Κατέκτησαν το Euro 2008 στην Ουκρανία. Πήραν και το επόμενο, το 2012 στη Βιέννη. Ενδιαμέσως, το 2010, σήκωσαν το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Νότια Αφρική. Οι σύλλογοί τους σάρωσαν -φέτος- το Champions και το Europa League. Πώς είναι δυνατόν, να μην τους θεωρούσαμε ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το τρόπαιο στο τουρνουά της Γαλλίας;

Ισως επειδή στο ποδόσφαιρο -όπως και στη ζωή- η τελευταία εικόνα διαγράφει τις προηγούμενες. Η τελευταία εικόνα των Ισπανών ήταν μια παταγώδης αποτυχία τους στο Μουντιάλ της Βραζιλίας (2014). Αλλά τις μεγάλες ομάδες, οι αποτυχίες τις κάνουν πιο δυνατές. Τις πεισμώνουν. Οι δυο πρώτοι αγώνες τους στο Euro 2016 ήρθαν να μας θυμίσουν αυτόν τον κανόνα.

Δεν είναι οι νίκες. Ούτε τα γκολ. Ούτε καν η καλή απόδοση. Είναι ο τρόπος τους, που «πείθει». Οσοι πέρασαν τη ζωή τους στα γήπεδα – ποδοσφαιριστές και προπονητές – θα σου πουν όλοι το ίδιο πράγμα: το αν μια ομάδα λειτουργεί σωστά, το καταλαβαίνεις από ένα γρήγορο τεστ δυο σημείων. Δεν χρειάζεται παρά να παρατηρήσεις τους παίκτες της στους πανηγυρισμούς, και τον βαθμό που ο ένας παίζει για τον άλλον.

Στην πρεμιέρα του Euro κόντρα στην Τσεχία (1-0), ο Σέρχιο Ράμος ήταν ο πρώτος που όρμησε στον Ζεράρ Πικέ -τον σκόρερ- για να πανηγυρίσουν το γκολ. Σαν να βλέπεις αγκαλιά τον σκύλο με τη γάτα. Ράμος και Πικέ δεν είχαν -ποτέ- κανένα πρόβλημα να ξεκατινιαστούν δημοσίως, ιδίως πριν ή μετά από ένα «clasico» Ρεάλ – Μπαρτσελόνα. Οι καυγάδες τους, μέσα κι έξω από το γήπεδο, είναι ομηρικοί.

Τη φωτιά την ανάβει, συνήθως, ο αμυντικός της Μπαρτσελόνα. Ο αρχηγός της Ρεάλ δεν χάνει ευκαιρία να του απαντήσει, σε ανάλογο ύφος. Επειτα μπαίνουν στη μέση οι υπόλοιποι. Πολλές φορές η κατάσταση έχει ξεφύγει. Οπως τότε, που οι κόντρες του Ράμος και του Αρμπελόα με τον Πικέ και τον Ζόρντι Αλμπα απείλησαν το οικοδόμημα της εθνικής Ισπανίας. Οι «κακές γλώσσες» λένε οτι στη Βραζιλία, καταλανοί και μαδριλένοι διεθνείς δεν αντάλλασσαν ούτε ματιά στις προπονήσεις. Αν αυτό αληθεύει, εξηγεί -εν πολλοίς- το μυστηριώδες ναυάγιο εκείνης της γεμάτης ταλέντο ομάδας.

Ισως αυτή η αποτυχία να είναι και ο λόγος που τα πράγματα (φαίνεται να) έχουν αλλάξει. Πλέον, οι ισπανοί… «Φουρτουνάκηδες» και «Βροντάκηδες» πανηγυρίζουν μαζί και κάνουν αστεία στις προπονήσεις. Αλλά και στη διάρκεια του ματς (το δεύτερο σημείο του τεστ) επιδεικνύουν μια ασυνήθιστη «αυτοθυσία», ο ένας για τον άλλον. Για να του δώσουν την μπάλα ή για να διορθώσουν κάποιο λάθος του. Αυτό το ομαδικό πνεύμα, που είναι το μεγάλο όπλο της, στην εθνική Ισπανίας έχει περάσει από σαράντα κύματα.

Ολα αυτά τα χρόνια, κυρίως δυο ποδοσφαιριστές, ένας από κάθε «στρατόπεδο», που ήταν και προσωπικοί φίλοι, προσπαθούσαν να κλειδώσουν τις συλλογικές αντιπαραθέσεις έξω από τα αποδυτήρια της εθνικής ομάδας: ο Ικερ Κασίγιας και ο Τσάβι. Η αποστολή τους ήταν πολύ δύσκολη, έτσι κι αλλιώς, όμως ο Ζοσέ Μουρίνιο την έκανε ακόμη δυσκολότερη, όταν κάθισε στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης. Με αποκορύφωμα τη σεζόν 2011-2012, που σε ένα ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα έβαλε το δάχτυλό του στο μάτι του Τίτο Βιλανόβα. Καθοριστικός, στο να κατευνάζονται τα μίση και τα πάθη, ήταν -και είναι- ο πράος και συναινετικός ομοσπονδιακός τεχνικός, Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Σήμερα τον επικουρεί σε αυτή του την προσπάθεια το «μυαλό» της Ισπανίας, ο Αντρές Ινιέστα. Ενας άνθρωπος τον οποίο και οι αντίπαλοί του εκτιμούν ως ποδοσφαιριστή και σέβονται ως χαρακτήρα.

Μερικές ημέρες προτού η αποστολή της Ισπανίας ταξιδέψει στη Γαλλία, η ερώτηση που παραδοσιακά γίνεται πριν από κάθε εμφάνιση της χώρας σε Euro ή Μουντιάλ απαντήθηκε -αυτή τη φορά- από τον Πικέ: «Υπηρετώ με τιμή το εθνόσημο της Ισπανίας. Και δεν έχω πρόβλημα να συνυπάρχω στην ίδια ομάδα με ποδοσφαιριστές, με τους οποίους όλον τον υπόλοιπο καιρό έχω πολλές και μεγάλες διαφορές». Παλαιότερα είχαν ρωτήσει τον Πεπ Γκουαρντιόλα, όταν ακόμη έπαιζε μπάλα, με πολύ άκομψο τρόπο: «Για ποιο λόγο οι… επαναστάτες Καταλανοί ενισχύουν την εθνική ομάδα της Ισπανίας; Μήπως το κάνουν για τα χρήματα;». Ο Πεπ έγινε κατακόκκινος από θυμό, όμως το προσπέρασε με αξιοπρέπεια: «Το κάνω, επειδή το θέλω».

Απόδειξη της ομοψυχίας που υπάρχει σήμερα στην εθνική ομάδα της Ισπανίας, είναι και η -προ ημερών- κολακευτική δήλωση του Αλμπα, της Μπαρτσελόνα, για τη «σημαία» της Ρεάλ: «Ο Ράμος είναι ένας πολύ σημαντικός παίκτης, τόσο στο γήπεδο όσο κι έξω από αυτό. Τα πηγαίνω πολύ καλά μαζί του. Για μένα, είναι ένας καθρέφτης».

Η αρμονική συνύπαρξη Μαδριλένων και Καταλανών είναι η (απαραίτητη) προϋπόθεση. Αλλά το μυστικό της επιτυχίας είναι κάτι που λίγοι αντιλαμβάνονται: η αποτελεσματική άμυνα. Οχι α λα ιταλικά, αλλά με τον ισπανικό τρόπο. Με το θεαματικό περιτύλιγμα του επιθετικού ποδοσφαίρου. Που ξεγελάει το μάτι αλλά όχι και τους αριθμούς. Οι Ισπανοί έφτασαν συμπλήρωσαν 14 ματς χωρίς ήττα σε τελική φάση Euro (που είναι ρεκόρ). Δεν έχουν δεχθεί γκολ για ένα ολόκληρο τουρνουά, συν ένα ματς. Δηλαδή, από την πρεμιέρα τους στο Euro 2012.  Επιπλέον, έφτασαν τα 10 επίσημα παιχνίδια στη σειρά, στα οποία δεν έχουν δεχθεί γκολ. Αλλο ρεκόρ.

Ο τερματοφύλακάς τους, Νταβίδ Δε Χέα, κράτησε την Παρασκευή εναντίον των Τούρκων, ανέπαφη την εστία του για πέμπτο σερί επίσημο ματς, καταρρίπτοντας την ιστορική επίδοση του Γκόρντον Μπανκς, η οποία είχε διακοπεί με ένα πέναλτι του Εουζέμπιο στο Μουντιάλ του 1996. Μπήκαν -για πρώτη φορά στην ιστορία τους- σε τελική φάση Euro με δύο νίκες και μηδέν παθητικό, κι έχουν να χάσουν από την 3η αγωνιστική της φάσης των ομίλων του 2004 (είχαν ηττηθεί 1-0 από την Πορτογαλία στον όμιλο της Εθνικής μας). Αν υπάρχει κάτι που τα τελευταία χρόνια ανέδειξε την Ισπανία ως μια από τις κορυφαίες εθνικές ομάδες όλων των εποχών, αυτό είναι η δυνατότητά της να διατηρεί ακέραιο το τέρμα της. Οι Ισπανοί γράφουν ιστορία χάρη στις εντυπωσιακές επιδόσεις τους στην άμυνα.

Πώς το κάνουν; Αμύνονται, επιτιθέμενοι. Για να τους βάλεις γκολ, πρέπει να τους πάρεις την μπάλα. Εύκολο να το λες… Σε διάταξη 4-3-3 με ένα αμυντικό χάφ (Μπουσκέτς) και δύο εσωτερικούς μέσους υψηλής κλάσεως (Ινιέστα και Φάμπρεγας), μαζί με τους πλάγιους μπακ (Αλμπα και Χουανφράν) που παίζουν ψηλά, «πνίγουν» τον αντίπαλο στο δικό του μισό και δεν τον αφήνουν να πάρει ανάσα. Πιο πίσω πιέζουν ο Ράμος με τον Πικέ, δυο κεντρικοί αμυντικοί που κάθε προπονητής ονειρεύεται να έχει στην ομάδα του. Κι ο τερματοφύλακάς τους, ο Δε Χέα, συγκαταλέγεται στους top 5 του κόσμου.

Την Τσεχία την έπαιξαν στο μισό γήπεδο. Το 3-0 κόντρα στην Τουρκία προήλθε από 21 πάσες, με τον Πικέ να είναι ο μόνος Ισπανός που δεν ακούμπησε την μπάλα σε αυτή την ανάπτυξη. Μοναδικό «ψεγάδι» του ρόστερ είναι η επιθετική γραμμή, αν σκεφτεί κανείς οτι πριν από μερικά χρόνια έπαιζαν εκεί ο Νταβίδ Βίγια και ο Φερνάντο Τόρες. Ενώ τώρα, ο καλύτερος φορ των Ισπανών είναι ο Αλβαρο Μοράτα.

Αλλά τους σκόρερ τους κάνουν -κυρίως- οι καλές πάσες. Σε αυτόν τον τομέα, οι Ισπανοί διαθέτουν τον καλύτερο: τον Αντρές Ινιέστα. Με την μπάλα στα πόδια μπορεί να κάνει απίθανα πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, να την κρατήσει στα πόδια του κατά βούληση. Μια φωτογραφία από τον αγώνα με την Τσεχία, που τον δείχνει περικυκλωμένο από έναν… λόχο επτά αντιπάλων, αποτυπώνει το πόσο δύσκολο είναι να τον ανακόψεις. Επειτα, με την υπομονή του οινοπαραγωγού (έχει δικούς του αμπελώνες), να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να πασάρει. Και, στο τέλος, να το κάνει σερβίροντας στον συμπαίκτη του… μισό γκολ.

Αν και το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, ο φορμαρισμένος Ινιέστα μπορεί να καθορίσει την έκβαση αυτού του τουρνουά. Και να κάνει την… ενωμένη Ισπανία πρωταθλήτρια Ευρώπης για τρίτη διαδοχική φορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News