαν. Ο ένας τη ματιά του άλλου. Τι τα θες; Συμβαίνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News