Στην αίθουσα «Ελευθέριος Βενιζέλος» της Βουλής, φιλοξενούνται κειμήλια από την εποχή της μεταπολίτευσης. Μπορεί, βέβαια, τα καλύτερα εξ αυτών να βρίσκονται σε θυρίδες, λογαριασμούς στην Ελβετία ή τοίχους εξοχικών, όμως ο επισκέπτης μπορεί να πάρει μία εικόνα από αυτά που οφείλει να γνωρίζει και να θυμάται.

Τι κάνεις, όμως, όταν το αληθινά μουσειακό είδος δεν βρίσκεται στην αίθουσα «Ελευθέριος Βενιζέλος», αλλά στην ολομέλεια; Και τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν το εν λόγω αντικείμενο είναι έμβιο. Κανονικός άνθρωπος, όσο και αν είναι δυσχερές για ένα μέλος του πολιτικού προσωπικού να διακρίνεται από κανονικότητα.

Η Θεοδώρα Τζάκρη. Ναι, η Θεοδώρα Τζάκρη θα μπορούσε να περνάει μερικές ώρες την ημέρα μέσα σε γυάλινη προθήκη στην αίθουσα «Ελευθέριος Βενιζέλος». Διότι η Θεοδώρα Τζάκρη είναι το μοναδικό μέλος του κοινοβουλίου που έχει επικυρώσει δια της ψήφου του και τα τέσσερα Μνημόνια. Το πρώτο (2010), ως υφυπουργός στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Το δεύτερο (Φεβρουάριος 2012, κυβέρνηση Παπαδήμου), ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Και το τρίτο (Νοέμβριος 2012, κυβέρνηση Σαμαρά), πάλι ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Ακολούθως ψήφισε την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ανέβηκε στο τρένο της «αξιοπρέπειας» και αισίως έδωσε τη συγκατάθεσή της στο τέταρτο Μνημόνιο. Ακόμα και αν υπάρξει επόμενο Μνημόνιο, δύσκολα θα βρεθεί ο βουλευτής που θα ξεπεράσει το ρεκόρ της. Η Βουλή οφείλει να σταθεί στο ύψος της περίστασης. Ας βρεθεί ένας χώρος για να πάρει το όνομα της Θεοδώρας Τζάκρη. Δεν χρειάζεται να είναι εξεζητημένος ως προς το μέγεθος. Ας είναι κάτι ελαφρώς μεγαλύτερο από WC.

Ομως υπάρχουν και άλλοι που, μέσα από το τέταρτο Μνημόνιο, διεκδικούν τη θέση τους, αν όχι στην ιστορία, τουλάχιστον σε εκείνα τα κατάστιχα που τηρούνται στις ταβέρνες της χώρας. Από την άλλη, τους βλέπεις και λες ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο ομιλίας σε εκδήλωση TED. Είναι οι άνθρωποι που μετέτρεψαν την κρίση σε ευκαιρία.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η βουλιμία της εξουσίας υπερισχύουν της αξιοπρέπειας. Ποιος είναι εκείνος που θα αφήσει τον καλό μισθό, το γραφείο, την αστυνομική συνοδεία και το αυτοκίνητο;

Να, ο Θεόδωρος Παραστατίδης. Από νεαρός στο ΠΑΣΟΚ και δραστήριος, με φαρμακείο στο Κιλκίς. Βγήκε με το «λεφτά υπάρχουν», όμως αρνήθηκε να ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο. Διεγράφη από τον Παπανδρέου. Επέστρεψε επί Βενιζέλου, επιδεικνύοντας το έρεισμα που διαθέτει στην τοπική κοινωνία. Ελα όμως που διεγράφη και επί Βενιζέλου, αφού δεν ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο, αρνούμενος, φυσικά, να αφήσει την έδρα. «Εγώ είμαι συνεπής στις αρχές μου, οι άλλες δεν είναι» δήλωσε. Και εγώ είμαι σταθερός στα εισοδήματά μου, όμως μου ζητούν να πληρώνω περισσότερα. Ομως εγώ δεν είμαι κοινοβουλευτικός, όπως είναι, για παράδειγμα, ο Μάρκος Μπόλαρης. Δεν του άρεσαν το Μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο εκτίμησε το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, που πολιτεύεται με καύσιμο την ιερή οργή, δεν άντεχε τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος από το ΠΑΣΟΚ. Προτίμησε την περήφανη διαπραγμάτευση, του ΣΥΡΙΖΑ. Και ποιος άλλωστε μπορεί να λησμονήσει τον γιατρό του λαού, την λατρεμένη φιγούρα των πάνελ, τον Γιάννη Μιχελογιαννάκη. Αλλαξε τρία κόμματα για να μη ψηφίσει μνημόνιο, αλλά στο τέλος έκανε την καρδιά πέτρα και σήκωσε το χέρι φωνάζοντας ένα υπερήφανο «Ναι». Η αξιοπρέπεια λάμπει και το ηθικό πλεονέκτημα ξεχειλίζει, έχουν να δώσουν και σε άλλους. Ασφαλώς όλοι τους υστερούν έναντι της Σοφίας Σακοράφα που αποφάσισε να μείνει στην εξορία, στις Βρυξέλλες, καταγγέλλοντας, για την επόμενη τριετία, την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα θυμάστε ότι η Σοφία μετακινήθηκε από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ και έτσι βρέθηκε στην Ευρωβουλή όπου πλέον πολιτεύεται ως ανεξάρτητη. Η ίδια, βέβαια, επικαλείται τη λαϊκή ψήφο, πλην όμως δεν λέει τι σκορ θα έπιανε αν κατέβαινε με άλλο κόμμα, ας πούμε του Βασίλη Λεβέντη.

Συχνά η ηθική διατηρεί αποστάσεις από τη λογική. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η βουλιμία της εξουσίας υπερισχύουν της αξιοπρέπειας. Ποιος είναι εκείνος που θα αφήσει τον καλό μισθό, το γραφείο, την αστυνομική συνοδεία και το αυτοκίνητο; Και αν μπορούσες να δεις τον Κουρουμπλή ή την Τζάκρη από κοντά θα σου έλεγαν ένα βουνό μπαρούφες μέχρι να παραδεχθούν το αυτονόητο: δεν εγκαταλείπεις εύκολα την εξουσία. Περιμένεις να σε εγκαταλείψει αυτή.

Για τους περισσότερους βουλευτές, περιπτώσεις όπως του Σακελλαρίδη ή της Κατριβάνου σχεδόν φύονται στα χωράφια της αυτοκτονικής γραφικότητας. Ομοίως, περιστατικά τύπου Ζωής, Λαφαζάνη, Ησυχου, Βαλαβάνη δύναται, με βάση τα κοινοβουλευτικά ήθη, να αποτελέσουν αντικείμενο επιστημονικού προβληματισμού. Όμως είναι άδικο να μπαίνουν όλοι στο ίδιο κόσκινο. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Για αυτό, πριν εξετάσετε αυτούς, δείτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και αναρωτηθείτε: τι θα κάνατε αν ήσασταν ο Παναγιώτης Κουρουμπλής;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News