Σεπτέμβρης σημαίνει μήνας πληρωμών. Συγκεκριμένα αν έχεις παρακολουθήσει λίγο ειδήσεις αυτές τις μέρες, σημαίνει μήνας ΕΝΦΙΑ – ξέρεις ο φόρος που πρέπει να πληρώσεις στο κράτος ανάλογος με το κεραμίδι που έχεις πάνω από το κεφάλι σου, φίλε Έλληνα.

Έτσι αποφάσισαν οι κυβερνώντες κι έτσι θα γίνει. Όπως λοιπόν σε όλους μας ήρθε το μπουγιουρντί, που λέει και η μητέρα μου, έτσι ακριβώς και ένας ΜΚΟ, το «Χαμόγελο του παιδιού» οφείλει να πληρώσει στο δημόσιο ένα τεράστιο ποσό στο οποίο σαφώς είναι δύσκολο να ανταπεξέλθει. Γνωρίζοντας λίγο το έργο του οργανισμού αυτού αλλά και διαβάζοντας  επιστολές που στάλθηκαν στον πρωθυπουργό από δυο  παιδιά που έζησαν στα σπίτια του «Χαμόγελου» και στηρίχτηκαν στις δύσκολες στιγμές από τους ανθρώπους του, ένιωσα  ντροπή για τη χώρα που γεννήθηκα και ζω, για τους ανθρώπους που έδωσαν την πράσινη κάρτα σε εκείνους που βρίσκονται  στις μεγάλες θέσεις και μας κυβερνούν.

Ζούμε στο κράτος του παραλογισμού. Στο κράτος που ζητά από έναν οργανισμό να πληρώσει 57.000 ευρώ τη στιγμή που αυτό αδιαφορεί πλήρως για τις ανάγκες του, παρά το θεάρεστο έργο που προσφέρει σε όλα εκείνα τα παιδιά και τις οικογένειες τους που το έχουν ανάγκη. Στην ανάγκη που το ίδιο κράτος με τις αποφάσεις του και τις ενέργειές του τους οδήγησε.

Αντί λοιπόν να διαφυλάξουμε με νύχια και με δόντια τη λειτουργία του «Χαμόγελου», την εποχή μάλιστα της κρίση που ο οργανισμός ζει τη δική του κρίση αφού τα έξοδά του είναι περισσότερα από τα έσοδά του παρά τη βοήθεια των συμπολιτών μας, του φορτώνουμε για μια ακόμη φορά τα δικά μας σφάλματα και τη δική μας αδυναμία.

Τους θυμόμαστε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα που το επιβάλλουν οι μέρες και μετά απλώς τους χρεώνουμε ενώ θα έπρεπε να τους θαυμάζουμε. Φτάνουμε να ζητάμε χρήματα για οικίες που έχουν δωρισθεί για να συμβάλλουν σε αυτή τη προσπάθεια, την ίδια στιγμή που μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου κάνουν ανενόχλητοι τη ζωή τους.

Για ποια αλληλεγγύη να μιλήσουμε και για ποια ανθρωπιά; Έχουμε ξεχάσει προ πολλού τη σημασία αυτών των εννοιών. Αρχικά, όταν αφήσαμε τόσα παιδιά στο έλεός τους και τώρα που δεν βοηθάμε έστω και έμμεσα εκείνους που τα στηρίζουν. Όταν πάψουμε να εθελοτυφλούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας ίσως γίνουμε πραγματικά ένα κράτος δικαίου και ανθρωπιάς. Μέχρι τότε απλώς θα ζούμε τέτοια περιστατικά.

*Η Γιώτα Γιαννακοπούλου είναι φοιτήτρια φιλολογίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News