Ο Χένρι Κίσινγκερ, πραγματιστής το δίχως άλλο, συνήθιζε να λέει πως «δεν θα υπάρξει ποτέ νικητής στη μάχη των φύλων. Υπάρχει ήδη αρκετή συναδέλφωση μεταξύ των εχθρών». Δύο σε ένα: η μάχη παραμένει, οι εχθροί διατηρούν τις θέσεις τους, απλώς θα πρέπει να αποδεχθούν ένα στρατηγικό «πατ».

Πού να ήξερε όμως, το «γεράκι» της αμερικανικής διπλωματίας ότι τα πράγματα εν έτει 2016 έχουν αλλάξει δραστικά. Οι άνδρες πολιτικοί σκορπούν τις στάχτες τους κι αυτές αναδύονται… γυναίκες; Σημεία των καιρών; Η εκδίκηση του ασθενούς φύλου;

Αυτή τη στιγμή, τρεις από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου αναμένεται να παραδώσουν τα κλειδιά της εξουσίας σε γυναίκες. Η μια (βλ. Γερμανία) το κάνει ήδη εδώ και χρόνια στο πρόσωπο της Ανγκελα Μέρκελ. Φαίνεται πως κάτι τέτοιο αναμένεται να συμβεί στις ΗΠΑ με τη Χίλαρι Κλίντον και στη Βρετανία με την Τερέζα Μέι. Και οι άνδρες αντίπαλοι; Εμφανίζονται μεν αξιόμαχοι, αλλά όχι τόσο πολύ για να υπερκεράσουν τη γυναίκεια υπεροχή.

Το φαινόμενο μέχρι τώρα εμφάνιζε μια σπανιότητα αξιοσημείωτη, όπως και μια περιοδικότητα στα όρια της περιπτωσιολογίας. Τρανό παράδειγμα η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία για τα πολιτικά ήθη της Ευρώπης ήταν για πολλά χρόνια η επιτομή της επιτυχημένης πολιτικού.

Δεν είναι τυχαίο ότι για πολλά χρόνια η Ανγκελα Μέρκελ ήταν σαν να καθρέφτιζε το είδωλό της σε εκείνο της Θάτσερ. Το ίδιο έκαναν και οι πολιτικοί αναλυτές: η λογικοφανής σκέψη τους τούς οδηγούσε στο πλέον προφανές συμπέρασμα. Η Μέρκελ δεν είναι τίποτα άλλο από το ακριβές συμπλήρωμα της Θάτσερ. Η μια ήταν η Σιδηρά Κυρία, η άλλη είναι η Eiserne Frau. Η, μάλλον, η πρώτη είχε αποδείξει το άτεγκτο προσωπείο της, ενώ η δεύτερη θα έπρεπε να το κάνει στην πρόοδο της θητείας της.

Οπως πολύ σωστά γράφει και η βρετανική εφημερίδα Guardian, κανένας πλέον δεν κάνει τέτοιου είδους συγκρίσεις. Είναι άσκοπο και εν πολλοίς άτοπο. Επειδή, όμως, η ζωή αγαπάει τα… δίπολα (η πολιτική ακόμη περισσότερο), αναλυτές στη Γερμανία άρχισαν ήδη να αναρωτιούνται αν η Τερέζα Μέι – φαβορί για την ηγεσία των Τόρις στη θέση του υπό παραίτηση Ντέιβιντ Κάμερον – θα μπορέσει να γίνει η «διπλοτυπία» της Μέρκελ στη Βρετανία.

Ο τηλεοπτικός σχολιαστής στη γερμανική τηλεόραση, Βόλφραμ Βίμερ, έλεγε προ ημερών: «Η Μέι ακολουθεί πάντα μια απόμακρη και χαλαρή στάση, αλλά πάντα γνωρίζει επακριβώς τι θέλει να κάνει».

Από την άλλη δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως είναι ακόμη γυναίκα που βλέπει… ψηλά. Η γερμανίδα αρθρογράφος, Μάρα Ντέλιους, έγραψε στην εφημερίδα Die Welt για τη νέα «γυναικοκρατία». Τοποθετεί σε αυτή τη χορεία τη Μέρκελ, τη Μέι και αλλά τη Νίκολα Στέρτζον, πρωθυπουργό της Σκωτίας, που πρόσφατα αμφισβήτησε δημοσίως την απόφαση της Βρετανίας να βγει εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Αυτές είναι που έρχονται να καθαρίσουν εκείνα που οι άνδρες έκαναν μαντάρα», γράφει χαρακτηριστικά.

Κοινώς: είναι οι μεταμοντέρνες «Ηλέκτρες» που δεν φορούν πλέον χλαμύδες και σανδάλια, αλλά ανδρικά κοστούμια και γάντια. Το άρθρο καταλήγει με την αισιόδοξη επισήμανση ότι ο κόσμος μπορεί να είναι πλέον πιο ασφαλής από τη στιγμή που βρίσκεται σε… γυναικεία χέρια.

Στη Βρετανία, δε, μπορεί, υπό συνθήκες, να συμβεί και κάτι εξαιρετικά σπάνιο: στην ηγεσία των Εργατικών να ανέλθει η Αντζελα Ιγκλ, η οποία δεν φοβάται να τα βάλει με τον Κόρμπιν.

Στο νησί, πάντως, συμβαίνουν και άλλα… σπουδαία: στη Σκωτία πρωθυπουργός είναι η Νίκολα Στέρτζον, στη Βόρεια Ιρλανδία η πρώτη τη τάξει υπουργός είναι γυναίκα, όπως γυναίκα είναι και στην ηγεσία του ουαλικού κόμματος Plaid Cymru. Επιπλέον, στους Πράσινους της Αγγλίας και της Ουαλίας, κουμάντο εδώ και μια δεκαετία κάνουν γυναίκες.

Διεθνώς, οι συνθήκες είναι ανάλογες. Είναι προφανές πως το momentum ανήκει στις γυναίκες. Στις ΗΠΑ, η Χίλαρι Κλίντον προβάλλει ως το μεγάλο φαβορί για την πολύφερνη θέση του προέδρου στον Λευκό Οίκο. Αν συμβεί αυτό, τότε είναι πολύ πιθανό να έχει στο πλευρό της, ως αντιπρόεδρο, την Ελίζαμπεθ Γουόρεν. Να μην ξεχνάμε πως στην κορυφή του ΔΝΤ και της γενικής εισαγγελίας των ΗΠΑ είναι γυναίκες, ενώ δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση αν ο επόμενος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ θα είναι γυναίκα.

Το ερώτημα είναι το εξής: έχουμε να κάνουμε με μια ευτυχή συγκυρία; Μήπως έχει πέσει το στεγανό που ήθελε τις γυναίκες να χάνουν από τους άνδρες και να μην μπορούν να ανέλθουν στα ύπατα στρώματα της ιεραρχίας; Ή, μήπως, η περιπλεγμένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος τείνει να αποδεχθεί τις δυνατότητες των γυναικών; Φθάσαμε δηλαδή στο γεωπολιτικό αδιέξοδο από το οποίο μόνο γυναίκες μπορούν πια να μας βγάλουν; Είναι η ιδέα μας, ή μια συνάντηση μεταξύ της Μέρκελ με τη Μέι όντως θα μας καθησύχαζε ότι αυτές μπορούν τελικά να συνεννοηθούν καλύτερα; Οπως και αν βρίσκονταν στο ίδιο τραπέζι η Χίλαρι με την Ανγκελα και την Τερέζα;

Το γεγονός, πάντως, ότι οι περισσότερες που τα κατάφεραν ακολουθούν ένα ανδρικό «φαινότυπο» δείχνει πως, τελικά, η ανδρική επιρροή δεν είναι αμελητέα στις κοινωνικές συμβάσεις. Η Μέρκελ και η Στέρτζον, επί παραδείγματι, ακολουθούν αυστηρές ενδυματολογικές γραμμές που θυμίζουν περισσότερο ανδρική μόδα και λιγότερο γυναικεία χάρη. Οι αποφάσεις τους, δε, ακολουθούν τη γραμμή της λογικής και δεν έχουν καμία σχέση με… μητρικό φίλτρο ή με γυναικεία ευγένεια. Ισως διότι η πολιτική τείνει να αποβάλλει τέτοιου είδους συναισθήματα ως μη χρήσιμα. Και αυτό δεν κάνει διακρίσεις αν κάποιος είναι άνδρας ή γυναίκα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News