Και βρισκόμαστε πλέον στο σημείο μηδέν. Πως καταλήξαμε εδώ; Πολύ απλά μέσω της αδυναμίας των κυβερνώντων να εμφυσήσουν μια νότα αξιοπρέπειας, αισιοδοξίας και ελπίδας απέναντι σε έναν έλληνα πολίτη, ο οποίος εξαπατήθηκε, πλανεύτηκε και τέλος προδόθηκε από τις ίδιες του τις επιλογές. Βαρεθήκαμε να ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι ελπίδα, αξιοπιστία και οσονούπω ανάπτυξη. Ο δρόμος δείχνει μακρύς και η πορεία αργόσυρτη για να μην πω στραβή.

Αλήθεια πόσο μακριά βρίσκεται ακόμη η ταμπέλα που θα γράφει «Καλώς ήλθατε στο τέλος της κρίσης» και ποιο δρόμο πρέπει να διαλέξουμε για να απαλλαγούμε μια και έξω από τις λάθος στροφές;

Ίσως και να φταίει ο οδηγός, ίσως και να φταίνε οι επιβάτες, μπορεί στο τέλος τέλος να φταίει και το ίδιο το όχημα. Στην περίπτωση που φταίνε όλα τα παραπάνω αρκεί να κατανοήσουμε πως χρειαζόμαστε πρώτα και πάνω απ’ όλα αλλαγή οχήματος. Το όχημα που θα μας τοποθετήσει στον σωστό δρόμο είναι η σύμπνοια και το καύσιμό του η ομοθυμία. Στο όχημα της σύμπνοιας οδηγοί και επιβάτες αποτελούν παράγοντες της ίδιας εξίσωσης, μιας εξίσωσης η οποία μπορεί να μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος της κρίσης.

Αντί να σπαταλάμε λοιπόν πίστη, χρόνο και φαιά ουσία σε ανεκπλήρωτες και μεγαλόστομες υποσχέσεις, οι οποίες μας θέτουν εκτός τροχιάς, αρχικά ας δοκιμάσουμε να τερματίσουμε εκείνες τις λογικές που μας ωθούν στο να επιλέγουμε τις λάθος στροφές. Στη συνέχεια ας κατανοήσουμε την επιτακτική ανάγκη για ταύτιση απόψεων και στάσεων και στο τέλος το ότι μας ενώνουν κοινοί δεσμοί και επιδιώξεις.

Τι χρειάζεται για να καταφέρουμε λοιπόν όλα τα παραπάνω; Επιθυμία και διάθεση  προκειμένου να καταλάβουμε πως οι λάθος στροφές είναι αποτέλεσμα λάθος επιλογών δικών μας και των προσωποποιημένων εκδοχών αυτών.

Και όταν το καταφέρουμε αυτό και βρεθούμε στον μακρύ δρόμο της αναζήτησης του τέλους της κρίσης, ίσως χρειαστεί να συγκρουστούμε με τα οχήματα των λάθος επιλογών μας τα οποία κινούνται στον ίδιο μεν δρόμο αλλά προς ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από ότι εμείς, όπερ μεθερμηνευόμενο αντίθετα από την πλευρά του δρόμου που οδηγεί στο τέλος της κρίσης. Στην αναπόφευκτη αυτή σύγκρουση πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι ακόμη και εάν χρειαστεί να συγκρουστούμε μετωπικά. Και να ματώσουμε.

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι ερευνητής στο ΕΜΠ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News