Μπράβο, μπράβο, χίλια μπράβο! Αυτή είναι η πρώτη λέξη που θα ‘πρεπε να ακούγεται μετά από μια αθλητική επιτυχία. Όπως είναι αυτή της Άννας Κορακάκη, η οποία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 10μ. και το χρυσό στα 25μ. σκοποβολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Οι επιτυχίες ανήκουν στους αθλητές και τους προπονητές τους και είναι η στιγμή που πρέπει να απολαύσουν. Τί μπορούμε να κερδίσουμε εμείς όμως από μια τέτοια επιτυχία;

Κατ’αρχήν να μάθουμε κάποια πράγματα για αθλήματα που δεν είναι στον αφρό. Εγώ προσωπικά δεν ήξερα τίποτα για τη σκοποβολή και μόνο παρακολουθώντας δυο αγώνες έμαθα κάποια βασικά πράγματα. Δεν το λέω με ντροπή ούτε με υπερηφάνεια βεβαίως, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η συμμετοχή της ελληνίδας αθλήτριας στον τελικό με ώθησε να κάτσω να το δω. Και νομίζω και πολύς κόσμος ακόμα. Και δεν είναι κακό να ξέρουμε πώς παίζεται το αγώνισμα που πήραμε μέχρι τώρα δυο μετάλλια από μια αθλήτρια. Κάτι παρόμοιο μπορεί να είχε συμβεί και με τον Πύρρο Δήμα και την άρση βαρών, με το τζούντο και τον Ηλία Ηλιάδη, με τις συγχρονισμένες καταδύσεις και πολλά άλλα.

Επίσης, μπορούμε να ακούσουμε τη γνώμη και τα παράπονα των αθλητών για τις εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούν, τον εξοπλισμό με τον οποίο έρχονται σε επαφή και γενικότερα τη στήριξη του κράτους και των επιμέρους ομοσπονδιών στα αθλήματά τους. Είναι γνωστό ότι σε πολλά αθλήματα οι εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούν οι αθλητές, ακόμα και σε λαοφιλή αθλήματα, δεν είναι επαρκείς και οι αθλητές περιορίζονται. Πόσο μάλλον στη σκοποβολή που μόλις αρχίσαμε να πανηγυρίζαμε για την Άννα Κορακάκη μάθαμε και για τις εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούσε και μας ήρθε ένα περίεργο συναίσθημα. Βέβαια, οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε γιγαντώνουν την επιτυχία της αθλήτριας και του πατέρα της, ο οποίος έστησε το σκοπευτήριο και την προπονούσε. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο σε μη γνωστά αγωνίσματα και ειδικά στην επαρχία να μην υπάρχουν εγκαταστάσεις.

Όπως είναι επίσης γνωστό ότι στην Ελλάδα της κρίσης και της λιτότητας δε θα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για οικονομική στήριξη των ομοσπονδιών. Εδώ δεν εκμεταλλευτήκαμε άλλες κι άλλες ευκαιρίες όταν είχαμε μια οικονομική ευχέρεια, τώρα τί να διορθώσουμε πρώτο δε ξέρω. Τί μπορούμε να κάνουμε; Πολύ απλά να στραφούμε προς τον αθλητισμό μαζικά. Εμείς και τα (μελλοντικά) παιδιά μας και να ωθήσουμε και τους γονείς μας. Όλοι θα κερδίσουμε έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής και θα αποκτήσουμε ωραία ενδιαφέροντα. Δε λέω να γίνουμε όλοι πρωταθλητές, άλλωστε αυτό δε γίνεται ούτε είναι επιθυμητό. Απλά να ακολουθήσουμε μαζικότερα τον υγιή αθλητισμό και συναγωνισμό. Μόνο έτσι θα πείθονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις και ομοσπονδίες να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια.

Και είναι και κάτι άλλο. Πιστεύω ότι τα μικρά παιδιά όταν βλέπουν επιτυχίες αρχίζουν να χτίζουν πρότυπα. Και είναι πιο εύκολο για ένα παιδί να αρχίσει ένα άθλημα σε μικρή ηλικία και να ‘χει πολλές προοπτικές εξέλιξης. Ακόμα και δέκα παιδιά σε όλη την Ελλάδα να είδαν την κα Κορακάκη και να εμπνεύστηκαν και να στραφούν στη σκοποβολή το κέρδος θα ‘ναι τεράστιο. Γιατί αυτά τα δέκα παιδιά μπορεί να γίνουν είκοσι, πενήντα, εκατό. Και σιγά σιγά να γεμίζουν ξανά οι ομοσπονδίες. Και αυτό το πράγμα μπορεί να γίνει σε πολλά αθλήματα. Επειδή το πιστεύω γράφω γι’ αυτό.

Κλείνοντας θέλω να αναφέρω πάλι ότι οι επιτυχίες ανήκουν στους πρωταγωνιστές και μπορούν να χαίρονται όλοι οι Έλληνες. Μπράβο Άννα!

*Ο Σάββας Ιορδανίδης είναι φοιτητής Ιατρικής στο Α.Π.Θ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News