Οι αμερικανοί αθλητές πληρώνουν ένα τέλος μεταλλίου στην Αμερικανική Ολυμπιακή Επιτροπή. Καπιταλισμός. Η Επιτροπή έχει την αντιπροσωπεία των Ολυμπιακών Αγώνων, συνεπώς θα τα πάρει ακόμα και από τους ολυμπιονίκες. Ας είσαι ο Φελπς. Θα πληρώσεις 25.000 δολάρια για κάθε χρυσό. Θα βγάλεις περισσότερα από τους χορηγούς. Το κράτος δεν θα σου δώσει ούτε σεντ.

Εκεί είναι ένας άλλος κόσμος. Πολύ πιο σκληρός, αλλά και αρκετά πιο καθαρός. Η αμερικανική Αρση Βαρών, για παράδειγμα, βρίσκεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Για αυτό και προσέλαβε τον Πύρρο, να τους δώσει τεχνογνωσία, έμπνευση, κύρος και φυσικά να προσελκύσει κανένα χορηγό. Δεν εμπλέκεται το κράτος. Πιθανότατα δεν υπάρχει και τρόπος για να εμπλακεί.

Εδώ σε μας τα πράγματα είναι πιο μικρά και πιο σύνθετα. Για αυτό και πολλές φορές δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Οταν επιδοτούμε τον πρωταθλητισμό, ακούγονται γκρίνιες για τις υπερβολές και την επένδυση στα θεάματα. Οταν δεν τον επιδοτούμε, γράφονται πύρινα άρθρα για την κοπέλα που έκανε σκοποβολή στα νταμάρια, λες και πρέπει να έχει η Δράμα σκοπευτήριο. Η δε γκρίνια, είναι αφοριστική για όλους. Πιθανότατα δεν γνωρίζουμε ούτε οι ίδιοι που απευθύνεται. Στην Ομοσπονδία; Στο Δήμο; Γενικώς στο κράτος. Εγραψε η «Καθημερινή» ότι η Αννα Κορακάκη δεν έπαιρνε χρήματα ούτε για το εθνόσημο. Αυτό μεταφέρθηκε στα sites, στα ραδιόφωνα, στα κανάλια, όμως κανένας δεν βγήκε ψύχραιμα και υπευθύνως να μας εξηγήσει τι πρέπει να γίνει.

Ο Πετρούνιας είναι κάπου στη μέση και τα πράγματα μπερδεύονται. Εχει εγκαταστάσεις προπόνησης, τεχνικό επιτελείο, χορηγούς, σε βαθμό που του επιτρέπουν να ασχοληθεί επαγγελματικά, σχεδόν αποκλειστικά, με το σπορ. Γκρινιάζουμε εδώ ή όχι; Διαβάζω, διακρίνοντας διάθεση γκρίνιας, πώς ο πρωταθλητής μας προετοιμάζεται σε εγκαταστάσεις που δεν συγκρίνονται με τις διαθέσιμες προς τους ανταγωνιστές του υποδομές. Εντάξει, αν μπορούσαν να συγκριθούν με αυτές που έχει ο Κινέζος ή ο Βραζιλιάνος τότε είτε θα ήμασταν απολύτως ευτυχισμένοι, είτε θα είχαμε τεράστιο πρόβλημα. Διότι, πράγματι, όταν καταφέραμε να συγκριθούμε με αυτούς, μετά την ευτυχία ήρθε και το πρόβλημα.

Το 44% των αγοριών και το 38% των κοριτσιών σχολικής ηλικίας στην Ελλάδα είναι παχύσαρκα ή υπέρβαρα. Αυτό αποδίδεται στη διατροφή και στην έλλειψη φυσικής άσκησης

Τέλος πάντων, μπορεί ο Πετρούνιας και η Κορακάκη να εκπροσωπούν την Ελλάδα, αλλά δεν την αντιπροσωπεύουν. Η Κορακάκη δεν χρησιμοποίησε απολύτως τίποτα ελληνικό. Και ο Πετρούνιας επέδειξε πείσμα και αρετές που δεν φύονται επαρκώς στον τόπο. Είναι και το σπορ του για λίγους, δεν μπορούν τώρα χιλιάδες παιδιά να ξεκινήσουν ενόργανη. Αν υπάρχει κάτι που μας αντιπροσωπεύει, είναι, ασφαλώς το μπάσκετ που ξεκινάει με προοπτική και πάει και τρώει τα μούτρα του. Αλλά και το ποδόσφαιρο που πήγε από τη μετριότητα στο θαύμα και πάλι πίσω. Ομως αυτό που μας αντιπροσωπεύει πάνω από όλα είναι η χοντρή μας κοιλιά, έτσι όπως θρέφεται, μέρες που είναι, από μπύρες, πίτσες και σουβλάκια. Διότι τα σπορ είναι υγιεινά μόνο όταν τα κάνεις, όχι όταν τα βλέπεις. Και εδώ, δυστυχώς, υπάρχει ένας άλλος τρόπος για να διαβάσεις τις ολυμπιακές επιτυχίες. Ναι, ακούγεται ο εθνικός ύμνος ενώπιον εκατομμυρίων τηλεθεατών, το εθνικό φρόνημα αναπτερώνεται ελαφρώς, καμαρώνεις το παιδί, συγκινείσαι με την οικογένεια του. Δεν σου πληρώνει και τον ΕΝΦΙΑ, αλλά καλό είναι που συμβαίνει. Μέχρι εκεί όμως. Ποιο είναι το ευρύτερο αντίκρυσμα στην κοινωνία; Μικρό, ως ανύπαρκτο.

Είμαστε ένας λαός παχύσαρκος. Και όπως φαίνεται θα συνεχίσουμε να είμαστε. Σύμφωνα με τα στοιχεία του OOΣΑ, το 44% των αγοριών και το 38% των κοριτσιών σχολικής ηλικίας στην Ελλάδα είναι παχύσαρκα ή υπέρβαρα. Αυτό αποδίδεται στη διατροφή και στην έλλειψη φυσικής άσκησης. Πρέπει να είναι χιλιάδες τα ελληνόπουλα που έβλεπαν τον Πετρούνια έχοντας μια φέτα ψωμί με μερέντα στο χέρι. Και ακόμα περισσότεροι εκείνοι που πανηγύρισαν το μετάλλιο συγκρατώντας ένα ρέψιμο που τους έφερε η μπύρα. Η Ελλάδα είναι πρώτη παγκοσμίως στην παιδική παχυσαρκία. Πρώτη. Τα αμερικανάκια αρχίζουν να αδυνατίζουν, τα ελληνάκια φουσκώνουν. Ολες οι σκανδιναβικές χώρες είναι κάτω από μας στη μάχη των μεταλλίων. Επίσης οι ομάδες τους πηγαίνουν χάλια, σε όλα τα σπορ. Ποιος έχει, όμως, καλύτερο αθλητισμό; Η δική μας σχέση μας με τα σπορ είναι αντίστοιχη εκείνης που είχε ο Ρωμαίος όταν ανέβαινε στην κερκίδα του Κολοσσαίου, διάλεγε μονομάχο και αποφάσιζε αν θα είναι με τον χριστιανό ή με το θηρίο. Ενίοτε γινόμαστε εμείς το θηρίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News