Ρίξτε μια ματιά στον κατάλογο με τα παγκόσμια ρεκόρ του γυναικείου στίβου. Θα εκπλαγείτε. Τα 13 από αυτά -περίπου τα μισά- είναι τουλάχιστον 20 ετών. Σημειώθηκαν πριν από το 1996. Δέκα, στέκονται ακατάρριπτα από τη δεκαετία των ’80s. Δυο, «αντέχουν» πάνω από 30 χρόνια. Ακόμη και οι σπουδαιότερες πρωταθλήτριες -αυτές οι οποίες θριαμβεύουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες- αδυνατούν να «πιάσουν» επιδόσεις που επιτεύχθηκαν όταν, ακόμη, ήταν αγέννητες. Γιατί;

«Είναι η ντόπα, ανόητε», απαντούν -σε ελεύθερη απόδοση- οι ειδικοί. Μα, ντόπα υπάρχει και στις μέρες μας. Και καλύτερη, μάλιστα. «Ναι, αλλά υπάρχουν και πολύ πιο εξελιγμένες μέθοδοι ανίχνευσης». Και πάλι, με τα υπερσύγχρονα μέσα προπόνησης που υπάρχουν σήμερα, θα έπρεπε… «Καλά είναι αυτά, όμως δεν αλλάζουν τη γυναικεία φύση. Ενώ η αυξητική ορμόνη και τα σκληρά αναβολικά της δεκαετίας του ’80…». Οσο καλόπιστος κι αν είναι κάποιος, άλλη λογική εξήγηση δεν υπάρχει.

Το αρχαιότερο ρεκόρ στον ανοιχτό στίβο, το κατέχει η Γιαρμίλα Κρατοσβίλοβα, η δρομέας με την… ανδρική κορμοστασιά. Η αθλήτρια από την πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία πάτησε -πια- τα 63, όμως η επίδοσή της (1′:53″.28) στα 800 μέτρα, την οποία είχε πετύχει στο Μόναχο τον Ιούλιο του 1983, αντέχει 33 ολόκληρα χρόνια. Η Κρατοσβίλοβα, η οποία διέλυσε τα χρονόμετρα αν και ήταν 32 ετών, κι έτρεχε για πρώτη φορά σε αυτή την απόσταση, είχε περάσει με επιτυχία όλα τα ντόπινγκ κοντρόλ της εποχής. Αλλά, καμία από τις αθλήτριες που έτρεχαν εναντίον της, δεν έχει πειστεί πως ήταν «καθαρή».

Μόνον η Κενιάτισα Πάμελα Γιελίμο (χρυσή Ολυμπιονίκης του Πεκίνου) κατάφερε να την πλησιάσει (1′:54″.01), το 2008, στο «Γκόλντεν Λιγκ» της Ζυρίχης. Ούτε, καν, η Κάστερ Σεμένια. Που η φωνή της, το παρουσιαστικό της -και οι επιδόσεις της, βεβαίως- την υποχρέωσαν να υποβληθεί, το 2011, σε τεστ ανίχνευσης φύλου. Η νοτιο-αφρικανή αθλήτρια, η οποία το 2015 παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς της (και συνάδελφό της) Βάιολετ Λέντιλ Ρασέμπογια, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ρίο ντε Τζανέιρο με χρόνο 1′.55″.28. Δυο ολόκληρα δευτερόλεπτα πίσω από τη… Σεμένια του ’83.

Ακατάρριπτο, εδώ και 31 χρόνια, είναι και το ρεκόρ της Μαρίτα Κοχ στα 400 μέτρα. Στις 6 Οκτωβρίου 1985, στην Καμπέρα, η Ανατολικογερμανίδα τα είχε διανύσει στον απίστευτο χρόνο των 47”.06. Εφέτος, το χρυσό μετάλλιο κρίθηκε στα 49″.44 (το πήρε η Σόουν Μίλερ από τις Μπαχάμες), ενώ η πρώτη Ολυμπιονίκης του Λονδίνου, η Σάνια Ρίτσαρντς Ρος, είχε χρόνο 49”.55. Η Κοχ θα είχε προλάβει να… ανάψει τσιγάρο.

Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, οι ασύλληπτες επιδόσεις της θρυλικής αθλήτριας αμφισβητήθηκαν ευθέως, όταν αποκαλύφθηκαν αρχεία της Στάζι που έκαναν λόγο για προγράμματα ντόπινγκ με τις ευλογίες του σοσιαλιστικού καθεστώτος της χώρας. Μάλιστα, είχε έρθει στο φως και μια επιστολή της Κοχ που παραπονιόταν στην ανατολικογερμανική ομοσπονδία στίβου οτι τα φάρμακα που έδιναν στην Φόκελ, πρωταθλήτρια των 200 μέτρων, ήταν καλύτερα.

Δεν ήταν μόνο στο πρώην ανατολικό μπλοκ που συνέβησαν όλα τα απίθανα

Αργότερα βρέθηκε και το αντίγραφο της απαντητικής επιστολής της ομοσπονδίας, που «θύμιζε» στην Κοχ οτι η Φόκελ ήταν ανιψιά του προέδρου του εθνικού οργανισμού φαρμάκων της Ανατολικής Γερμανίας. Παρά την αποκαλυπτική αλληλογραφία και τα υπόλοιπα στοιχεία, η Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου δεν ακύρωσε αυτά τα ύποπτα ρεκόρ. Ετσι, αν και αλλάξαμε χιλιετία, οι νεότερες αθλήτριες ακόμη κυνηγούν… φαντάσματα.

Σχεδόν 30 χρόνια -από το 1987- κρατάει και το ρεκόρ στη σφαιροβολία (22,63μ.). Η Νατάλια Λισόφσκαγια ήταν η τελευταία γυναίκα που πέταξε τη σφαίρα μακρύτερα από τα 22 μέτρα σε Ολυμπιακούς Αγώνες (στη Σεούλ). Η ρωσίδα αθλήτρια, η οποία ακολούθησε με μεγάλη επιτυχία τα χνάρια του συζύγου της, Γιούρι Σέντιχ, απειλήθηκε μόνο μια φορά, ενάμισι μήνα μετά το ρεκόρ της, από τα 22,19μ. της Κλόντια Λος. Εφέτος, στο Ρίο, η Αμερικανίδα Μισέλ Κάρτερ κατέκτησε κοτζάμ χρυσό μετάλλιο με δυο μέτρα χειρότερη βολή (20,63μ.).

Περίπου την ίδια εποχή με την Λισόφσκαγια (1988), η Ανατολικογερμανίδα Γκαμπριέλε Ράινς πέταξε τον δίσκο στα 76,80μ. Η Σάντρα Πέρκοβιτς, η δισκοβόλος από την Κροατία που νίκησε σε δυο διαδοχικές Ολυμπιάδες (2012 και 2016), είχε -εφέτος- βολή στα 69,21 μέτρα. Κάτι τέτοιες, η Ράινς τις έριχνε για… ζέσταμα.

Δεν ήταν μόνο στο πρώην ανατολικό μπλοκ που συνέβησαν όλα τα απίθανα. Η περίπτωση της Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κλασσικού αθλητισμού. Η Αμερικανίδα Ολυμπιονίκης με τα μακριά, πολύχρωμα νύχια έτρεξε τα 100 μέτρα σε 10″.49, το 1988. Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, το 2012 στο Λονδίνο, το χρυσό μετάλλιο κερδήθηκε με 10”.75. Και εφέτος, στο Ρίο, με 10″.71. Δυο μήνες αργότερα, η θρυλική Αμερικανίδα πέτυχε εξωπραγματικό χρόνο (21″.34) και στα 200 μέτρα. Επειτα από μια δεκαετία, η Μάριον Τζόουνς -αν και… τίγκα στην ντόπα- κατάφερε απλώς να την πλησιάσει, τρέχοντας το «διακοσάρι» σε 21″.62.

Την ίδια χρονιά με την Γκρίφιθ (1988), παγκόσμιο ρεκόρ σημείωσε και ο Καρλ Λιούις, στα 100 μέτρα Ανδρών. Αυτή η επίδοση, όμως, δεν άντεξε ούτε τρία χρόνια. Και -έκτοτε- καταρρίφθηκε δέκα φορές, από πέντε διαφορετικούς σπρίντερ (με τελευταίο τον Μπολτ). Πώς να πιστέψει, ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος, την αξέχαστη Αμερικανίδα που -μέχρι τον αιφνίδιο και πρόωρο (στα 38) θάνατό της, το 1998- «ορκιζόταν» οτι ποτέ δεν έκανε χρήση απαγορευμένης ουσίας; Εστω κι αν δεν αποδείχτηκε το παραμικρό, στους πολλούς και εξονυχιστικούς ελέγχους στους οποίους υποβλήθηκε.

Στις μεγαλύτερες αποστάσεις, τα ανθεκτικά ρεκόρ ανήκουν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας των ’90s. Ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν -τότε- την Μα Γιουνρέν, την προπονήτρια της Κου Γιουν Ξία και της Ουάνγκ Γιουν Ξία, πού οφείλονται οι επιτυχίες τους. Κι εκείνη, έκανε την… Κινέζα. Ελεγε πως το μυστικό ήταν η χορήγηση αίματος χελώνας στις αθλήτριές της, οι οποίες δεν είχαν καμία συγγένεια αλλά ο διεθνής Τύπος τις αποκαλούσε «χημικές αδελφές». Απολύθηκε το 2000, λίγο πριν από τους Αγώνες του Σίδνεϊ, όταν έξι «κορίτσια της» βρέθηκαν θετικά στην ερυθροποιητίνη. Το κινέζικο ρεκόρ στα 1.500 μέτρα έσπασε μόλις το 2015, ενώ στα 10.000 μέτρα, φέτος (από την Αλμάζ Αγιάνα).

Είναι πολλά ακόμη τα… ανδρικά ρεκόρ που παραμένουν «στοιχειωμένα» στον γυναικείο στίβο. Οπως της Γκαλίνα Τσιστιάκοβα στο μήκος (7,52μ. από το 1988), της Σοβιετικής Ενωσης στα 4Χ400 (1988), της Αμερικανίδας Τζάκι Τζόινερ Κέρσι στο έπταθλο (1988), της Ουκρανής Ινέσα Κράβετς στο τριπλούν (1995) ή της Βουλγάρας Στέφκα Κονσταντίνοβα στο ύψος (1987). Η τελευταία διακρίθηκε για τις υψηλές επιδόσεις της σε βάθος πολλών ετών. Κάποιες άλλες, όμως, βρέθηκαν στη… μόδα για ένα καλοκαίρι. Μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό, και εξαφανίστηκαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News