Η σφοδρή αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ και των «53» στο ζήτημα της εκκένωσης των τριών καταλήψεων της Θεσσαλονίκης από τα ΜΑΤ ήρθε να επιβεβαιώσει ένα πρόβλημα που ενδημεί σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, την ομηρεία των πολιτικών ηγετών από τα κόμματά τους. Ο Κώστας Σημίτης αποτελεί κλασική περίπτωση, ιδιαίτερα με την εγκατάλειψη της μεταρρύθμισης ασφαλιστικής Γιαννίτση και όχι μόνο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα, παρά τις εκσυγχρονιστικές του προσπάθειες, είναι υποχρεωμένος να αντέχει τους μηχανισμούς που στοιχίζονται πίσω από τον Σαμαρά, να χειρίζεται τον Καραμανλή, να τα βρίσκει με τον Βαγγέλη, να έχει τον Aδωνι αντιπρόεδρο και να ακολουθεί την αντιπολιτευτική στρατηγική της πόλωσης, η οποία αποτελεί το υπαρξιακό credo του κομματικού μηχανισμού.

Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, γιατί είναι υποχρεωμένος να λειτουργήσει, όπως άλλωστε και το κόμμα του, σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες ιδεολογικές, κοινωνικές και πραγματικές. Ενώ ο ίδιος ως πραγματιστής πολιτικός εξελίχθηκε σε συστημικό πρωθυπουργό, το κόμμα του παραμένει, παρά τα τεράστια ιδεολογικά άλματα που έχει κάνει από το 2012, προσκολλημένο σε αντιπαραγωγικές ιδεοληψίες και ενεργεί απέναντι στο κράτος ως κόμμα διαμαρτυρίας. Αυτά ξέρει, αυτά κάνει.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ελληνική Αριστερά, να ανέλαβε το ιστορικό βάρος να διεκπεραιώσει ό,τι δεν έκαναν οι «αστικές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για να βγει τη χώρα απέναντι, όμως, εφαρμόζοντας τις μνημονιακές πολιτικές έρχεται σε απόλυτη ιδεολογική αντίφαση, προσφέροντας στην αντιπολίτευση ένα γόνιμο πεδίο αποδόμησης (είστε ψεύτες) και καταγγελίας (φτιάχνετε καθεστώς). Αυτή η κατάσταση πολώνει τον ΣΥΡΙΖΑ και δυσκολεύει το ούτως ή άλλως κοπιαστικό και δύσκολο έργο της κυβέρνησης και της ιδεολογικής μετεξέλιξης του κόμματος. Έτσι, το κόμμα που είναι κυρίως υπεύθυνο για την ιδεολογική ταυτότητα στο πολιτικό πεδίο, πέρα από τον εύλογο οπορτουνισμό κάποιων μελών του, επιδιώκει συστηματικά να σηματοδοτεί την αριστεροσύνη με τον τρόπο που εκάστοτε μπορεί, εξ ου και η δριμεία αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ για τις …εκκενώσεις.

Στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα υπάρχουν δύο ξεκάθαρα πράγματα: Πρώτον, ότι αν πέσει η κυβέρνησή του, η Αριστερά θα υποστεί μια ιδεολογική και πολιτική ήττα μεγαλύτερη από εκείνη του Εμφυλίου που θα την φορτωθεί ολόκληρη στο κάρμα του

Αυτό όμως αποσταθεροποιεί στα μάτια των ξένων επενδυτών την εξουσία Τσίπρα. Η πολιτική σταθερότητα είναι το πρώτο ζητούμενο για αυτούς. Και φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατανοήσει ότι για να φέρει ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα πρέπει πρώτα από όλα να αποδείξει ότι έχει κράτος και νόμους που εφαρμόζονται και ότι η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Γι΄ αυτό γίνονται οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια, στον Πειραιά με τους μετανάστες και προχθές στη Θεσσαλονίκη με τους no borders και λοιπούς.

Στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα υπάρχουν δύο ξεκάθαρα πράγματα: Πρώτον, ότι αν πέσει η κυβέρνησή του, η Αριστερά θα υποστεί μια ιδεολογική και πολιτική ήττα μεγαλύτερη από εκείνη του Εμφυλίου που θα την φορτωθεί ολόκληρη στο κάρμα του. Δεύτερον, ότι αφού δεν πέρασε η απλή αναλογική με 200 ώστε να είναι για άμεση χρήση, είναι υποχρεωμένος να είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές, ώστε να πάρει αυτός το πριμ των 50 εδρών και να κάνει κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε τώρα την απλή αναλογική για να εδραιώσει την εξουσία του, αλλά για να την αλλάξει και να τη διευρύνει. Να εμπλουτίσει δηλαδή την διακυβέρνησή του με νέους συμμάχους, νέους πιο έμπειρους και τεχνοκρατικά καταρτισμένους υπουργούς, να εδραιώσει την επικυριαρχία του στο Κέντρο και έτσι, να κάνει ένα ακόμη άλμα προς τα  μπρος. Αλλά το πρότζεκτ δεν το έπιασαν αυτοί που έπρεπε να το πιάσουν και τώρα είναι καταδικασμένος να κάνει ότι πει ο κ. Σόιμπλε, ήτοι ότι λέει το γράμμα του Μνημονίου 3.

Εγκυροι αστικοί κύκλοι που έχουν θιγεί τα προηγούμενα χρόνια από την διαπλοκή και τον κοτζαμπασισμό διαπιστώνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει αμέριστη στήριξη στο εξωτερικό και εκτιμούν πως είναι ο μόνος που μπορεί να διεκπεραιώσει το Μνημόνιο – με υψηλό κόστος και τραύματα- και να συγκροτήσει μια αστική δημοκρατία που να λειτουργεί ουσιαστικά. Θεωρούν ότι οιοσδήποτε άλλος θα «ακινητοποιηθεί» αμέσως από τις υπέρμετρες απαιτήσεις των εκλογέων και θα ακυρωθεί. Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εν λόγω κύκλοι υπολογίζουν ότι πέρα από τις εύλογες αντιφάσεις και αντιδράσεις του, θα στοιχηθεί πίσω από την κυβερνητική προσπάθεια, γιατί αν η κυβέρνηση πέσει δεν θα υπάρχει μέλλον για το κόμμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News