Είναι και η Ελλάδα εκεί. Στην καρδιά και στο μυαλό όλων των ονειροπόλων αυτού του Euro. Το παράδειγμά της -του 2004- το επικαλούνται διαρκώς, τις τελευταίες ημέρες, προπονητές και παίκτες, σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης. Στις προπονητικές εγκαταστάσεις -για να δώσουν κουράγιο ο ένας στον άλλον- ή στις συνεντεύξεις τους. «Αφού τα κατάφεραν οι Eλληνες, έχουμε κι εμείς ελπίδα». Εχουμε γίνει η… μασκότ των αδυνάτων.

Ακόμη και ο David Guetta -ο καλύτερος DJ στον κόσμο το 2011, ο οποίος ανέλαβε να «ντύσει» μουσικά το Euro της Γαλλίας- μάς θυμήθηκε: «Κανείς δεν ξεχνάει την Ελλάδα του 2004. Κρίμα που δεν θα βρίσκεται σ’ αυτό το τουρνουά».

Οι περισσότεροι, βεβαίως, επιμένουν να βλέπουν τα πράγματα με την ψυχρή λογική. Προσπαθούν να διαβάσουν το μέλλον -τον επόμενο μήνα- με στατιστικά μοντέλα, αλγόριθμους, οικονομικά δεδομένα και τεχνικές αναλύσεις. Για να μαντέψουν σωστά, ποια από τις 24 φιναλίστ θα στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στις 10 Ιουλίου. Παρά τις διαφορετικές μεθόδους που χρησιμοποιούν, όλες οι έρευνες καταλήγουν σε ένα κοινό συμπέρασμα: η Γαλλία, η Γερμανία και η Ισπανία είναι τα ακλόνητα φαβορί για το τρόπαιο. Μόνο η σειρά αλλάζει.

Σύμφωνα με την UEFA, στον τελικό του Σταντ ντε Φρανς θα πανηγυρίσει η Γερμανία. Η ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική συνομοσπονδία έφτασε σε αυτή την πρόβλεψη αποκωδικοποιώντας τα στοιχεία της προκριματικής φάσης – δηλαδή το πώς οι ομάδες προκρίθηκαν στους τελικούς της Γαλλίας – και συγκρίνοντάς τα με όσα συνέβησαν στις προηγούμενες διοργανώσεις. Για παράδειγμα:

– Μετά το 1968, το τρόπαιο καταλήγει σε ομάδες που τερμάτισαν πρώτες στον προκριματικό τους όμιλο. Ποτέ δεν το κατέκτησε κάποια που προκρίθηκε ως δεύτερη (ή από χειρότερη θέση).

– Μόνο το 1976 ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης, εθνική ομάδα (η Τσεχοσλοβακία) που πέτυχε τα περισσότερα γκολ στα προκριματικά.

– Ποτέ δεν πήρε τον τίτλο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που στα πρoκριματικά δεχόταν, κατά μέσο όρο, πάνω από ένα γκολ σε κάθε ματς.

– Οκτώ από τους τελευταίους εννέα προπονητές, που οδήγησαν μια εθνική ομάδα στον θρίαμβο, είχαν παίξει ποδόσφαιρο σε διεθνές επίπεδο. Μοναδική εξαίρεση ήταν ο Οτο Ρεχάγκελ, το 2004.

Μάλιστα, η UEFA περηφανεύεται ότι -με το ίδιο στατιστικό μοντέλο- είχε προβλέψει σωστά τη νικήτρια του Champions League (Ρεάλ).

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα χρήματα δεν παίζουν μπάλα. Για να αρχίσουν οι τεχνικές αναλύσεις. Που, κι αυτές, καταλήγουν στο ίδιο σημείο: Γαλλία, Γερμανία και Ισπανία

Οι οικονομολόγοι της Goldman Sachs -υπό την καθοδήγηση του Γιαν Χάτζιους- μελέτησαν τα στοιχεία 4.719 διεθνών αγώνων εθνικών ομάδων, από το 1958 μέχρι σήμερα, για να οδηγηθούν στο συμπέρασμα ότι το τρόπαιο θα το κατακτήσει η Γαλλία. Με πιθανότητες 23%, έναντι 20% της Γερμανίας, 14% της Ισπανίας και 11% της Αγγλίας.

Τα διεθνή γραφεία στοιχημάτων «βλέπουν» κι αυτά τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ισπανία. Αν και οι αποδόσεις τους αυξομειώνονταν -μέρα με την ημέρα- αναλόγως με τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις των ομάδων στα φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας. Την Πέμπτη, η Γαλλία ήταν το πρώτο φαβορί, με δεύτερη τη Γερμανία και τρίτη την Ισπανία. Ακολουθούσαν -σε μεγάλη απόσταση- η Αγγλία, το Βέλγιο, η Ιταλία και η Πορτογαλία.

Αλλοι, πάλι, στηρίζουν τις προβλέψεις τους στα οικονομικά μεγέθη των παικτών – και, συνολικά, των ομάδων τους. Η ιστοσελίδα «Transfermarkt», η οποία ειδικεύεται στην αποτίμηση των αξιών στο ποδόσφαιρο, ανέδειξε τη Γερμανία ως την ακριβότερη εθνική ομάδα του φετινού Euro. Υπολόγισε ότι κοστίζει 562 εκατ. ευρώ. Που σημαίνει, στην πράξη, ότι εάν μπορούσαν να πουληθούν σήμερα -ταυτοχρόνως- και οι 23 διεθνείς της, θα συγκεντρωνόταν αυτό το ποσό. Στον σχετικό κατάλογο ακολουθούν, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Αγγλία και η Πορτογαλία. Μάλιστα, στην περίπτωση της Πορτογαλίας, ο Κριστιάνο Ρονάλντο αξίζει όσο οι 22 συμπαίκτες του μαζί…

Αντίστοιχους υπολογισμούς έκαναν κι άλλοι. Αν και τα ποσά μεταβάλλονται ελαφρώς και η σειρά κατάταξης αλλάζει, είναι κοινή η παραδοχή πως αυτές οι έξι ομάδες είναι οι ακριβότερες του τουρνουά. Κι έπειτα, έρχονται εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τα χρήματα δεν παίζουν μπάλα. Για να αρχίσουν οι τεχνικές αναλύσεις. Που, κι αυτές, καταλήγουν -από άλλο δρόμο- στο ίδιο σημείο: Γαλλία, Γερμανία και Ισπανία.

Εκτός από εξαιρετική ομάδα, η Γαλλία έχει ένα μεγάλο αβαντάζ: παίζει στο «σπίτι» της, μπροστά στο κοινό της. Αυτή η «λεπτομέρεια» αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αν θυμηθούμε ότι έχει κατακτήσει τα δύο τελευταία πρωταθλήματα εθνικών ομάδων που φιλοξενήθηκαν σε γαλλικό έδαφος: το παγκόσμιο του 1998 και το ευρωπαϊκό του 1984.

Ως διοργανωτές του Euro 2016, οι Γάλλοι πέρασαν ξέγνοιαστα τα τελευταία δύο χρόνια, αφού δεν είχαν την υποχρέωση των προκριματικών. Στα φιλικά ματς που έδωσαν σε αυτό το χρονικό διάστημα, έδειξαν τις αρετές τους. Το ίδιο έκανε -στη διάρκεια της σεζόν- κάθε διεθνής τους ξεχωριστά, στον σύλλογο στον οποίο αγωνίστηκε. Ο Πολ Πογκμπά που πήρε τίτλο με τη Γιουβέντους, ο Αντουάν Γκριεζμάν, που έφτασε μέχρι τον τελικό του Champions League με την Ατλέτικο Μαδρίτης, ο Ν’ Γκολό Καντέ που πρωταγωνίστησε στο απίστευτο κατόρθωμα της Λέστερ, αλλά και οι πιτσιρικάδες Κομάν (Μπάγερν Μονάχου) και Μαρσιάλ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) που έλαμψαν με την απόδοσή τους.

Τις δυο προηγούμενες φορές που κατέκτησε το Euro, η Γαλλία είχε στις τάξεις της μια μεγάλη προσωπικότητα: το 1984 τον Μισέλ Πλατινί και το 2000 τον Ζινεντίν Ζιντάν. Τέτοιον ηγέτη -φέτος- δεν διαθέτει, όμως το ρόστερ της ξεχειλίζει από ταλέντο και ποιότητα, όσο ποτέ. Βεβαίως, έχει και τα… προβληματάκια της.

Το ένα είναι ο ίδιος ο προπονητής της. Ο Ντιντιέ Ντεσάν βρίσκεται στον πάγκο της Γαλλίας από το 2012, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Στο Euro 2012 αποκλείστηκε, στα προημιτελικά, από την Ισπανία. Στο Μουντιάλ του 2014 έχασε, στην ίδια φάση, από τη Γερμανία. Αν και ηττήθηκε από τους θριαμβευτές της διοργάνωσης -όπως αποδείχτηκε- η ομάδα δεν ενθουσίασε, ακόμα κι όταν νικούσε.

Το άλλο, είναι η άμυνα. Η οποία, στη θεωρία, παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στα μεγάλα τουρνουά. Ο Ντεσάν σκόπευε να την χτίσει γύρω από τον Ραφαέλ Βαράν, όμως ο τραυματισμός του άσου της Ρεάλ τού χάλασε τα σχέδια. Η θέση δίπλα του παιζόταν ανάμεσα στον Κοσιελνί και στον Σακό. Ο τελευταίος, όμως, έμεινε εκτός αποστολής, λόγω της γνωστής υπόθεσης ντόπινγκ. Θα λείπουν και ο Ματιέ με τον Ζουμά. Με άλλα λόγια, η ομάδα κρέμεται από τον Κοσιελνί, ο οποίος πριν από έξι εβδομάδες δεν είχε καν εξασφαλισμένη θέση στην ενδεκάδα. Και αυτό σημαίνει ότι η Γαλλία θα έχει μπελάδες στα μετόπισθεν.

Η Γερμανία είναι αυτονόητο φαβορί. Πώς να μην είναι, η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2014; Ο απολογισμός της -τα τελευταία δέκα χρόνια- είναι εντυπωσιακός. Το χειρότερο αποτέλεσμά της, και στις δύο διοργανώσεις, είναι η τρίτη θέση που κατέλαβε στα Μουντιάλ του 2006 και του 2010 και στο Euro του 2012. Πρόκειται για μια καλοδουλεμένη ομάδα, η οποία βρίσκεται πάντα στην κορυφή του ποδοσφαίρου -ή πέριξ αυτής- εδώ και μια δεκαετία. Κι όλοι οι παίκτες της έχουν εντυπωσιακή παρουσία, με τους συλλόγους τους, στο υψηλότερο επίπεδο.

Είτε ως Δυτική είτε ως ενωμένη Γερμανία, είναι αναμφίβολα η πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα της Ευρώπης, με τέσσερα Παγκόσμια Κύπελα, τρία Euro, τρεις τελικούς Μουντιάλ και τρεις τελικούς Euro.

Μπορεί ο Λαμ να τερμάτισε την καριέρα του (στην εθνική), όμως ο βασικός κορμός του θριαμβευτικού 2014 είναι παρών. Με τον Νόιερ, τον Μπόατενγκ, τον Χούμελς, τον Κρόος, τον Κεντίρα, τον Οζίλ, τον Γκέτσε, τον Μίλερ. Πάντα υπάρχει ένας Μίλερ. Ο Γκερντ, ο Ντίτερ, ο Χάνσι και -τώρα- ο Τόμας. Το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο των Γερμανών. Αλλά το μεγάλο της όπλο δεν είναι κάποιος απ’ αυτούς. Είναι όλοι μαζί. Το «βάθος» του πάγκου της. Κάθε αλλαγή του Γιόαχιμ Λεβ μπορεί να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Οπως συνέβη στον τελικό του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου, με τον αναπληρωματικό Μάριο Γκέτσε να σκοράρει το νικητήριο γκολ.

Ο Λεβ, πάντως, έκανε κάτι πολύ περίεργο: άφησε εκτός αποστολής τον Ρόις (που προερχόταν από τραυματισμό) και προτίμησε τον Σβάινστάιγκερ, ο οποίος βρίσκεται εκτός αγωνιστικής δράσης από τον περασμένο Μάρτιο…

Το τρίτο μεγάλο φαβορί, η Ισπανία, πάει να κάνει κάτι το ανεπανάληπτο: να κατακτήσει το Euro για τρίτη διαδοχική φορά (μετά το 2008 και το 2012), έχοντας σηκώσει ενδιαμέσως το τρόπαιο του Μουντιάλ (2010).

Το μειονέκτημα της φετινής Ισπανίας είναι ότι βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο ανανέωσης. Επομένως στηρίζεται σε νέους παίκτες. Σπουδαίους μεν, αλλά χωρίς εμπειρία, οι οποίοι δεν έχουν προλάβει να «δέσουν» με τους παλιούς. Κατά τα άλλα είναι μια υπερπλήρης ομάδα, σε όλες τις γραμμές της.

Η Αγγλία ανήκει στη δεύτερη «ταχύτητα» των φαβορί. Οι μεγάλες προσδοκίες υπάρχουν, όμως δεν εκδηλώνονται. Αυτή η υποχρέωση της επιτυχίας έχει καταστρέψει τους Αγγλους στο παρελθόν

Αυτό μπορεί να το καταλάβει καλύτερα όποιος μελετήσει τη λίστα με τους ποδοσφαιριστές της που έμειναν εκτός αποστολής: Ο δεξιός μπακ Μάριο Γκασπάρ της Βιγιαρεάλ. Ο Ινίγκο Μαρτίνεθ της Σοσιεδάδ και ο Μονρεάλ της Αρσεναλ. Χάβι Μαρτίνεθ της Μπάγερν και ο Σαούλ Νίγκεθ της Ατλέτικο. Ο Γκάμπι. Ο Σάντι Καθόρλα, ο Χουάν Μάτα και ο Ισκο… Σε οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα θα έπαιζαν βασικοί. Επιπλέον, από την εποχή του Αραγονιές -παλαιότερα- και του Ντελ Μπόσκε στη συνέχεια, οι Ισπανοί έχουν ένα δικό τους στιλ παιχνιδιού, το οποίο εφαρμόζουν στο γήπεδο «με κλειστά μάτια». Συνήθως με μεγάλη επιτυχία – κι άλλοτε με μικρότερη.

Η Αγγλία ανήκει στη δεύτερη «ταχύτητα» των φαβορί. Εχει δίκιο ο Πολ Σκόουλς, που είπε ότι είναι «η πιο θεαματική και πολλά υποσχόμενη εθνική Αγγλίας των τελευταίων δέκα ετών». Είναι νεανική, γρήγορη και φτάνει εύκολα στο γκολ. Γεμάτη ταλέντο, φρεσκάδα και ποιότητα. Ιδίως στην επίθεσή της, με τους γκολτζήδες Χάρι Κέιν (της Τότεναμ) και Τζέιμι Βάρντι (της Λέστερ), αλλά και τον Γουέιν Ρούνεϊ. Που μπορεί να πάτησε τα 30 και να μην προέρχεται από μια εντυπωσιακή σεζόν με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως είναι ικανός -με μια του ενέργεια-να φέρει τα πάνω – κάτω στο ματς.

Πολύ θετικό για τη φετινή Αγγλία είναι και το γεγονός ότι, αυτή τη φορά, όλοι κρατούν χαμηλά τους τόνους. Οι μεγάλες προσδοκίες υπάρχουν, όμως δεν εκδηλώνονται. Αυτή η υποχρέωση της επιτυχίας έχει καταστρέψει τους Αγγλους στο παρελθόν. Είναι ένας από τους λόγους που η Αγγλία, όχι μόνο δεν έχει κατακτήσει ένα Euro, αλλά δεν έχει φτάσει ούτε σε τελικό. Η μεγαλύτερη επιτυχία της είναι η πρόκρισή της στα ημιτελικά, στη διοργάνωση του 1996 που είχε φιλοξενήσει η ίδια.

Το μεγαλύτερό της πρόβλημα είναι η απειρία των παικτών της. Ισως και ο προπονητής της. Ο Ρόι Χότζον δεν σου γεμίζει το μάτι, αν και στην Ομοσπονδία τον πιστεύουν. Γι’ αυτό και τον στήριξαν μετά την παταγώδη αποτυχία στο Μουντιάλ του 2014. Η ξέφρενη πορεία της Αγγλίας στα προκριματικά του φετινού Euro βοήθησε τον 68χρονο τεχνικό να ανακάμψει, όμως αυτή είναι η τελευταία του ευκαιρία.

Στην ίδια κατηγορία πιθανοτήτων κατατάσσονται το Βέλγιο και η Ιταλία. Το Βέλγιο διαθέτει δυο από τους οκτώ ακριβότερους παίκτες στο τουρνουά: τον Εντέν Αζάρ (70 εκατ. ευρώ) και τον Κέβιν ντε Μπρούινε (60 εκατ. ευρώ). Επίσης μια μεσο-επιθετική γραμμή γεμάτη ταλέντο. Γι’ αυτό ο Βίλμοτς, ο τεχνικός του, πήρε μαζί του στη Γαλλία οκτώ επιθετικούς: Μπατσουαγί (Μαρσέιγ), Μπεντέκε (Λίβερπουλ), Καράσκο (Ατλέτικο Μαδρίτης), Ντε Μπρούινε (Μάντσεστερ Σίτι), Αζάρ (Τσέλσι), Λουκάκου (Εβερτον), Οριγκί (Λίβερπουλ), Μέρτενς (Νάπολι). Ενώ -συνήθως- οι ομοσπονδιακοί προπονητές καλούν τέσσερις έως έξι, το πολύ. Από άμυνα όμως… Το κύμα των τραυματισμών έπληξε τους καλύτερους αμυντικούς του: τον Κομπανί, τον Λόμπαερτς, τον Εγκχελς και τον Μπογιατά.

Η Ιταλία θα είχε κι αυτή καλύτερη τύχη, αν δεν απουσίαζαν ποδοσφαιριστές της που θεωρούνται καθοριστικοί. Ο Μάρκο Βεράτι κατέληξε στο χειρουργείο, αντί για τη Γαλλία. Ο σταρ της Παρί Σεν Ζερμέν είναι μεγάλη απώλεια για τον Κόντε, ο οποίος τον υπολόγιζε για βασικό. Πλήγμα για τη μεσαία γραμμή των Ιταλών είναι και ο τραυματισμός του Κλάουντιο Μαρκίζιο, της Γιουβέντους. Περιέργως, ο Κόντε είχε την έμπνευση να αφήσει εκτός αποστολής τον Αντρέα Πίρλο. Κανείς δεν κατάλαβε το γιατί. Ετσι, το μεγάλο της αστέρι είναι ο Εμανουέλε Μπερναρντέσκι (χαφ της Φιορεντίνα). Πάντως, ο «Τζίτζι» Μπουφόν υποστήριξε ότι η ομάδα του θα ανατρέψει τις προβλέψεις, που δεν τη συμπεριλαμβάνουν στα πρώτα φαβορί του Euro. Το ίδιο είπε και ο Ιμπραΐμοβιτς, αν και «βλέπει» τη Γερμανία.

Τέλος, υπάρχει η Πορτογαλία. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, για την ακρίβεια. Η ομάδα του Φερνάντο Σάντος έχει εμπειρία και ποιότητα, και δεν δέχεται γκολ ούτε με… αίτηση. Αλλά μπροστά θα τα περιμένει όλα από τον «CR7». Ο οποίος -στην εθνική του ομάδα- δεν έχει δίπλα του ούτε τον Μπενζεμά, ούτε τον Μπέιλ.

ΥΓ. Το Euro 2016 ξεκινά σήμερα Παρασκευή, 10 Ιουνίου, με τον αγώνα Γαλλία – Ρουμανία (22:00, ΕΡΤ1). Δείτε εδώ το πρόγραμμα αναλυτικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News