«Sorpasso». Σημαίνει «προσπέραση» και ήταν το προεκλογικό σύνθημα του Πάμπλο Ιγκλέσιας. Αυτή η προσπέραση όμως που οι Podemos είχαν εμπνευστεί από την ομώνυμη ταινία του Ντίνο Ρίζι με τον Βιτόριο Γκάσμαν, δεν ήρθε ποτέ. Οι Σοσιαλιστές κράτησαν τη δεύτερη θέση διαψεύδοντας τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι θα έπεφταν στην τρίτη. Και κάπως έτσι, ο άνθρωπος που ονειρευόταν να γίνει πρωθυπουργός είναι από χθες ο μεγάλος ηττημένος των ισπανικών εκλογών.

Ο Ιγκλέσιας φιλοδοξούσε να πετύχει μια μετεωρική άνοδο πιο γρήγορη ακόμη και από αυτή του Αλέξη Τσίπρα. Από την πλατεία των Αγανακτισμένων έφτασε στο παλάτι του βασιλιά – πάντα με μαύρο τζιν, λευκό πουκάμισο με γυρισμένα μανίκια και αργοπορημένος – μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια. Ηταν μετά τις εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου και ο Φίλιππος μοίραζε διερευνητικές εντολές στα κόμματα για να σχηματίσουν κυβέρνηση προκειμένου να αποφευχθούν οι επαναληπτικές εκλογές. Ο Ιγκλέσιας ζήτησε γη και ύδωρ για να στηρίξει μια κυβέρνηση με βασικό εταίρο τους Σοσιαλιστές: και την αντιπροεδρία και τα βασικά υπουργεία και δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.

Κάπου εκεί ήρθαν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις. Κι αυτές έδειξαν ότι οι Podemos μπορούσαν να κάνουν το περίφημο sorpasso. Για τον Ιγκλέσιας ήταν μια ευκαιρία που δεν μπορούσε να πάει χαμένη. Το σενάριο μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης από την οποία ο ίδιος θα έβγαινε δεύτερος και θα έσερνε τους τρίτους Σοσιαλιστές σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τον ίδιο πρωθυπουργό έμοιαζε απολύτως ρεαλιστικό. Ο Ιγκλέσιας δεν έκρυψε ότι έβλεπε τον εαυτό του στη θέση του πρωθυπουργού. Και σε αυτό το πλαίσιο έκανε δύο κινήσεις. Η μία ήταν να ενώσει το κόμμα του σε σάρκα μία με την Ενωμένη Αριστερά για να βγει ενισχυμένο από τις κάλπες, η άλλη να αρχίζει να φλερτάρει με τους Σοσιαλιστές.

«Sorpasso» σημαίνει στα ισπανικά «προσπέραση». Και ήταν το προεκλογικό σύνθημα του Πάμπλο Ιγκλέσιας και των Podemos. Ομως η προσπέραση δεν έγινε και ο «Pablo el coleta» θα πρέπει να δώσει μάχη για το πολιτικό του μέλλον…

 

Αλλά ήταν ένα φλερτ που έκανε μάλλον άγαρμπα. Σε αυτούς τους έξι μήνες που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δυο αναμετρήσεις οι Σοσιαλιστές είδαν έναν πολιτικό να μετατρέπεται από θαυμαστή της μπολιβαριανής επανάστασης σε ένθερμο σοσιαλδημοκράτη. Είδαν επίσης κάποιον που δεν δίσταζε να πει κάτι κι έπειτα από λίγες ημέρες να υποστηρίξει ακριβώς το αντίθετό του. «Είναι αδίστακτος, θρασύς και χωρίς ενδοιασμούς» ήταν το σχόλιο πρωτοκλασάτου στελέχους των Σοσιαλιστών μία ημέρα πριν στηθούν οι κάλπες.

Γιατί τόσο πολιτικό μισός; Μα επειδή ο «Pablo el coleta», o «Παύλος ο κοτσιδάκιας», επιχείρησε να δώσει τα σοσιαλδημοκρατικά του διαπιστευτήρια υφαρπάζοντας ακόμη και την πολιτική κληρονομιά του Θαπατέρο, του σοσιαλιστή ηγέτη που εξέπληξε την Ευρώπη με τους προοδευτικούς του νόμους για τους γάμους των γκέι, των αμβλώσεων για τους ανήλικους και του γρήγορου διαζυγίου. Αυτό που δεν συγχωρούν οι Σοσιαλιστές στον Ιγκλέσιας είναι ότι επιχείρησε να επιβληθεί ως ηγεμονική δύναμη στον χώρο της Αριστεράς εξαφανίζοντας τους ίδιους.

Αυτό που δεν φαίνεται να του συγχώρεσαν οι ψηφοφόροι είναι η υπέρμετρη φιλοδοξία. Ενας παλιός του δάσκαλος, πάντως, υπενθύμισε ότι το όνομά του είναι η μοίρα του: Πάμπλο Ιγκλέσιας λεγόταν ο συνδικαλιστής που στις 2 Μαΐου 1879 ίδρυσε το Partito Socialista Obrero Español, το Σοσιαλιστικό και Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας. Ο συνονόματός του έχει χωρίς αμφιβολία μέλλον στην πολιτική – στην πολιτική για την οποία ζει και αναπνέει από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Μένει να φανεί πώς θα είναι αυτό το μέλλον. Γιατί η καθόλου ατυχής απόδοση εκείνης της ταινίας με τον Βιτόριο Γκάσμαν στα ελληνικά ήταν «Ο φανφαρόνος».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News