Ενας γνωστός ηθοποιός έγραψε στο τουίτερ 20 λέξεις που προκάλεσαν αίσθηση και πολλές αντιδράσεις (εδώ). Ο άνθρωπος πήγε να πάρει τη σύνταξη του Αυγούστου και είδε ότι ήταν μειωμένη κατά 50%. Δεν φτάνει ούτε για το νοίκι του. Τα περισσότερα σχόλια που εισέπραξε ήταν κακεντρεχή, επειδή πριν από είκοσι μήνες, παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, είχε δηλώσει δημοσίως ότι θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ (εδώ).

Πιστεύω ακράδαντα ότι το μόνο που δεν πρέπει να κάνουμε με τους αφελείς και εξαπατημένους ανθρώπους είναι να τους λοιδορούμε. Δεν έχει κανένα νόημα, πόσο μάλλον που έχουν ήδη πληρώσει αυτήν την αφέλειά τους και το έχουν συνειδητοποιήσει. Το μόνο που αξίζει είναι να προβληματιστούμε βαθιά, με αφορμή το σημερινό ερέθισμα: πώς γίνεται δημόσια πρόσωπα με γνώσεις και συγκρότηση πάνω από το μέσο όρο να πιστεύουν σε υποσχέσεις που κινούνται εμφανώς μακριά από την πραγματικότητα;

Είναι ενδεικτικός ο τρόπος σκέψης (τότε) του διαμαρτυρόμενου (σήμερα) ψηφοφόρου: οι μέχρι τότε κυβερνώντες ήταν υποταγμένοι στους ξένους, γι’ αυτό έφεραν ανεργία, έκοψαν μισθούς και συντάξεις,  φορολογούν ανηλεώς. Αντίθετα, ο ερχόμενος (τότε) ΣΥΡΙΖΑ θα φορολογούσε τον μεγάλο πλούτο, θα έπαιρνε τα λεφτά που μας χρωστάνε από την Κατοχή οι Γερμανοί, θα έπαιρνε κι άλλα από τις λίστες φοροδιαφυγής και θα επανέφερε(το λιγότερο) το επίδομα Χριστουγέννων, που είχαν κόψει οι πουλημένοι και άκαρδοι μέχρι τότε κυβερνώντες.

Η απογοήτευση, ίσως και η συντριβή, αυτών των ευκολόπιστων ανθρώπων που προδόθηκαν είναι πλέον γεγονός. Και δεν αξίζουν τις λοιδορίες, εφόσον αφελώς και ειλικρινώς τα πίστευαν

Και γιατί θα γίνονταν όλα αυτά; Η εξήγηση αφοπλιστική. Επειδή ο (ερχόμενος τότε) Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν ψεύτης και απατεώνας, όπως οι προηγούμενοι, αντίθετα ήταν νέος κι άφθαρτος. Αυτό αρκούσε. Κανένας άλλος προβληματισμός. Μήπως τέτοιες υποσχέσεις δεν μπορούσαν να έχουν κανένα αντίκρυσμα ακόμα κι αν τις έδινε ο θεός ο ίδιος, αφού η χώρα είχε χρεοκοπήσει;  Τόση σιγουριά ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν όπως τα περιέγραφαν οι επιτήδειοι; Τόση άγνοια και αφέλεια μαζί συνυπήρξαν ακόμα και σε ανθρώπους που(κανονικά) έπρεπε να γνωρίζουν και να υποψιάζονται περισσότερα και να πιστεύουν λιγότερα.

Η απογοήτευση, ίσως και η συντριβή, αυτών των ευκολόπιστων ανθρώπων που προδόθηκαν είναι πλέον γεγονός. Και δεν αξίζουν τις λοιδορίες, εφόσον αφελώς και ειλικρινώς τα πίστευαν. Αλλωστε, πληρώνουν οι ίδιοι με δραματικό τρόπο τα επίχειρα αυτής της αφέλειας και αυταπάτης τους. Υπάρχει τίποτα καλό που μπορεί να μείνει από όλα αυτά; Ισως ένα μάθημα (ειλικρίνειας και αυτογνωσίας) προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί, όπως είχε γράψει ο Γκέτε, «αν γνώριζα τον εαυτό μου, θα το ‘βαζα στα πόδια».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News