Τι αστείοι ήταν και οι τρεις. Με τα μούτρα ως το πάτωμα. Σαν κακιές πεθερές. Κι ο ρόλος ακόμα παλιομοδίτικος. Σαν από ασπρόμαυρη ταινία. Τότε που οι πεθερές δανείζονταν ζωή, παρακολουθώντας τα βήματα της νύφης. Εν αναμονή και ετοιμότητα πότε θα παραπατήσει. Σιγά μην έχουν χρόνο οι σύγχρονες για τέτοιες μικρότητες και σκορπίσματα ζωής!

Τι αστείοι ήταν και οι τρεις. Δεν άντεχαν να κρατήσουν, ούτε καν, τα στοιχειώδη προσχήματα ενός χαμόγελου. Διαβαστερό το βλέμμα τους «Να δεις! Θα την πατήσεις κι εσύ όπως εμείς. Να μάθεις!».

Τι αστείοι ήταν και οι τρεις. Όχι, δεν ανήκουν τέτοιες τακτικές μόνο στην ΝΔ. Μην κάνετε αυτό το λάθος. Μην «αδικήσουμε» τα άλλα κόμματα. Ίδια η τακτική για όλους. Να είναι τυχαίο το ότι, το «Κάναμε την αυτοκριτική μας», το αναφέρουν πάντα σε πληθυντικό αριθμό; Δεν είναι κωμικοτραγικά ανούσιο και θλιβερά υπεκφυγές; Η επόμενη αισιόδοξη μέρα θα προκύψει, όταν η έννοια αυτό-κριτική, δεν θα είναι αφηρημένη. Όταν θα την κάνει, ο καθένας ξεχωριστά, για τον ρόλο που έπαιξε στο κόμμα του. Για τον ρόλο που έπαιξε στην ιερή αρένα της πολιτικής, υπηρετώντας το καλό του τόπου του. Αν πρόδωσε ή όχι τις αρχικές καλές του προθέσεις. Όταν ψυχαναλυθεί, ο καθείς για τον εαυτό του και όχι όλοι μαζί για τη δημοκρατία, την αλήθεια, την ελευθερία και δεν ξέρω και γω τι.

Αστείοι ήταν και οι τρεις, έτσι όπως ετοιμάζονταν να παραδώσουν στον επόμενο, τα κατακρατημένα, τα άτιμα απωθημένα που είχαν εισπράξει και εκείνοι από τον προηγούμενο. Τις αγκωνιές, τα κάτω από το τραπέζι χτυπήματα, τις τρικλοποδιές, την καμαρίλα. Σίγουρα, ότι παίρνεις δίνεις. Αλλά μέχρι πού θα πάει αυτό;

Φωτογραφία ήταν και οι τρεις μιας τραγικής παθογένειας. Όλων των κομμάτων και των κυβερνήσεων. Της ασυνέχειας. Ο επόμενος γκρεμίζει κατά παράδοση ότι έκτισε ο προηγούμενος. Καλά, κακά, ένας πολτός τελικά. Δεν έχουμε στόμα ως διοίκηση κράτους, μόνο ένα μακρύ έντερο διαθέτουμε. Όλα προς εξώθηση. Ως κακά. Γι΄αυτό….

Έτσι όπως στέκονταν και οι τρεις, ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα μούτρα ως το πάτωμα ήταν για να γελάσεις. Σε πρώτη φάση. Δες όμως πιο βαθιά. Μήπως είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να σταματήσει; Μήπως ήρθε η ώρα ο «αποτυχών», να δώσει τα φώτα του στον «επιτυχόντα». Πώς διαχειρίζεσαι την αποτυχία είναι το ζητούμενο στη ζωή. Μήπως ήρθε η ώρα να κτίσουμε γέφυρες αντί να κάνουμε ανούσιες «μαζικές» αυτοκριτικές και άλλο τόσο «μαζικές» εκτελέσεις. Αμήν και πότε πατριώτες!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News