Μια διαδρομή με δυσκολίες και ανατροπές που της άλλαξαν τον αθλητικό προσανατολισμό, προβλήματα, επιτυχίες και εμπόδια από την πλευρά της ομοσπονδίας ήταν αυτή που έφερε την Αννα Κορακάκη στην κατάκτηση των δύο μεταλλίων. Τουλάχιστον έτσι την περιγράφουν οι ίδια και οι συγγενείς της.

«Από την αρχή υπήρχαν μόνο αντιξοότητες», λέει η ίδια και οι δικοί της σε συνέντευξη στην «Καθημερινή της Κυριακής» και ξεδιπλώνουν την πορεία από τα παραπήγματα και το νταμάρι στη Δράμα στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Ρίο.

Τα πρώτα βήματα της Αννας έγιναν στον στίβο, αλλά αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει λόγω ενός προβλήματος στο πόδι. Ο πατέρας της, Τάσος Κορακάκης, αθλητής και ο ίδιος της σκοποβολής, αποφάσισε να την προτρέψει να ασχοληθεί με το δικό του άθλημα, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της. Δικαιώθηκε από την πρώτη ημέρα: «Η Αννούλα έχει καλό χέρι», είπε αργότερα στη γυναίκα του.

Η Αννα, από τα 12,5 χρόνια της, προπονούνταν με τον πατέρα της στο νταμάρι και κάτω από τις παλιές κερκίδες του γηπέδου της Δόξας μέσα σε συνθήκες αντίξοες.

Ο αδελφός της Διονύσης, 19 ετών και επίσης πρωταθλητής της σκοποβολής, αναφέρει στην εφημερίδα ότι «στην ομοσπονδία δεν ήθελαν τον πατέρα μου και προσπαθούσαν να απομακρύνουν την Αννα από τον χώρο. Ηθελαν να τη σταματήσουν. Σπάνια της έλεγαν συγχαρητήρια για κάποια επιτυχία». Ελεγαν ότι επειδή ο πατέρας μας δεν έχει δίπλωμα προπονητή, δεν μπορούσε να πάει μαζί της σε αγώνες, κάτι που δεν ίσχυε.

Τα προβλήματα εκ μέρους της ομοσπονδίας συνεχίζονταν. Η Κορακάκη έγινε σε ηλικία 14 ετών μέλος της εθνικής ομάδας και άρχισε να κατακτά τα πρώτα μετάλλια σε παγκόσμια, ευρωπαϊκά και σημαντικά μίτινγκ. Ωστόσο, λέει η ίδια ότι «μέχρι να πάρω την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Νέων το 2014 και να μας δώσει ρούχα η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, αγόραζα μπλούζες και τύπωνα την ελληνική σημαία, ώστε να φοράω τα χρώματα της χώρας μου στον αγώνα».

Αντιξοότητες ως την τελευταία στιγμή

Παρά τα όσα αντιμετώπιζε, επέμενε στις προπονήσεις. «Πολλές φορές έσπαγε το παγκόσμιο ρεκόρ. Ηταν σε άριστη κατάσταση και στα δύο όπλα», ανέφερε ο πατέρας της.

Ενα ατύχημα της τελευταίας στιγμής παραλίγο να κρίνει τη συμμετοχή της πρωταθλήτριας στους Ολυμπαικούς Αγώνες.

Στις 16 Ιουλίου σε προπόνηση «η Αννα μού ζήτησε να οδηγήσει το μηχανάκι και της είπα να μην το κάνει γιατί σε μία εβδομάδα φεύγαμε», θυμάται ο πατέρας της. Από μια απροσεξία «η Αννα τραυματίστηκε στα πόδια και το αριστερό χέρι αλλά όχι το δεξί με το οποίο κάνει τις βολές. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι δεν είχε σπάσει τίποτα, αλλά «ακόμη όλο το σώμα της είναι γεμάτο μώλωπες».

Στους Αγώνες το χάλκινο μετάλλιο στα 10 μέτρα ήλθε γρήγορα και την ημέρα του αγώνα για τα 25 μέτρα στις βολές ακριβείας προκρίθηκε ως πρώτη. Μετά ήλθε το άγχος που φάνηκε περισσότερο στον τελικό με την γερμανίδα Μόνικα Καρς. Αρχισε πολύ καλά με 6-0, αλλά η Καρς την έφτασε.

«Νιώθω αδυναμία, σαν να μη μπορώ να πατήσω τη σκανδάλη», είπε στον πατέρα της. «Είπα στον εαυτό μου “συγκεντρώσου, δεν έχεις περιθώρια για λάθη”» και, τελικά, τα κατάφερε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News