Ακούγοντας κάποιος τον Αλέξη Τσίπρα το βράδυ της Δευτέρας να περιγράφει αυτό που θεωρεί πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης, θα μπορούσε να χαμογελάσει – αν οι ενδείξεις για το παιχνίδι της Αριστεράς με τους θεσμούς δεν ήταν τόσο ανησυχητικές…

Εν πολλοίς επρόκειτο για κάποιες προτάσεις που μοιάζουν με διευθετήσεις και ασκήσεις για το πώς κάποιος θα φέρει το πολίτευμα και τους θεσμούς στα μέτρα του. Πολύ λιγότερο θυμίζουν απόπειρα εκσυγχρονισμού και προσαρμογής σε κάποιες συνθήκες. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος επιθυμούσε να κάνει μία συνταγματική αναθεώρηση ουσιαστική, θα αρκούσαν δύο-τρεις ρυθμίσεις: περιορισμό σε πολύ αυστηρό πλαίσιο (ει μη) κατάργηση της προσφυγής σε πρόωρες εκλογές δι’ ασήμαντον αφορμή, αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την διάλυση της Βουλής, αναθεώρηση του άρθρου 16, που θα επέτρεπε τη λειτουργία – υπό συνθήκες ελέγχου βεβαίως – των ιδιωτικών πανεπιστημίων…

Τίποτε από αυτά δεν προτείνει η σημερινή κυβέρνηση. Αντιθέτως, οραματίζεται τα μέσα της περιπλοκής και της θεσμοθέτησης της δήθεν αριστερής παρέμβασης στην Ιστορία.

Για παράδειγμα:

– Κατά την πρόταση Τσίπρα, το υπέρτατο μέσο άσκησης ελέγχου προς την κυβέρνηση, η πρόταση δυσπιστίας, επί της ουσίας καταργείται, καθώς αν περνούσε η σχετική εισήγηση, θα πρέπει η μομφή κατά της κυβέρνησης να να συνοδεύεται και από πρόταση για νέο Πρωθυπουργό. Πρόκειται για πρόταση που καταδεικνύει πώς αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ το κοινοβούλιο, όχι δηλαδή ως θεσμό ελέγχου και νομοθετικής λειτουργίας, αλλά ως μαγειρείο ανάδειξης πρωθυπουργών. Και υπό αυτούς τους όρους, η πρόταση μομφής μοιάζει με απαγορευμένη διαδικασία.

– Ως προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Τσίπρας επιθυμεί να μετατρέψει την διαδικασία εκλογής σε ένα θεσμικό Λουνα Παρκ, όπου οι υποψήφιοι θα περνούν πρώτα από την πασαρέλα της βουλής, η οποία θα είναι αδύνατον να εκλέξει Πρόεδρο αφού θα απατείται πλειοψηφία 2/3 και εν συνεχεία οι δύο επικρατέστεροι θα κατεβαίνουν στην αρένα της εκλογής από τους πολίτες. Το τι θα γίνεται σε μία τέτοια περίπττωση (ας αναλογιστει κάποιος και τν σύνθεση μία βουλής με απλή αναλογική…), όπου ο εκλεκτός π.χ. της ισχυρότερης παράταξης αποδοκιμστεί από τους πολίτες, είναι μία λεπτομέρεια που για τον Πρωθυπουργό δεν φαίνεται να έχει μεγάλη σημασία. Οπως το περιέγραψε ο κ. Τσίπρας: «προτείνουμε τη δυνατότητα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από το κοινοβούλιο, μόνο αν εξασφαλίζεται η μέγιστη συναίνεση των δύο τρίτων της Βουλής στο πρόσωπό του σε δύο διαδοχικές ψηφοφορίες. Αν αποβούν άκαρπες, τότε η τρίτη ψηφοφορία θα ανήκει στο εκλογικό σώμα, που θα αποφασίζει την εκλογή του Προέδρου με καθολική ψηφοφορία που θα διεξάγεται ανάμεσα στους δύο πλειοψηφήσαντες υποψηφίους της τελευταίας ψηφοφορίας στο κοινοβούλιο».

– Σε συνδυασμό δε με όλα αυτά, προτάθηκε και η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου. «Η λελογισμένη αύξηση των αρμοδιοτήτων μπορεί να ενισχύσει τον ρυθμιστικό ρόλο του Προέδρου χωρίς να αγγίζεται ο πυρήνας του Πολιτεύματος. Για παράδειγμα: Το δικαίωμα του Προέδρου να απευθύνεται στη Βουλή για σπουδαίο λόγο, να συγκαλεί το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, αλλά και να παραπέμπει ψηφισμένο νόμο σε ειδικό γνωμοδοτικό όργανο, αποτελούμενο αποκλειστικά από δικαστές για να κρίνει επί της συνταγματικότητας του», είπε σχετικώς ο Πρωθυπουργός.

– Ανεξήγητη εκ πρώτης όψεως πρόταση για αναθεώρηση ήταν και αυτή για τις θητείες των βουλευτών, οι οποίες κατά την εισήγηση του Πρωθυπουργού θα πρέπει να περιοριστούν στις δύο το ανώτατο, σε περίπτωση που είναι συνεχόμενες. Για ποιον λόγο θα πρέπει να συμβεί αυτό, πέραν του να έχει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός (ο οποίος κατά την αντίστοιχη πρόταση θα πρέπει πάντοτε να είναι εκλεγμένος) τον απόλυτο έλεγχο της όποιας κοινοβουλευτικής ομάδας του;

Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά, είναι ότι η αναθεώρηση που προτείνει ο κ. Τσίπρας πολύ δύσκολα θα περάσει. Για να αναθεωρηθούν οι διατάξεις του Συντάγματος, θα πρέπει να εγκριθούν οι προτάσεις από την σημερινή Βουλή με πλειοψηφία 180 βουλευτών, ώστε η επόμενη να προχωρήσει στην αναθεώρηση με απλή πλειοψηφία. Αν δεν συβεί αυτό, η επόμενη Βουλή θα πρέπει να εγκρίνει με πλειοψηφία 180 βουλευτών. Ολα αυτά μοιάζουν σήμερα αδύνατα, όσο κι αν ο Τσίπρας φαίνεται – κατά κάποιους – να έχει ζηλέψει το μοντέλο Ερντογάν και Πούτιν, οι οποίοι έκοψαν στα μέτρα τους συντάγματα και νομοθεσίες με στόχο την διαιώνιση της εξουσίας τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News