Πρώτα τα δεδομένα, για τα οποία, άλλωστε, οι προσεκτικοί αναγνώστες μας έχουν προϊδεαστεί (εδώ):

Πρώτον, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα να περάσει, σε δύο απανωτές ψηφοφορίες, τα επαχθή μέτρα του Μνημονίου, που είχε συμφωνήσει το καλοκαίρι του 2015. Διότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ενστερνιστεί πλήρως το αφήγημα «να μην πέσει η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, να μην ξαναφέρουμε στην εξουσία αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα». Οι δε βουλευτές των ΑΝΕΛ δεν χρειάζονται κανένα αφήγημα, τους αρκούν οι πολιτικο-θρησκευτικοί τσαρλατανισμοί του αρχηγού τους (εδώ και εδώ). Και οι δυο κοινοβουλευτικές ομάδες, εννοείται, τοποθετούν πάνω απ’ όλα τη διατήρηση την εξουσίας και της βουλευτικής θητείας. Οσο πάει. «Επεισόδια» σαν κι αυτό της Βασιλικής Κατριβάνου δεν επηρεάζουν. Ερχεται ο επόμενος, απολύτως πειθήνιος.

Δεύτερον, το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης», στο οποίο βασίστηκαν τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κάηκε οριστικά. Τι παρένθεση, άλλωστε, είναι αυτή που διαρκεί ήδη 17 μήνες και μπορεί να διαρκέσει μπόλικο ακόμα; Πόσο; Ηδη οι της  αντιπολίτευσης έχουν μπερδευτεί. Ο πρώην υπουργός Δ. Σταμάτης «προέβλεψε» εκλογές την άνοιξη του 2017 (αν πέσει μέσα, η κυβέρνηση θα έχει ξεπεράσει σε θητεία την πρώτη μνημονιακή κυβέρνηση- του Γιώργου Παπανδρέου. Ο κ. Μητσοτάκης δημοσίως εμφανίζεται να πιστεύει ότι το αίτημά του για «εκλογές εδώ και τώρα» μπορεί να ικανοποιηθεί, ανεξάρτητα από την πρόθεση του κ. Τσίπρα, επειδή «θα αντιδράσει η κοινωνία». Είναι μια επικοινωνιακή αυταπάτη, με προέλευση από πρώην αριστερόφρονες συμβούλους του, την οποία υιοθέτησε. Αλλά για πόσο ακόμα θα φωνάζει «λύκος στα πρόβατα»;

Οι κκ Τσίπρας και Καμμένος, λοιπόν, έχουν αποφασίσει να το τραβήξουν όσο πάει. Ηδη ο Πρωθυπουργός  έκανε λόγο για τον Σεπτέμβριο του 2019. Πολύ μακρινό ναι, αλλά όχι ουτοπικό. Σε κάθε περίπτωση, όμως, άμεσες εκλογές δεν υπάρχουν στον ορίζοντα

Τρίτον, η συζήτηση στη Βουλή (και αυτή) κατέδειξε μεν τον κυνισμό, με τον οποίο νομοθετεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ψηφίζουν οι βουλευτές της πλειοψηφίας, αλλά ταυτόχρονα η αντιπολίτευση συνολικά και η ΝΔ ειδικότερα φάνηκε ότι απέχουν αρκετά από το να διαψεύσουν την ΤΙΝΑ (There Is No Alternative ) της Μάργκαρετ Θάτσερ. O κ. Τσίπρας το έχει αποδεχθεί εν τοις πράγμασι. Και εφαρμόζει τσάτρα πάτρα την πολιτική που καταγγέλλει ως (νεο) φιλελεύθερη. Ο κ. Μητσοτάκης υπόσχεται ότι θα την εφαρμόσει καλύτερα. Oτι το «μείγμα» θα είναι διαφορετικό. Oμως, μέχρι στιγμής, αυτό το «μείγμα» δεν είναι «καθαρό». Η θεωρία «θα κόψουμε δαπάνες, θα μειώσουμε φόρους» μπορεί να αποδειχθεί μη εφαρμόσιμη στη φάση που βρισκόμαστε. Πόσο τυχαίο είναι που όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα) στην ίδια πάνω-κάτω συνταγή κατέφυγαν (μειώσεις μισθών και συντάξεων και φόροι); Ακόμα και κυβερνήσεις με φιλελεύθερο προσανατολισμό δεν το έχουν αποφύγει. Θυμίζω ότι η πρώτη πράξη του ούλτρα φιλελεύθερου υπουργού Εθνικής Οικονομίας Στέφανου Μάνου (1993, κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) ήταν να επιβάλει χαράτσι 50 δραχμών σς κάθε λίτρο βενζίνης.

Οι κκ Τσίπρας και Καμμένος, λοιπόν, έχουν αποφασίσει να το τραβήξουν όσο πάει. Ηδη ο Πρωθυπουργός  έκανε λόγο για τον Σεπτέμβριο του 2019. Πολύ μακρινό ναι, αλλά όχι ουτοπικό. Σε κάθε περίπτωση, όμως, άμεσες εκλογές δεν υπάρχουν στον ορίζοντα. Εκτός αν ξαφνικά τρελαθούν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, αλλά δεν το βλέπω. Αυτοί, επί του παρόντος, ετοιμάζονται να δώσουν την πολυπόθητη δόση στον κ. Τσίπρα.

Η αντιπολίτευση έχει χρόνο να προετοιμαστεί καλύτερα. Ειδικά η ΝΔ να βρει καλύτερο αφήγημα από το «φύγε εσύ να έρθω εγώ». Και, κυρίως, να μας πει πώς θα είναι «εναλλακτική» και όχι «μία από τα ίδια», όταν έρθει. Ο δε χώρος του πολύπαθου Κέντρου έχει τώρα την ευκαιρία, μακριά από αοριστίες και καιροσκοπισμούς, να δει αν μπορεί να φτιάξει κάτι διαφορετικό και εναλλακτικό απέναντι «στη συντηρητική Δεξιά και στην ανερμάτιστη Αριστερά»(Σημίτης). Αν δεν μπορεί, ας βράζει στο ζουμί της πολυδιάσπασης και –σε λίγο- της βέβαιης εξαφάνισης.

Εν κατακλείδι: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα είναι παρένθεση, τουλάχιστον έτσι όπως την φαντάστηκαν οι αντίπαλοί της από την αρχή. Απλώς (και) αυτή η κυβέρνηση μεγαλώνει την παρένθεση, στην οποία έχει μπει η χώρα από το 2010.  Το ζητούμενο είναι, όταν τελειώσει η θητεία της, να βρεθούμε κοντά στην έξοδο από αυτήν την παρένθεση. Και για να γίνει αυτό, δεν αρκούν ούτε οι διαπιστώσεις ούτε οι καλές προθέσεις ούτε η μέθοδος «φύγε εσύ, έλα εσύ». Για να θυμηθούμε και τον ποιητή, «θέλει δουλειά πολλή». Μόνο έτσι μπορεί να αποφύγουμε αυτό που προφητεύει ο άλλος ποιητής: «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News