Η ελληνική τηλεόραση περνάει ημέρες και νύχτες ραστώνης, όπου τα βασικά προγράμματά της, οι εκπομπές της σεζόν έχουν πάρει καλοκαιρινή άδεια, «επιστροφή από το φθινόπωρο, φιλάκιααααα, να περάσετε υπέροχααααααα!». Θα περίμενε κάποιος ότι η εικόνα της μικρής οθόνης θα άλλαζε. Οχι προς το καλύτερο, προς τηλεοπτικού Θεού, αυτά δεν γίνονται. Απλώς, θα υπήρχε κάτι άλλο, πιο ενδιαφέρον στο χαζοκούτι. Αν ψάξετε καλά υπάρχει και αυτό, αλλά αυτό που δεν μπορεί με τίποτα να μεταλλαχθεί, είναι η κύρια σταθερά της τηλεόρασης: το γυμνό.

Στις περισσότερες εκπομπές, σε πάρα πολλά τηλεοπτικά προγράμματα, τα οποία -από ό,τι μαθαίνω- σκίζουν στους πίνακες τηλεθέασης, με κάθε ευκαιρία υπάρχει και μια δόση ή, άλλοτε, μια γερή εσάνς γυμνού.

Με κάθε ευκαιρία, χωρίς να κολλάει με το θέμα, άλλη δείχνει τα πόδια της, άλλη το στήθος της, άλλος τα μούσκουλά του, άλλοι τα επιδεικνύουν όλα – πώς θα κάνεις μασάζ, με παλτό; Εννοείται ότι πάντα συμβαίνουν τηλεοπτικά ατυχήματα, πάει να καθίσει η άλλη στην καρέκλα, ωπ, όλοι είδαμε το εσώρουχό της – ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει βρακί να βάλει στον απαυτό της; Και έτσι, μια σειρά από sites, ανάλογου περιεχομένου, αμέσως θα πάρουν το τηλεοπτικό υλικό, θα το επεξεργαστούν και θα κάνουν ζουμ στην επίμαχη φάση – μη τυχόν και υπάρξει κάποιος που δεν κατάφερε να δει τον εσωτερικό κόσμο της τηλεπαρουσιάστριας.

Πίστευα ότι με την έλευση του Διαδικτύου και τις αντίστοιχες σελίδες με πορνό, αυτά θα είχαν εκλείψει, θα χόρταινε το μάτι από γυμνό – δώσε τσόντα στον λαό. Αλλά, φευ, είναι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις κάποια να γδύνεται στο Κεντάκι και άλλη συνθήκη να ατενίζεις σε γκρο πλαν τα πόδια, το στήθος, τα οπίσθια και -μην το ξεχνάμε- τα δαντελένια εσώρουχα της Κωνσταντίνας από τα Ταμπούρια που είναι κορίτσι της διπλανής πόρτας και η μοίρα την έφερε να παρουσιάζει εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση. Αλλωστε, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο Internet, εδώ ούτε τον αποκωδικοποιητή δεν ξέρουν να ανοίγουν.

Στο μεταξύ, η παλιοκρίση και η έλλειψη επιλογών που προκύπτουν από αυτή, έκαναν πολύ κόσμο να στραφεί προς την τηλεόραση, για να περάσει η ώρα. Και τους λες «ανοίξτε κάνα βιβλίο», αλλά ξεχνάς ότι ο καναπές με το τηλεκοντρόλ στα χέρια είναι πιο εύκολο. Ποιος θα μας το έλεγε ότι θα στηνόμαστε στην τηλεόραση για να περάσουμε βραδιές Βουλής, ατελεύτητες συνεδριάσεις με φόντο τα ξύλινα έδρανα; Καλοκαίρι ήταν πάλι, πέρυσι, όταν πολύς κόσμος άρχισε να περνά ώρες με την τηλεοπτική συσκευή απέναντί του, παρακολουθώντας τις στιγμές αγωνίας για τη διαπραγμάτευση και τη σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Ναι, ήταν 15 Ιουλίου 2015 – ακριβώς έναν χρόνο πριν. Και, παράλληλα, για να αδειάσει το μυαλό, όπως έλεγαν πολλοί, έριχναν κλεφτές ματιές σε ριάλιτι, εκπομπές ποικίλου περιεχομένου, που –με κάποιον τρόπο- θα έκανε την εμφάνισή του το γυμνό. Αλίμονο…

Δεν χρήζει πτυχίου στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για να καταλήξεις ότι όλο αυτό συμβαίνει επειδή αφενός το γυμνό πάντα θα πουλά και, αφετέρου, επειδή τα τηλεοπτικά κανάλια, σε ένα μεγάλο ποσοστό, δεν έχουν κάτι σημαντικό να δείξουν. Κι αν υπάρχει κάτι σημαντικό αυτό δεν κάνει νούμερα τηλεθέασης, οπότε συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος που περιλαμβάνει γάμπες, αβυσσαλέα ντεκολτέ, το γυμνό παίζεται στις λεπτομέρειες που δεν αφήνουν χώρο στη φαντασία, όλα φαίνονται φόρα παρτίδα, η πατρίδα ζει και αναπνέει με τα γυμνά πίξελ. Και αυτό το τηλεοπτικό γυμνό είναι άτεχνο, επιτηδευμένο, ο αυθορμητισμός έχει πάει για μπάνιο, καλέστε αργότερα ή αφήστε μήνυμα στο κοντρόλ – μπιπ. Οπου «μπιπ» δεν μπαίνει πουθενά στη σάρκα που παρελαύνει στους τηλεοπτικούς δέκτες. Ο γάλλος σκηνοθέτης Ρομπέρ Μπρεσόν είχε πει «Στο γυμνό, καθετί που δεν είναι όμορφο είναι χυδαίο», αλλά στην ελληνική τηλεόραση ισχύει η ελληνική παροιμία το «Οποιος δεν έχει πούθε να πιαστεί, πιάνεται κι από γυμνό σπαθί». (Το «σπαθί» μπορείτε να το αντικαταστήσετε, κατά το δοκούν, με οτιδήποτε άλλο σας βγάζει καλύτερη ρίμα)

Οπως ίσως καταλαβαίνετε, δεν με πειράζει τα γυμνό που δείχνει η τηλεόραση – που την αποφεύγω, κιόλας. Με ενοχλεί η «γύμνια» των πίξελ και των φτηνιάρικων καρέ. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει πρόγραμμα, δεν υπάρχει ένας παιδευτικός χαρακτήρας στις εκπομπές, να πας για ύπνο το βράδυ και να πεις «κάτι μου έμεινε από όλο αυτό που είδα». Ναι, προφανώς και δεν είναι έτσι όλη η ελληνική τηλεόραση, αλλά οι οάσεις θέασης δεν είναι αρκετές για ένα κομμάτι του κοινού της που δεν χρήζουν γυμνά πλάνα για να τονώσουν τη χαμένη λίμπιντο που έχει ο έλληνας τηλεθεατής εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Το ζήτημα είναι ότι η ελληνική τηλεόραση δεν θα αλλάξει και το γυμνό της θα συνεχίζει να τη συντηρεί με ενέσεις θεαματικότητας. Το παρήγορο εστιάζεται στο ότι υπάρχουν αρκετοί θεατές που θα αποφεύγουν τέτοια προγράμματα -δεν βλέπουν καν τηλεόραση- και τη ρήση του ιρλανδού συγγραφέα Οσκαρ Ουάιλντ την έχουν κάτι σαν «ευαγγέλιο»: «Πολύ μακιγιάζ και λίγα ρούχα, αποτελούν πάντα ένα αλάνθαστο σημάδι απελπισίας σε μια γυναίκα». Τώρα, πια, έτσι όπως ήρθε το πράγμα, ισχύει και για έναν άντρα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News